секој (зам.) - планина (имн.)

Маката на другиот изгледа помала, како што вели еден од луѓето овде. Секоја планина си ја носи својата тежина”.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ќе биде интересно да се споредиме, старите велат: Секоја планина - своја тежина!“ заклучи Томе.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„На паното ќе отвориме нова колона и ќе ја наречеме- Секоја планина - своја тежина! - и таму ќе ги објавуваме добиените писма.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Сево што го разгледавме да се објави во новата рубрика - СЕКОЈА ПЛАНИНА - СВОЈА ТЕЖИНА - се разбира, во скратена форма, а исечокот од „Колибри“, целосно да се истакне“.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ќе речете - немам проблеми со аерозагадувањето - ама - Секоја планина - своја тежина!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
12 На состанокот го прифатија предлогот на Нина новата рубрика на паното да е под наслов „СЕКОЈА ПЛАНИНА -СВОЈА ТЕЖИНА!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Секоја планина - своја тежина!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Секоја планина - своја тежина! Ама нив ги сплотува една планина и едно езеро.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Барем таквата неволја да не одмине!“ - реков на глас!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„На секое моме може да му се случи!“ посакав да речам но одмавнав со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели е речено дека секоја планина си ја носи својата тежина: и поголемата, и помалата“, се обидов да ги корегирам сфаќањата на мојата поубава половина. (А сето време потплукнував, скраја да е од нас).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Баба ми вели - Секоја планина своја тежина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Извињајус“, додавам и го оставам среде масата шишето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сепак постои кај нас еден така да речам убав збор: секоја планина си ја знае својата тежина“, велам јас и веднаш замолчувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мајчина душичка - упатство за чај – Се пие вудве или насамо но не претерано често се зоврива, по правило покриен во земјени, бронзени или керамички садови, дома во таа топла и задимена чајџилница на прекипнувањето: преку, отаде, и пред тоа, и потоа; потпивнувај, загревај се додека е жежок додека си желна шмркај, шмукај (наши сме) напари се задржи го колку што можеш подолго в уста, шлапкај со јазикот миризливоста, сладоста и краснописот на длапката да ги сети-ш; дотурај пополека, измешај го со лажичката желба за чај – жалба за младост секоја планина – своја падина потсркнувај чај – Бах чај – Жар чајни печива мед и путер; чајот не се пие од-нога пиј кроце, голтка по голтка г’тка по г’тка меѓу редови.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)