симне (гл.) - во (предл.)

Ѕвезденото небо што можам убаво да си го замислам никако да го симнам во заборавената куќа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Одвај го проголтав, ми се чинеше дека никако не сака да се симне во хранопроводникот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Лузните останаа. Баба ми многу се лутеше ако фрлевме леб.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа ноќ не можев да спијам. Се симнав во еден наутро.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но зашто и тие, и војниците сместени најгоре на Чауле не можеа да се одбранат од ајдутите, во 1873-та, кога беа изградени општината и училиштето, се симнаа во Потковицата и горниот кат од општината, речиси целата општина, ја претворија во ујќумат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Баба ми Донка педесеттите години од минатиот век се качила на возот од Сомбор со тројцата синови, повторно напуштајќи ја куќата, овој пат во Гаково, за да се симне во Ташкент.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имаше намера да се симне во Куманово, но некое чудно претчувство му кажуваше да продолжи за Скопје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ќе не симнат во некое предградие на копното, ќе ја смират во нас морската болест, и пак ќе нѐ фрлат на бродовите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ме молеа стопати да проверам дали надворешната врата од станот убаво сум ја заклучил и прашуваа дали некогаш се случило мечка да се симне в град.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)