вика (гл.) - жена (имн.)

Ние не сме нормални луѓе. Што е тука за вас готово?“, бесно вика жената.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се врти и ја вика жената да ме запознае.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја расплетува бавно, без брзање, рибарската мрежа од синот и му се жали на вчерашниот пренос од пливачкиот маратон на актерот којшто со чивавата во скутот седи до неа: Ништо не додоја на телевизијата од селата, ни Трпејца, ни Пешчани. Само Охрид го дадоја.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
– Знаеш ли ти да ми кажеш како се викала жената на Самоила? – басот на актерот го наполнува обемот на целата кафеанска тераса. – Не знаеш. А оттука си.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Не, викала жена му. - Ќе почне од мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако ти се скрши ластегарката земи го стапов. Дренов е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И дури Калешко, Главче, Шишето, Мисирлијата донесоа ракија, од малата врата, почнаа да викаат жените од Чолакот, Влајко Лазев, Макревци, Билјарите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Се сеќавам дека господ му ја позеде душата. Или ѓаволот - да му ја штави, да скрои опинци за ѓаволчињата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)