живее (несв.)
Роден во планинско место каде што живее племе Од смртници смешни: веруваат в Алах и Христа, мешано празници слават; и оџа, и поп на гробиштата заедно исти обреди свештени прават.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Живееше тој во Малесија, каде што секој кога ќе тропне на врата наоѓаше заштита, ако на стопанот некој од нив му убил и брата.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Прилеп - то е име славно, тамо е живејал некога си крал ни Марко, в него е царувал.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
И за вистина, синко Силјане, беа се сториле пилци и си пошле в поле да живеат по трњето и катаден еден други да се бараат и да не можат да се најдат и да се видат.
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Оние од Власите што живеат во селата, се занимаваат со овчарство.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
52. Оваа „мегали идеја“ („голема идеја“) за една нова голема Грција на Балканот во границите на некогашната Византија се појави уште во мислите на Ригас и беше разработена од „Етеријата“ (1821), врз основа на која потоа израсна грчката националистичка пропаганда во Македонија што во определени видови живее сѐ до денеска.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Досегашното наше работење, особено востанието, беше необмислена младешка работа, но тоа ни се простува, едно, зашто досега ние бевме млад народ што одвај се проникнува со своето национално самосознание, а друго, зашто досега, не живеејќи како одделна национално-религиозна единица, се наоѓавме под влијанието на разни национални и религиозни пропаганди.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Оди и живеј со дамки на челото, со проклетството на бога и народот!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Јас за тебе живеев, за тебе печалев, за тебе се грижев!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Таа под чии топли зраци народите живеат човечки!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Но по својата содржина таа распределба на средствата за производство никако не е „општа“, туку приватна, т.е. сообразена со интересите на крупниот – и во прв ред најкрупниот, монополистичкиот – капитал, кој дејствува во условите во кои маса од населението живее гладувајќи, во кои целиот развиток на земјоделството безнадежно заостанува зад развитокот на индустријата, а во индустријата „тешката индустрија“ го собира данокот од сите други нејзини индустриски гранки.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
„Во дадениот момент – пишуваше Фогелштајн во 1910 година – поделбата на земјата е завршена, и крупните потрошувачи, во прв ред државните железници, сега можат – бидејќи светот е поделен, а нивните интереси не се земени предвид – да живеат како поет на небото на Јупитер.“
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Извозот на капитал, една од најсуштествените економски основи на империјализмот, уште повеќе ја зајакнува таа полна откинатост на слојот рентиери од производството, удира печат на паразитизам врз целата земја која живее од експлоатацијата на трудот на неколку прекуокеански земји и колонии.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
И не година, не две. Години, години да изврват; скотски да живееш, пари да збереш, додека да имаш лице дома да си дојдеш!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Кој умрел за татковина и за човечки правдини - каде вас, братко, не гинел, со вас до векот живеел.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Вистина сѐ што живее в планина е дивно, но за тоа пак има друга добра страна: сѐ е слободно.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Живеј си со народот во мир и љубов. Од земја сме и пак земја ќе станеме! Поминот е најдобрата работа, тоа ќе ни остане.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
А младите, говорат како поповите живеат на грбот од народот.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Си живеевме си ја работевме земјата и се надевавме на поубав живот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
1 Зад последните куќи на нашиот град, сред бавчите, покрај два реда вити тополи, што стојат високо исправени крај јазот има една голема сламена колиба, во која што сега никој не живее.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
