противник (м.)
Византијците сите свои противници, т.е. и Србите и нас, ги викаа Срби. Малку по малку тие нѐ прекрстија од Бугари на Срби.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
106. Дека оваа анализа на Востанието е правдива, дека Мисирков не можел да биде противник на ТМОРО, туку само поборник за една поизјаснета нејзина национална програма, покажува и фактот што тој и во Софија основува Македонско научно-литературно другарство (1903), чии членови станаа и некои истакнати македонски револуционери.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Македонија, после ќе речат нашите противници, не претставува ни географска, ни етнографска ни историска целина.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Таквите монополи се најцврсти кога во едни раце ќе се приграбат сите извори на суровини, и ние видовме со каква јарост меѓународните сојузи на капиталистите ги насочуваат своите усилби кон тоа да му ја одземат на противникот секоја можност за конкуренција, да ги закупат, на пр. наоѓалиштата на железна руда или изворите на нафта итн.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
За империјализмот е карактеристичен токму стремежот кон анектирање не само на аграрните области; туку и на најиндустриските (германските апетити кон Белгија, француските кон Лотарингија), зашто, прво, завршената поделба на светот принудува, при повторна поделба, да се протегаат рацете кон секакви земји; второ, за империјализмот е суштествен натпреварот на неколку големи држави во стремежот за хегемонија, т.е. за освојување земји не толку директно заради себе колку заради слабеењето на противникот и поткопувањето на неговата хегемонија (за Германија Белгија е особено важна како упориште против Англија: за Англија Багдад како упориште против Германија итн.).
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Само владеењето на колониите дава полна гаранција за успех на монополот против сите случајности на борбата со соперникот – дури и таква случајност кога противникот би посакал да се заштити со закон за државен монопол.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Овој го дочека, го стисна со левата рака околу врат додека десната ја држеше над него како да го посолува со нешто но веќе Андон му притрча отстрана и му се фрли в нозе а јас преценив кај е најслаб противникот и му се обесив на грб.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тоа им ја зголеми желбата на противниците, та овие често одеа да ги прибираат овие предмети и да протутнат по некој навистина крвав ден, сите во окопите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И како што го стегаше сега безопасниот противник, и тој разлабави рацете и веднаш го праша со истиот старавински говор: — Откај си ти бре, вака шо зборуваш нашинцки?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Митре си останува со своите соништа да ја чека општата катастрофа на противничката страна.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Паѓа на коленици сфаќајќи дека сум противник на насилие. А знае дека морам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш оддалеку го чу лаењето на другите кучиња, го пушти противникот и се стрчна кон шумата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Некако стана и го избегна новиот напад. Така успеа отстрана да го начека противникот и да го фати со забите за врат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се исправи, сиот свртен кон противникот, кон неговиот глас: „Зошто ме навредувате? Ваша жена ли милував?“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се замешаа двете противнички страни и не се знаеше кој беше побесен.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Во паничен страв се стаорците и го забораваат својот противник.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Стоеја потпрени еден на друг и се срамеа. „Остави го, Мироне“ , рекоа. „Тој е сакат.“ Во очите им лежеше лилава меланхолија и молеше - остави го Мироне, а тој, насилник со жед на сувите усни, уште еднаш праша со закана крстосувајќи ги рацете на гради: „Што сакаш ти?“ На ниското чело можеше да му се прочита дека знае да биде до крај безмилосен кон противниците.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
На крајот од краиштата Арсо е непомирлив противник на робувањето. Тоа изгледа така несомнено.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нивното бојно поле - денот се подаваше во еден замав на нивна крвава пресметка, земајќи ја бојата на секој од тие ветрови, а како своја залога препуштајќи им ги ним токму своите облаци, секогаш и секому само онолку, колку што можеа да си одземат, да си извојуваат еден од друг овие двајца лути противници.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кога артилерците ги свртеа цевките на своите топови кон противникот, останаа зачудени: во секоја цевка - маслинова гранка!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
