Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На пример, точно е дека Никола Поцо бил примен од султанот Абдул Меџид и дека добил ферман за уредување на проблемот со даноците и за градење на црквата. Како успеал, тоа е друга работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Немам појма, човече! (Dont’t have a cow, man?)Тоа е Барт Симпсон, последниот монструм на потрошувачката култура.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Има и по некое клише, но тоа е стварноста. Се повторува само шаблонот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Но тоа е само што се однесува до поезијата, иако Агрента, малтерџијата, троши многу повеќе пари за стерео-плочи отколку што му гарантира заработката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вие не можете да замислите што чувствува излажан човек. Не излажан, тоа е слаб збор. За такво чувство нема израз.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа е оттаму што некои од продуктите во нитритот што влијаат на метаболизмот, се канцерогени и поради фактот што, како и повеќето дроги, го ослабнуваат имунолошкиот систем.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

За да го преживееш сето тоа е цела уметност, а на крај кога ќе умре едниот брачен другар, љубовта не е ништо друго освен историја...

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Штофот, тоа е некаква мекост, темна како ноќ што гали и смирува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А јас, ете онака, Петрович... шинелов, сукното... еве гледаш, насекаде на други места е сосема здраво, малку е правливо и изгледа како старо, но ново е, само ете, на едно место малку е онака... на грбот, а еве уште и на рамото, на едното рамо, малку се излити, а еве и на ова рамо малку – гледаш, и тоа е сѐ. Нема многу работа...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не се потам веќе. Кој знае од кога не сум се испотил. Тоа е добро.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Го нурнав влажното лице в дланки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најинтересен член на оваа група е ракунот. Тоа е она дебелкасто животинче со маска од Зоро.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Кај бригадирон Језекил, мислеше, тоа е неговиот труд, сиот негов живот, старион е всушност целиот еден празен ракав.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да умреш мразејќи ги, тоа е слобода.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа што вие го слушате како шумол од костенливо листе или како гргор од дулците на чешмите, тоа е мојата молитва, Гласот мој. А мене не ме гледате.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

ИДЕИТЕ НА АДА - Лето во Скопје, тоа ти е како зима во Гоби.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тоа е мало и како такво е згодно за врска.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Татко ѝ приоѓаше со отворени очи, во кои имаше матна неподвижност и мртвило.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Над 3.000 хектари плантажи - тоа е денес „ Розовата долина“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А и ќе се напие, па и ќе поврати, божем ти и денес не го правиш тоа двапати неделно. А тоа е пострашно!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Е, тоа е злото! – ми објаснуваше Трајанка.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

„Да не скршивте нешто?“ „Не. Добро ми е. Само ме заболе за миг, тоа е сѐ.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А веќе се смрачува пред него и се меша во замагленост и небото и земјата, и сеќава дека главата му се урива и во устата му крцкаат песочинки. И тоа е сѐ.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Тоа е претпоставувам вашата нова љубовница, после онаа Дулчинеја?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Парите можат да се потрошат и тогаш кога за тоа не постои некоја голема потреба, а тоа не е убаво, Парите можат да се чуваат, да се штедат, како што велиме, а кога ќе се присоберат повеќе и кога ќе ни се укаже прилика со нив да се купи нешто значајно, да се сврши некоја важна работа, а тоа е убаво.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Некој мршаво ги уверувал дека сето тоа е претсказание, дека не му се мили на господа. Другите останале тврдоглави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа е поразот на Рабле, тоа е баштината на Амио. Вистинско ср... да продолжам. (...) елементи на самосвест Margina #32-33 [1996] | okno.mk МАРГИНА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изговори махинално, придушено: -Дете... па тоа не сум јас... не сум јас... тоа е... тоа е...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Потоа го купуваме нашето брашно од бегот за козја пастрма, за овци и за волна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Може да се скока и низ времето Ама тоа е сосема поинакво скокање Од скокањето низ меридијаните И за тоа си треба башка седнување и башка сонување Навистина понекогаш доаѓа до испреплетување На скокањето низ просторот и времето

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Наместо да ја тераме публиката да дојде до уметничко дело, ние ја бараме нејзината поддршка... Публиката од сѐ прави просечност. Уметноста нема ништо заедничко со демократијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

СЕЛАНЕЦОТ: Знам, и поп Китан вели така да се прави, зошто сме рисјани. Ама, тоа е така само за поука.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тоа е долгот кон народните интереси, за што членот од народноста добива заштита на своите лични интереси таму, каде што не се доста само неговите сили.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сигурно го зела детскиот додаток (има две деца) и ќе ѝ стигнат до крајот на месецот. Тоа е добро.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа е така. Разбирате? Работа која се смета за десетина од минута, додека вистинска новина е работата од петсто, од илјада години.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Води ме, само немој да ме носиш, - се насмеа Рада додавајќи - Значи тоа е твоето омилено место за егзекуција на твоите „трофеи“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

ТЛ: Даглас Адамс ми кажа дека трите негови книги биле една книга, а издавачот ги поделил на три. И тој направи по милион долари за секоја од нив. И одлични се. Тоа е баш фино.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа промена Duchamp вака ја искоментирал: “Во врска со тие мустаќи и со таа брадичка интересно е што кога ги гледате Мона Лиза станува машко.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа е единствената врска со светот. Но тоа не ти влева многу надеж.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И тоа е убаво за нас, но здодевно е, треба да се признае. Друго... друго што има?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Лидија го гледа „човекот„ од сите страни: - Аха, тоа е човек.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тоа е тоа што ти го прифати кога застана против Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во случај врската меѓу сигнансите на идеографскиот систем на писмо и соодветните појмовни категории да е условна, тогаш таквиот систем на писмо го карактеризираме како условен или конвенционален.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Слепо црево на сласта! – повторно се закикоти – тоа е вистинскиот наслов за твојата бурна ноќешна случка!...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Едноставно, тоа е еден инхерентен факт за грамофоните, дека тие не можат да направат сѐ што ние би посакале да можат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Те претворам во песна со зборовите: Душата му даде форма на моево тело, тоа е дело кое душава ја претвора во бесмртност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Една многу интересна еврејска поговорка вели: „Ако спасиш еден човек, си го спасил светот.“ - тоа е обратна верзија на идејата за месијата: еден човек може да го спаси светот, но да се спаси човек значи да се спаси светот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

