ме (зам.) - памети (гл.)

„Нема зошто да ме паметиш по добрина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се качувам повисоко На дрвото од животот Што ме памети Како тело Во растегливи кругови При раѓање.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Тој рече дека ме паметел како дете, но потоа заминал, рано заминал, веднаш по Втората војна, штом се создале услови да може да се добие пасош.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Висевме на овие стебла, а Земјата има големо сеќавање и на мене и на моите војски.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Веќе не сум оној Стево од пред десет години каков што ти ме паметиш. Заборави го тој Стево. Стево е сега друг.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мене ме паметат по гласот: искри светкаат кога ќе заповедам ова да се направи, она да се ограби или разурне.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И замислете си, јас имав дадено збор, бев сосем верен - Шчевалевска, три месеци до шеснаесет години ѝ недостигаа, таа е уште во училиште, со неа деведесет илјади даваат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега овој зрак ќе ме памети и мене и тој ќе ни биде на сите наш заеднички епитаф...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Авдотја Игнатјевна, ме паметите ли мене; паметите ли како пред петнаесеттина години додека сѐ уште бев четиринаесетгодишен паж, вие ме развративте?“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)