При слабата светлост не можеле да видат дали чудесниот цвет во окото на животното свенал, само знаеле дека едниот рог се замрзнал со врвот в земја и дека нозете останале неподвижни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До неа, како удари со стап допираа зборовите: - Е бре, лајнар - тоа е гласот на Кољо, си помисли Фимка - секогаш така ги мамиш кутрите жени...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Не можете да создадете таков свет каков штотуку опишавте. Тоа е сон. Тоа е невозможно.“ „Зошто?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гледаш, тоа излегува интересно. Туку не, тоа е возбудливо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Па, тоа е култура. Зар не сте читале бонтон за деца.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Вели: Ме гледаа чудно! Па, тоа е малку да се рече. Мисли, луѓето не знаат што е топорење!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Востанието не го донесе делењето на Македонија: тоа е позитивниот резултат од него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е „кадифена зависност”, зависност која луѓето активно ја бараат и ја избираат доброволно.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

21. Приврзаниците на таа теорија пак се подразделуваат: 1. на коишто кажуваат оти тоа средно е еднакво далеку и од Србите и од Бугарите; 2. оти тоа е поблиско до Србите; 3. оти е поблиско до Бугарите; 4. оти дел е поблиско до Бугарите, дел – до Србите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е Орловиот Врв на Караорман.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Мислам дека тоа е излишен страв.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Јас го пренесов францускиот карактер на руски букви, што е многу тешко, но излезе успешно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А ако гејството е практика, тогаш тоа е нешто што може да го правиш добро или лошо.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И уште нешто, од дното на оваа улица се дели уличката на „Прашкото Гето“ во Јахимова. Тоа е улицата на еврејските синагоги.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога станува збор за иднината, за футуризмот, тоа е нешто уште покомплицирано.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Распојасани поими, стигматизирана и со кус здив метафорика, идеологизирана сфера на логотетство... тоа е „формата“ на нашето јавно мнение, наметната и секогаш наметнувана со политичката сила на авторитарните смени меѓу мрачните патријархални позиција и „опозиција“.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И фала Богу се досетив. Им велам: - А не е ли подобро Европа да ви ја донесам тука, - им велам иако можеби тоа е уште потешко.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Со оглед на фактот дека во претходната тродимензионална ера владеело светото тројство во кое спаѓаат отецот, синот и светиот дух, сега се додава четвртиот елемент, а тоа е мајката.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во тоа време, кога Србите од кралот и министрите до последниот српски амал се националисти и наоѓаат за нужно сите да се сплотат во едно за да ги достигнат со општи сили народните идеали, Бугарите се цепат на социјалисти и секакви други – исти, кои најмалку сакаат да ја оправдаат пословицата дека соединувањето ја прави силата. – Туку сето тоа е резултат на политичката зрелост на народот: Србите во текот на цел век ги изработуваат националните идеали и ги изучуваат националните интереси, а пак Бугарите го прават тоа само во 1/4 век.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

— Не е твое срцето, вели Горачинов, тоа е моето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа е резултат на првокласната обука што во денешно време им се дава во Шпионите - подобра дури и од моето време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Но, она со мочкањето крв по неколку дена во месецот, тоа е страшно - ако е вистина. Нели не е?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Последната мера млеко веќе не се сири, ами се тура во качето за „сирната недела“, а чорбаџиите што наполниле и две-три качиња ќе сторат севте уште на св.Јован за да се покажат и пред гостите на Свети Атанас дојде ли Петковден, тоа е меѓата до кога ќаите ќе ги пасат ругарските овци и кога ќе им ги лачат на стопаните тие што останале преку летото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зошто трагата (ниту присутноста ниту отсутноста, од другиот крај на бивствувачкото, ако не и бивството - а секогаш ме интересирал самиот ивичник на негативните теологии, на пример, во Comment ne pas parler (Како да не се зборува) /Psyche/) “е” она што ја придвижува филозофијата и со самото тоа ѝ се ускратува, се спротивставува на строго онтолошкото, трансцендентално или филозофско разбирање во општа смисла?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Не во чувството – можеби тоа е најдобра вакцина против бесрамната суровост на лицемерието.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тоа е таква мешавина. Јас сум Ирка, по мајчина страна, Англичанка и Шкотланѓанка и малку Индијанка од страна на татко ми.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За македонската цивилизациска татковнина тоа е особено карактеристично. Затоа таа е и - неуништлива!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Останува прашањето што значат тие алузии?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Застанало вака, наниско, мислиш и тоа е избркано од небото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега знам која е мојата муза. Тоа е моја пријателка, моја љубовница, моја соперница.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Минатото, помисли тој, не е само изменето, тоа е всушност уништено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

3. Градови Она што му дава препознатлив белег на творечкиот профил на Александар Прокопиев во целокупниот негов раскажувачки опус, тоа е своевидната опседнатост и безрезервната приврзаност за урбаниот сензибилитет.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Беше тоа во „Генитрон”, омиленото списание (дваесет и пет страни) на пронаоѓачите-занаетчии од Париското Подрачје, кога мојот вујко Едуар ја имаше таа среќа да го запознае еден ден...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Планинска патека води покрај прошталната чешма. Тоа е место на печалбарската разделба.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сето тоа е „Слези Курто да се качи Мурто”. Сум ја кркал таа манџа.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Во некој поглед тоа е доста точно.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа е порака од пред сто години, ако човек умее да ја прочита.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е превозно средство на голем број локални фраери и кицоши; статусен симбол, второ Јас, домашен љубимец...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Тие веројатно би биле нешто како: изрекувајќи така и така јас имав намера да го кажам тоа И тоа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Воздржувајќи ги солзите, Горда посака да се зафати со нешто и да ѝ помогне на жената околу кујната, но жената сметаше дека тоа е понижувачки за неа (за неа или за Горда?), па Горда остана да седи крснозе, да пуши цигара по цигара и да гледа изгубено во детето, што играјќи си на подот заспа меѓу играчките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сѐ додека во него тлее жарче и додека од него се откинува искра и сѐ додека под прстите ја чувствуваш топлата спуза, сѐ дотогаш тоа е дел од животот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тоа е границата меѓу минатото и иднината, меѓу познатото и непознатото која се нарекува сегашност.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- А оној зад него? Се потпрел на вратата како прашалник и брка муви по плафонот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тој седеше во количка буквално без да даде знак од себе.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но, нејсе, тоа е друго прашање. Остави ги лажните идеи кои те опседнуваат, космополитизмот, на пример.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Напишета само: капетан Никола, Аспровалта, тоа е доволно! - ни рече таа на збогување, ни набра црници и ги стави во едно книжно ќесе. - Благи се и освежителни! - со насмевка ни рече Параскева.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е сега само најглавното средство во рацете на разни пропаганди со чисто национални и политички задачи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој е како фатаморгана, низ него со поглед можеш да поминеш: тоа е безбројната, бесформната содржина на ништото кое постои, се движи, зовриена движечка сила што го тера телото да се движи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога тоа е потребно, заради утврдување на идентитетот на лицето кое ќе се затекне на местото каде доставата треба да се изврши или заради извршување на други дејствија на доставата, доставувачот е овластен да побара помош од полиција (чл. 135, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Благодарејќи им на карипските обивачи го изгубив својот дневник на некакви пост-марокански патувања и подоцна го пронајдов, од сите неверојатни места, на дното на џакузито крај плажата, но и тоа е приказна која треба да се бара во некој друг некогаш одамна, а не во овој; исто како и приказната за губењето на мојата омилена капа, една баскиска беретка, во застрашувачкиот Тахо де Ронда во Андалузија, и за нејзиното подоцнежно неверојатно враќање. 72 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа е моќ која се остварува во врска со знаења кои создаваат посебни вистини, и водат кон посебни и „коректни“ заклучоци за тоа како би требало животот да биде „остварен“, „ослободен“, „рационален“, „различен“, „индивидуализиран“, „сопствен“, „само-содржан“ и така натаму. 58 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И тоа е доста.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Ама зошто? Па тоа е убаво! - Не знам, - вели таа.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Си мислиш дека и тоа е некој човечки глас, осуден по цел ден да плаче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Тоа е твојот глас. Тоа е твојот меч“, Се ругаше Црниот анѓел.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Едно нешто не го зачува српското име во Македонија; тоа е карањето помеѓу крал Марко150 и кнез Лазар.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тоа е последниот шах што може да го даде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Преобразба: „Тука живеел Кафка“ И тоа е натприродно.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Немаат право тие да протестираат против централното наречје и затоа што тоа е централно, како и затоа што изборот се прави од практични причини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сина крв тече низ сите крвни садови. Тоа е аристократијата на мојата душа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

-Еј, човече, полека, не брзај! -Ако тој не ти ја наплати царината, тоа е многу повеќе од неговите мали џепчиња. -Ама џепчиња!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е саботажа! Тоа е дело на агентите на Голдштајн.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е таа наша нулта точка во која се затворени сите спротивности и сили.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Кога, општо зборувано, тишината не е присутна, тоа е волја на композиторот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Не, јас ова не можам да го допуштам! И тоа е современиот мртовец!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Сето тоа е од храната на Внатрешната партија. Не постои ништо што тие свињи го немаат, ама баш ништо. Но келнерите, служителите и луѓето, се разбира, крадат и... види, имам и мало пакетче чај.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сливи, вишни, црешни, секакви градинарски растенија, сончогледи, краставици, дињи, грашок и дури гумно и ковачница.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Кондом за цело тело.“ Бев навреден. Признавам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 156

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но привеал филан и филан и тоа е вредно да се знае...“

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За жал, настаните во кои ќе распламтат огновите на личната болка, најбавно ги покрива пепелта на заборавот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

По наше мислење тоа е неговиот активен однос на општественик за кого не постојат „мали“ и „спектакуларни “ теми.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А тоа е ретко, стил, господине, тоа е реткост.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во оваа сфера, со ЗРО (2005) се воведе и нов подвид на договорот за вработување – а тоа е договор за волонтерски стаж (чл. 61, ЗРО/05) – и тоа, во случаите, кога овој стаж е услов за полагање стручен испит или за самостојно вршење дејност. 11 б) Тенденцијата кон намалување на сигурноста на работното место беше засилена преку измените од април 2003.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И тоа е важно: Јас да имам повеќе од тебе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа е во „ВЕЧНАТА БЕСКОНЕЧНАТА“ и во прашањето што си го поставува „дишењето низ окарината“, „лулеењето на тишината“ „разговара со планината“ и погоре од сѐ и над сѐ е Тој Кој, таа вечна загатка на виорот „погоре од Манастирот?“ погоре од земјите совршенства.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

И шпанските муслимани биле насилно преобраќани во католици: тоа е историјата на мориските (les morisques), додека триста илјади муслимани во почетокот на XVII век биле прогонети од Шпанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Верувањето дека ништо не постои надвор од твојот сопствен ум - мора да постои некаков начин за да се докаже дека тоа е погрешно ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зар може да има друг јазик, освен мајчиниот? Има, тоа е јазикот во твојата уста!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во таа смисла уметноста која би се развивала во сајбер просторот, то ест во виртуелната реалност, би се соочила со истите оние проблеми со кои се соочуваше и уметноста на пештерскиот човек и уметноста на сите генерации по него заклучно со нашата генерација, а тоа е идејниот контекст, стилскиот и амбиентален дизајн, референцијалната потенција, интерактивната стратегија итн.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа е едногласна одлука за Здружението на проматарите.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Носат... Да, тоа е реалност... Да, токму така!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И „криптограмите“ исто така лесно можат да бидат алузија на Тот, кој не само што го „измисли“ графичкото претставување туку и, како што видовме, самите криптограми. Тоа е очигледно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За нив и за сите туѓи несреќи ние судиме секако, најчесто погрешно. Тоа е сѐ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Лицата кои што доставувачот ќе ги затекне на местото каде што доставата треба да се изврши, должни се на негово барање да се легитимираат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој израз ретко се употребува, тоа е особено поетски збор за љубовник (-ичка), така што овде повторно имаме иронична јукстапозиција на вулгарниот жаргон и литературниот јазик.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е правата синагога од седумте што се во улицата Јахимова.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Првенецот на „Бетон“ - тоа е една осумкатница, која се наоѓа во квартот Сахсзенхаузен.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е пирамидата на успехот! Нејзиниот врв е насочен кон сигурно освојвање на потполната среќа – рече старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Над дваесетина крупни индустриски претпријатија - тоа е економската основа на Варна.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Квалитетот и квантитетот на конкретната живеачка се резултат и последица од дејствувањето, изборот, свеста и совеста на креаторот, а тоа е човекот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Тоа е мое пријателче, - објасни Рангел и го тупна Коча по плеќи. - Студент, уште малку доктор ќе стане.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога одеше така, задникот повеќе ѝ се истакнуваше, а и се подзатресуваше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Просто во еден голем град на Германија бев сведок на улична несреќа. Тоа е сѐ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа е процес. Процес на чистење на срцето од злото.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е, можеби, како што тврдеа некои, карактеристична одлика на постмодернизмот, кој себеси се лоцира внатре во една (пост?)апокалиптична визија.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- Ти давам, не ти земам, - ми вели претседателот. Тоа е точно. Како да се бунам!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Веќе споменавме што се случува: 1. Ориентацијата на сопственото јас е примитивно орална; обземено со недоумица како да ја одржи својата животност, додека при тоа е престрашено да се впушти во што и да е. Тоа е очајно и прежеднето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во тој случај примателот треба да се затвори, за да се одбрани од нив. Тоа е големо учење.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е рамно, ништо, нула.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Докторот што го прегледа, рече дека е последица од насилното спречување на функцијата на левата рака бидејќи кај левучарите тоа е вродена особина да се склони повеќе кон развивањето на левата рака.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Така велел талмудот, сетики за луѓето кои пред да бидат смачкани не цутеле како цреши.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Стимулансот беше присутен и таму и тој веќе ги предизвика своите последици.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Тоа е патот што божем води во избавување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа е книга за една мајка, авторовата мајка, лик филигрански изгравиран врз златната подлога на авторовата проникнувачка реч.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега јас го гледам јазикот. Тоа е една маса.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Не, тоа е паркот на првачињата. Вардариште си има сопствена симболика - борба за ревитализација на деградираното земјиште!“ ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Може да чувствуваме дека тоа е лага.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

А сите ќе те убедуваат дека тоа е истиот оган.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Не се наведени ни други имиња! - Но тоа е невообичаено, недопуштено!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Вечерата продолжила. Кога јаделе Христос земал леб, го благословил, го прекршил, па парчињата им ги дал на учениците и им рекол: - Примете, јадете; тоа е моето тело.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Не можат сите да бидат просветлени. Тоа е привилегија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е сѐ што може да се види одблизу.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А за тоа е главно заслужен вашиот ценет татко, господин Херцог.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тоа не е природно. Тоа е клонирање.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нели, сите имаме такви слики, според кои ги распознаваме настааните кај кои навраќаме во мислите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- „Но зошто?” Тоа е првото прашање. Зошто не сакаме ни самите да откриеме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тоа е набрзина содржината од Мани ме се Лепа Насто од џолевиот албум 003.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Згора на тоа е сексуален монструм, не по изглед, туку по душа. Воопшто не е згодна, а изигрува страшна женска.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Вжарен, па испотен камен – тоа е историјата: севезден да ги оплакуваш мртвите и пљачкосаното царство, да гледаш како царството станува вазалство, севезден на штрек да пречекуваш нови освојувачи кои по цели ноќи на месечина низ шепотот испуштаат уплав за оние кои не знаат дека на Инките убаво им стои да се вазали на сонцето, а уште поубаво им стои да се измеќари во Храмот на сонцето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ако помислиме дека калкулативното мислење е длабоко всидрено во феномените, тоа е шокантен факт.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Море, пари, пари, бре голтар! (Крева рака на Костадин).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Херб Меим, кој седеше недалеку од нив, на својата работна маса, рече: „Тој сака да каже дека мозокот тогаш ја граби онаа просторна вселена која ќе се најде најблиску, која е најдофатлива.“

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Промени* квартални циклусни целосни или нецелосни очекувани и неочекувани * одење во крајности * бескрајно тоа е сѐ што очекуваме од животот од професијата од климата***

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Се интересира за човечката сексуалност на посебен начин, на ист начин како што се интересира за водената енергија или за електрицитетот... Тоа е форма на енергија, тоа е форма на човечка енергија и активност која интригира. Големото стакло јасно се занимава со тоа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Да ги вратам дома? - Што? Да не си полудел?! Па тоа е цел вод.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тоа е публиката што мене ме интересира.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Таа провала ни покажа дека има против што да се бориме - тоа е турското господарство“5.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во суштина, тоа е создавање на план на содржина на системот на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Срцето најмногу открива, тоа не знае за стратегија, си мислам, тоа е предавник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Џиркалец? Што е тоа? - праша Денко. - Така кај нас се вика поскокот. Тоа е најопасната змија кај нас.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Страните можат со договорот однапред да се откажат од повикувањето на определени променети околности, освен ако тоа е во спротивност со начелото на совесност и чесност [bona fide] (чл. 125, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Настана тишина страшна и сите знаевме дека тоа е некаков знак што Господ го праќа до нас, а во врска со смртта на царевата ќерка. Но никој ништо не прослови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А тоа е Дедо Мраз, нели!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ќе те продадеме за дијамнти, за злато.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Коњ? Не, тоа е човек, болен човек.“ „Од каква болест?“ прашуваа со крваво месо.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Јас не икав, па и не јадев, тоа е самата моја природа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тоа е големиот карневал во Келн, кој се одржува секоја година во февруари.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А пронајдов и влакно во кафето. Тоа е непростиво.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Затоа оставете го на мира мојот начин на однесување и кажете нешто просто. Или едноставно молчете. И тоа е нешто во овие кошмарни времиња. (Пауза.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Х.Х., кој како да чита мисли ми вели дека постоеле проекти врз големи платформи, како за вадење нафта од морското дно, да се постават специјални бункери, ама засега тоа е во фаза на проучување и собирање потребни средства.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кого го удриле, кого за гуша го фатиле овие бели рачиња, та да тргаш мака за татко ти во туѓина?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа е едно тркалезно жолто овошје со дебела кора.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако не ги видев Ардените, Белгија сигурно ќе ја напуштев со мислата дека тоа е рамничарска земја, која е ишарана само со ливади и во која гледав како на нив пасат сортни крави.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На неговата десна страна, близу до колковите, се отворила голема рана широка како дланка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа е она што може да се рече за гледањето напред, верувај ми.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеби сѐ уште мислиш дека е така најдобро. Тоа е твое право.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Курсот имаше за цел да се разбере како дејствува оваа противакултурација, точната логика според која субјектите што се геј- мажи им се опираат на повиците да го доживуваат светот на хетеросексуални и на хетеронормативни начини. ‌Тоа е целта и на оваа книга.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Е, времето не врви само кога имаш мака. Кога ќе ти позацелат болите. И тоа е јуда. Ти бега како вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

-Тоа е моето оружје. Го користам во случаи на самоодбрана.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А тоа е поважно: не можеш да станеш балерина, ако не си ученичка!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Следната година, со донесувањето на ЗИПДНД од 1993 година, ваквите одредби повеќе не се предвидени во законот и наместо тоа е воведена категоријата „плата по работник која претставува основица за пресметување на даноците и придонесите од плата“.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Господине, За да избегнеме нови проблеми со факсот, треба да ви кажам дека утре како и секоја година јас го напуштам Азурниот Брег во траење од четири месеци, спасувајќи се од овдешнава горештина.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тоа е човечката природа. Можеби неразумна, но човечка.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На неговиот сожалителен усмев тоа парче како да му договара со тих, виновен усмев. Но тоа е несомнено малку.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не, не од капетанот, тој дури и немаше намера да ме надитрува!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Тоа, тоа. Тоа е она верувај ми.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Но она што било сосема сигурно тоа е сознанието во круговите на двете Влади дека конците во таа игра ги влечел СССР.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- А у нас жени, - Пандо подигна поглед. Тоа е гласот на Ристана.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Некогашните и современите писатели стануваат наредени под знамињата на своите нации, татковината на Монтењ станува против татковината на Кант, па затоа е сосем природно што еден француски студент, запрашан за препородот на националното чувство, ќе напише: „Истрезнет од занесот во кој ме фрли веќе првото читање на германските и словенските писатели, сфатив дека сето тоа е мошне убаво, но дека тоа не сум јас.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Да се отиде првпат во села кои досега останале неограбени, тоа е редок случај.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- А не, - ми вели тој. – Тоа е веќе невозможно. Овој круг е затворен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Душа која се храни со страдања, сол на жива рана, остар жилет зариен во крваво месо.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Вети ми дека ќе лежиш половина час мирна“, рече. „Тоа е глупост, Јан Лудвик“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сето она марширање горе-долу, оние извикувања и мавтања со знамиња, сето тоа е, всушност, скиснат секс.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Па тоа е микрокосмосот на моето детство.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Шпанската историја ја проучуваше пред да замине со доброволните антифашистички бригади, но и ги почувствува нејзините најтрагични моменти и затоа тој се надоврза на Татковото кажување: Волјата за религиозна христијанска унификација ќе се почувствува по крајот на муслиманска Шпанија, кога во 1492 година, католичките кралеви, стигнувајќи во Гранада, ќе ги прогонуваат Евреите, со исклучок на тие што ќе го прифатат преобраќањето во христијанството. Тоа е историјата на мараните.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А на таа одговорност нѐ подучува животот!“ беше нејзиниот одговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа е најомразеното колено зашто учествуваше во граѓанската и се растури по комунистичките земји. И тоа тукуречи е при крај.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Дедо, тоа е како сметање, математика. Најмили ми се часовите по математика. Супер дедо!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Грахм... како да ви кажам... тоа е како бркотниците на мачките во февруари, односно... кога една чавка ќе се оддели од јатото и ќе почне да изведува бесни глисти... Заборавете!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тие го имаат токму тој призвук на невистинитост, но всушност се многу вистинити и тоа е она што е најстрашно. К: Повремено помислувам пак да ги засукам ракавите и пак да станам оптимист и да се обидам да направам нешто, но ситуацијата постојано ме тера да се занимавам со музика.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Се наежував од помислата дека тоа е преобразена жена. Жена престорена во пес.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Помеѓу животот и смртта, и помеѓу физичкото задоволство и физичката болка, сѐ уште постои разлика, но тоа е сѐ.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Естетиката и стилот традиционално се женска работа, исто како што политиката, стопанството и спортовите по правило се машки.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сѐ уште сакав да верувам дека сето тоа е игра и забава на извртените трговци со ништо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- А да бегате не се сетивте, - рече тетин Доне. - Можевме ама каде, - рече Србин. - Барем тоа е колај, - рече Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Тоа е црква, или барем било црква. Се викала Свети Клемент“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е грижа на џелатот да го зачува него од дивата сурија затесната меѓу ѕидовите и веригата војници.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Си го задига здолништето, огромни шараници и дури длабоки изгореници. Тоа е од машата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Пренесено, тоа е она што веројатно се случило на акцијата Келтско (Kinloch Rannoch) шкотска симфонија од 1970 г..

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа е особина на губитниците, коишто ги задушува недостигот на ентузијазам, ги доведува до резигнација.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Тоа е многу ако се погледне каква мрша ги раѓа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да, имате право, телото станува знак и слика, неговиот изглед делува како метафора за висината на банковната сметка и на крајот на краиштата за моќта на субјектот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е како влегување во празен живот,настани, слики, моменти без значење, песна без ноти.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Најдобро би било и јас да ѝ се насмевнам, да ѝ покажам дека ја разбирам, но место тоа јас ги спуштам очите и -о ужас! - гледам дека место мене ѝ се смешка некој друг, и тоа е мојот десен чевел.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На првите истрели се збуни целата полиција, а и заптијата веќе беше ги известил муљазимот и кајмакамот и овие трчаа со сите заптии и оружани слуги што ги имаше по Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се боревме за нивната големина, за нивните големи зборови. И тоа е вистина.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тоа е исто што и сатори во зен будизмот, мокша или самадхи во хиндуизмот, како и други мистички, пророчки и религиозни искуства на исток и на запад.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е начин на восприемање, став, етос: да скратам, тоа е практика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Човекот е најкревкото нешто, - рече отец Иларион, - границата каде што му се допира разумното и неразумното е блиска; исто така: свесното и несвесното; доброто и лошото; виделината и слепилото; појмливото и непојмливото. Сето тоа е во рамновесие.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Можеби можам да видам врска со раниот егзистенцијализам; попрво гледам врска со Сартр и раниот егзистенцијализам, отколку со Хајдегер.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

МИТРЕ: Еее... тоа е, се рекол зборот. „Нема сѐ токму на овој свет“!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа е чудотворна способност која му дава нов стих на веќе напишаното.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Тоа е говор на омраза, изнервирано извика Шајче.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Купелниот Остров е приказна за себе. Тоа е зелена оаза, со голема ботаничка градина.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Според Рајт, еден од главните разлози поради кои Витгенштајн ѝ се опира на интенционалистичката претстава, е тоа што таа ја предизвикува веќе споменатата тешкотија „regressus ad infinitum”; имено, тоа што се мисли дека правилото е „во умот”, не објаснува како се нашло таму, бидејќи проблемите на препознавањето што правилото од некого бара, не се разрешуваат, смета Витгенштајн, со самиот факт што тоа е „во умот”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Што е ова? рече Винстон фасцинирано. „Тоа е корал“, рече старецот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најмногу што може да биде тоа е – европска конференција; но таа конференција не може да се зафати порано од пролетта; и тоа тогаш ќе се зафати само ако востанието тогаш биде посилно од сегашното.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е светот што ние го подготвуваме, Винстоне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Според чекорењето кон постелата знаев дека тоа е мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го презираше повторувањето, принцип што се провлекуваше низ сите негови дела, зошто тоа е клуч за раѓањето на вкусот, и поради тоа лесно би можело да ја упропасти онаа апстрактна замисла каква што е концепцијата за редимејд, која треба да биде неоскверната и оддалечена од сферата на сегашните или идни теории и формули, „што се темелат на повторувањето“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Па токму затоа, преку различни механизми и репресивни методи, тие се обидуваат – логистички поддржани од страна на штетната синдикална бирократија и хиерархизацијата на „жолтите“ (мејнстрим) синдикати, да го пасивизираат 301 членството и да шират дефетизам меѓу работниците дека „што и да пробаат, сè би било џабе“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Намалувањето на платите и неисплаќањето 229 на додатоците е извршено спротивно на склучените договори, а за тоа вработените никогаш не дадоа согласност.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа е старица со црвено лице и со две месести брадавици: на слепоочницата и кај носот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не се работи за жена присторена како маж, тоа е вистински маж, и во тоа се состоеше моето откритие, иако за тоа во тоа време не бев свесен.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа е и причината што еден дел од наведените ѕвезди на веласкеезовското девојче ги носат имињата на мајсторите на создавањето на вештачкото, авторите на сликарските фантазии какви што се Бош, па холандскиот сликар Фабрициус, современиот ироничен играч Китај или пак стрип- цртачот на соновидните патеписи на малиот Немо, Виндзор Мек Кеј.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Јован Бошковски ЧОВЕК НА ПОКРИВОТ

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако го исклучам машинистот, другите, особено двајцата од Пустенец, маката ги научила на една, според нив, вештина, која ние најстрого би ја осудиле, а тоа е уцената.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Тоа е естетска категорија, креативна постапка и... - му одговори Помошничката на Преведувачот и го почешка по грбот, што на дотичниот не му дојде лошо.)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се разбира, тоа е само играчка, па сепак, им дале вистинска идеја, нели ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Може Бугарите и се прави кога мислат оти Русија без Бугарија не може да саштествува, ни политички ни економски, но тоа е бугарска политика, а јас не сум намерен да политикантствувам бугарски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Луѓето се зафркаваат со киберсексот, но тоа е нешто за што сериозно треба да се размисли: тоа е драма, подвојување на човечкото суштество!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Бродчето што се огласи на прозорското стакло немаше никаква врска со таму, со огромната метална конструкција, која со брзина од 60 километри на час плови по морето наречено Јадранско, тоа е тука: брод-играчка, што повторно ќе се јави секогаш кога ќе се најдам во иста розова кутија: во татковото крило, на височинката над Градот, со заспаната Ј.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во правилното разбирање на овој случај и применетата анализа за нашава методска единица, важно е да знаете, а тоа е толку јасно, дека саканиот што разговара со жената и што потоа легнува со неа не е Григори.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Движењето и без тоа е тешко, зашто патот се извишува и се спушта низ разни височинки и свиоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е љубопитност за тоа како работите можат да бидат поинакви, љубопитност за тоа што се наоѓа зад тотализирачките приказни на индивидуата за животот, и надвор од доминантните индивидуални и интерперсонални практики.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но дали ова значи дека во Русија, Бугарија или Украина денес е на дело постмодерното општество? Не мислам дека тоа е случај.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Ух, ама си глупава! Тоа е изрека! – ми свика. – Слушај ваму – продолжи. – Значи се договоривме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се изразувам фигуративно, но тоа е вистината за моето чувство и за мојата потреба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа е почетокот на продорот на Турците на Балканот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но, јас реков: „Тоа е тоа. Времето е стигнато. Ајде.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Настаните што се случија во Солун - пишува Готје - уште повеќе го зголемија немирот на битолското население, и тоа е повеќе од секогаш убедено дека градот, со оглед дека е седиште на главните членови на Револуционерниот комитет, е загрозен, и тоа многу скоро, од катастрофа пострашно од таа во Солун“140.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Тоа е само затоа, само затоа што ти мислиш за она што за мене не е ни важно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Искуството кое го стекнавме е непроценливо, но, од друга страна, Маргина е многу далеку од фамозното “застанување на свои нозе”, и тоа е можеби она што на приказнава најмногу ѝ дава горчлив тон.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И тоа е влезено во војната.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така во разговори, еден ден Глигор му ја повери својата замисла. Тоа е и за двајцата спасоносно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не сум размислувал што значи тој, зашто сум сметал дека тоа е еден нормален вид општење меѓу луѓето, составка на секојдневниот живот.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тоа не е прашање на менталитет. Тоа е прашање на поединечен карактер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Па тоа е вистина! Тој е! Хелвиг! Тука пред неа! Со цвеќињата!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Е, тоа е судбина на жена мажена за војник. - Се насмеа Јана, тешејќи ја Снеже.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И колку што подигна нога за да го стапне, се втурнаа мажите, и го спречија. Кој знае, може ќе го убиеше... Ама него за малку што не го убија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А нему му е потребно сега да си влезе во магазинот без да го забележи тој тамо. И тоа е сега негова грижа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Максималното пропишано полугодишно траење на овој тип постапки, наместо да биде правило, тоа е само редок исклучок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа безначајна значајност на македонската политичка борба на културната сцена се состои во тоа што: 1. процедурите и настаните во таа борба ги заменуваат и потиснуваат достигнувањата на онаа автономна културна продукција што вака-така е создавана во времето на социјализмот; затоа што 2. замената на културното производство со културнополитичките дебати не е ништо друго туку оживување на идеолошката машинерија на општеството преку интелектуалците кои, по промените од 1989/90, пак ги заземаат оние истите двојни позиции на лојалисти и воедно критичари на власта, позиции што ги заземаше и некогашната интелигенција на просветлениот (СФР)Југословенски социјализам; и конечно 3. затоа што учесниците во актуелните внатремакедонски борби се заправо носители на една иста концепција за култура - а тоа е идејата за „висока култура“ со која се репрезентираат државата и нацијата. Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јас, Aehmenia, од Битола, се капам во свети реки, се молам во свети храмови, цел живот излегувам од едно и влегувам во друго ходочастие, штрпкам по некое стракче по камењарите - и тоа е сѐ.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Обично пиеше виски со млеко што некои дипломати во шега го идентификуваа и со неговиот карактер.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа е ритуал. Култ на создавање добри дела во умот, за тебе самиот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Како и да е, потиснувајќи ја болката од разделбата со тоа што се трудеше да се убеди дека сето тоа е природно, за разлика од жена му која како мајка ја преживуваше разделбата како доилка што одбила рулче од боска, Гого продолжуваше да слика (зашто ништо друго и не умееше) следејќи го својот темперамент со истиот нагон и снага.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Чудна книга! - се насмеа Гоце. - Уште почудно и благородно мастило! - го дополни Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И така направиле. Ги отепале Турците — трговците во Топли Дол зад Чаниште и си ги вратиле назад продадените волови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ние само си го замислуваме. Тоа е халуцинација.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е дијалект што све мање се збори, полека изумира и го снемува од скопските улици.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Сакаше да ми каже, но што? се прашував навреден и веќе сфаќав каква крв имаме ние од Кукулино: не простуваме, тоа е нашата најголема мака што или гроб отвора или до гроб доведува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Изгледа таа го забележала неговото присуство. Тоа е јасно за него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа го дразни Арсо. Тоа е итрина на лукав злочинец.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Детето: „Да, но дома тоа е МОЈА темница“. (Appewite, 1994) *Во вистински Kaffeehaus на располагање се главните светски весници и енциклопедии и келнерот ги знае одговорите на основните лични и општи прашања.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Овој пат воопшто не ме ни интересираше дали тоа е лага или вистина.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

За да се разбере природата на сегашната војна - зашто, и покрај прегрупирањето што се случува на секои неколку години тоа е секогаш истата војна - мора прво да се сфати дека е невозможно таа да биде решавачка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мириса на рана есен. Тоа е безбоен, болен мирис, нечуен плач на заклан полски плод, нем гроздобер и исукани чадови над градските стреи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Си велам: „Готово е! така ти е! Тоа е катастрофа, џанам!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Секој е господар на своето парче земја и на својот камен. Тоа е завет на нашите дедовци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ништо, ништо... Тоа е затоа што немаш доверба во себе...

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Бев излажан, и тоа е сѐ!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Всушност тоа е истиот пат што човек го изминал низ животот на еден човек во еден час, еден ден или една недела да е снимен на лента така што секој квадрат да е сликан на секоја секунда.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Жими десното око ако сакам од вас да печалам, — им се колне Петруш, а на свадбарите не им текнува да го погледнат десното око на Петруша и да видат дека тоа е шлупка ореова — истечено уште пред петнаесет години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- А, - се насмеа доктор Коста. - Па тоа е некој градски збор. Го истресов онака, без да мислам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Џебов ми е ужас. жениве ќе ти се смеат зад грб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

СТЕВО: Тоа е само крајот од подолга песна. САРА: Кажете ја целата.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа е нејзиниот прв потег: гледам во нејзината мила насмевка, во задоволството на иронијата, во играта, во фигурите што се вистински слонови и други животинки, мајмуни, војници, коњи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И не друго, јас дури верував дека тоа е единствено правилно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Што има да се изнапише цела книга за да дојде, полека-полека и макотрпно, до простиот и фрапантно очигледен заклучок што требало да се види уште на почетокот?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но новите управници во Бугарија ни велат: тоа е Русија крива; Русија се плаши од една голема Бугарија и затоа: таа го кладе Фирмилијана, таа сега не сака да ѝ даде на Македонија автономија, таа не нѐ остави нас да се подготвиме и да војуваме со Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Имплицитно, тие права не можат да бидат помали од правата што се утврдени со општ колективен договор (на ниво на РМ), а експлицитно тоа е недозволиво во споредба со правата утврдени со закон.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Таа потреба се должи на неколку факти: - прво, на фактот дека расказот е книжевен вид во којшто се отсликуваат моќни и заводливи слики на светот; - второ, расказот е простор на свежи и живописни слики на современиот свет, па поради тоа е актуелен и алузивен, некогаш хумористичен и ироничен; - трето, расказот како жанр, стилски и јазично, е отворен за уметничко играње со сеќавањата, со имагинацијата и со мечтата на човекот (фантастични, чудесни и лудистички раскази); - четврто, расказот е облик податлив за различни и за широки читателски популации, затоа што од една книга на добри и одбрани куси раскази не се очекува да биде прочитана одеднаш како неделива целина, туку со паузи, а од секој расказ се очекува да биде прочитан во еден здив, со читателска страст и сласт; - и конечно, расказот како книжевен вид е сензибилен на промените во општествената/културната стварност, што влијае и самиот расказ да биде променлив по форма и по значење, потем да се популаризира во нови средини и меѓу новите генерации.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

АНДРЕЈА: Е, па тоа е. Никој не памти. Нова треба.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

„Тоа е точно“, рече авторот задоволен од констатацијата што толку добро се вклопуваше во концептот за профилот на Едо селанецот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како да комуницираш со иднината? По самата природа на работите тоа е невозможно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Со кока-колата, пак, двоумење нема. Тоа е она вистинското!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тоа е вистината, соколи, толку убаво сега сте навлегле во содржината, во идејата, - заклучуваше победоносно, гордо.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Тоа е владина агенција што ги финансира овие куќи. Ако не беше таа агенција, немаше олку да биде изграден Идн Парк.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со оморината како да трепети и загубената врева на денот, но сето тоа е така безгласно, така тихо сега.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога знаеш дека сето тоа е бесмислица, зошто дозволуваш да те загрижува ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така денес, утре веќе некое друго ќе биде.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ти и самиот предвидуваше дека токму тоа ќе го пишува. Сето тоа е глупост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првото нешто што бие в очи тоа е што г.Станчев си останува на истото место во сето време откако знам за него /има околу 9 години/.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да си ја посолиме главата со пепел? - Па, тоа е измама...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Проблемот е во тоа што не знам колку силен треба да биде огнот за да биде светлината во сијалицата сина. Тоа е важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ќе пукаме само еднаш, и тоа е сега сѐ, што имаме, и сѐ што ни останува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И во двете димензии романот е еден од најдобрите начини да се види уништување на идеолошкиот универзум, затворен и суров, но без да се каже било што директно, и тоа е што ме воодушеви во ова дело...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа е чудна глетка: нож по кој блескоти разлеаната крв на сонцето и глава, на која вивти војнички фес, мустаќи набабрени, свиснати, што фосфоресцираат и сето тоа бавно се ближи кон него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се измори. Кога ја плисна последната капка од познатите пцости, едниот рече: „Си напаѓал луѓе. Тоа е.“ Не издржа. „Оние бројки - луѓе!

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа е тематски парк на кој за ужасот на масовното уништување, на потполното исчезнување, на геноцидното согорување, на холокаустот на припадници на цели социјални групи: Евреи, припадници на речиси сите словенски нации, Роми, Синти, хомосекусалци, комунисти, анархисти, јеховини сведоци, слободни ѕидари...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дури и пред да го земе, тој знаеше по мирисот дека тоа е мошне необична чоколада.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И отец Панделиј; кревајќи прст како да покажува на невидлив сведок, рекол дека само тоа е вистината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сето тоа е само некакво присеќавање, воспоставување на одамна загубен контакт, што буди едно чувство уште од детинството: помалата сестра е галена, постарата навредена, врти грб.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа е смислата на хоризонтот, затоа тој е еднакво оддалечен од тебе и евентуално поширок.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Мислам дека тоа е мошне човечки.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И писма почнаа да стигнуваат од Америка. И пакети. И пари.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Тоа е поради одговорноста за која треба да се подготвуваме!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Палестинците останаа речиси без половина од територијата која ја населувале со векови, биле протерани од нивните земји и од нивните куќи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Две личности. Убиец - да речеме дека тоа е Џек Мевосек - искрснува зад девојката.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Потоа сѐ е сиво и бесмислено. Тоа е животот.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А правејќи нешто бесмислено како што е цртањето, можеби ќе станат за твојот живот бесмислени и оние работи кои имаат смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Обичните луѓе на балканските народи сакаат ослободување од коруптивните домашни владеачки класи.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тоа е многу сиромашен милет, не пис.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ете, тоа е перверзниот свет на филмот „Уговорот на Цртачот“, чиешто дејствие се одвива 1694 година.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е денес пазарот во Перењас. Погоре се ѕиданите магазини и коњушниците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Грета: Тоа и не е некој проблем. Треба само гостите да ги натерате да пуштаат вода и НЛО мувите ќе си заминат на својата планета!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го заклавме овенот, истолчивме два леѓена кромид и го завиткавме во кожа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

После сите изјави, стискања, мали шеги и рутини, по сите поминати милји, изедени јадења, препешачени музеи и одгледани филмови, конечно природно и достоинствено ќе се споиме во конечниот чин на интимност и љубов. Горев. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 155

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но тоа е друга приказна, која се врзува за сите приказни настанати во Потковицата и за Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бев сè уште, признавам, премногу млад на времето за да го ценам како што треба.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Едноставно ќе ги спакува своите работи, можеби дури ни тоа, по ѓаволите со тоа, можеби само ќе се облече во облека за излегување, ќе ги закопча копчињата затвори дрикерите повлече патентите и ќе ги остави клучевите во кутијата за експрес чекирање, тоа е за нив, всушност, господинот и госпоѓата Платено Однапред, или дури ни тоа, ќе го уфрли клучот во кое било патемно поштенско сандаче, повратната поштарина е загарантирана, по ѓаволите со тоа, време е да се тргне.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Тоа е саксија со цвеќе , - вели.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Брзам со овој илегалец (несомнено тоа е) и сакам да не го слушам тој плач.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Застрашувачки беше самиот изглед, не само фактот што знаеше дека тоа е тој.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Еда, од ништо не плаши се, ми вели Маса Кулумоска, сето тоа е здравје, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Што сакаш да кажеш?“ изговара мојот глас, тоа е нешто ново.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Тоа е заради невнимателноста на доктор Краус,“ рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

(Грета пали цигара) Гледам како оној тип со темни очила внимателно ве гледа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега, кога ќе се сетам на тие момент, многу ми е жал што беше така, но си велам: „Камо да е жив, па, пак нека биде така, луѓето се караат, се мират, тоа е животот“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ова делуваше инспиративно за Величковски за тој, во април 2010, да поднесе тужба т.е. да иницира посебна парнична постапка за неисплатените плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ама добро, штом веќе си одлучил така, тоа е во ред. Се облеков и излегов сама.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Таму еднаш ја најдов својата мачка, дополу смачкана од тркалата на нечија кола... но, тоа е стара и, воглавно, позната приказна...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тоа е цел достојна на сите нашите напори.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа е вистинскиот крај на приказната, со сите конотации кои од неа произлегуваат: тука авторот можел да стави точка на расказот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но тоа е сега неважно. Во мигот, над нас, и по целиот предел, паѓа огнот, парки жар. Маската се отима, сака да бега.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Прав и пепел Признание: „Прав и пепел тоа е она кое останува на крајот она кое било искон тело, збор, жена, хаос и кое не ни бега, тоа е сѐ освен зборот!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

1. Тоа е корален звук на море што надоаѓа Непознато писмо забележува еп За земјата што ја разјадува цвеќе.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

„Тоа е нејзиниот стил на убавина“, рече Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој има талент на вродена авторитарност (пак типично за еден балкански лидер, т.е. како што велите вие, господине Бузони - „гуру“) која просто се наметнува, особено кон адолесцентите, но богами и кон алтернативните интелектуалци, пософистицираните бирократи, па дури и кај бунтовните пензионери. Тоа е еден пример.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа е поистоветувањето на метросексуалците со хомосексуалците.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Меѓутоа, има и нешто повеќе од сето тоа, од арбитрарните декрети на власта, а тоа е сказната што ни се нуди низ романот Времето на козите, на романсиерот Луан Старова, сугерирајќи ни, а и без тоа некогаш да се каже, дека грешките и лудоста на режимот не беа во диктатурата, туку во феноменот од кој произлезе диктатурата, односно од идеолошката аберација.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Александар подоцна сфати дека тоа е униформата на логорашите.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Не сакаат ни да чујат за драхма помалку.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Според она што го зборуваат, сѐ зависи од таблетата. Ако вечерта била убава, тоа е затоа што таблетата била добра.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога немите луѓе зборуваат со својот телесен говор, тоа е реален говор а не хендикеп, тоа е прв говор и прво писмо.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ете, тоа е отсутноста од актерската игра за која мислам дека се случува само во нашиот театар и за која немам никакво оправдување.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јас само не сакам да го усмртам вашиот син и тоа е сѐ. Затоа сум овде.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Тоа се исплатува, велеше; тоа е камуфлажа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е исплашениот Зоки Поки. Дури сега сфаќа што направил.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тоа е случај кога отсуствува надворешна сличност на знаците- симболи од писмото со објектите од реалниот свет, со кои тие корелираат, а како пример на ваков тип на писмо можеме да ги посочиме броевите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И ако литературата, според моето гледање, задржува за себе некоја повластеност, од една страна тоа е затоа што таа го тематизира настанот на пишувањето, а од друга, поради она што во текот на политичката историја ја врзува со начелната овластеност да „каже сѐ“, што пак на единствен начин ја приведува кон она што го нарекуваме вистина, фикција, привидност, наука, филозофија, закон, право, демократија. 4Кој беше влогот за тие описи?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие денови, по будењата, се обидував да се убедам себеси дека треба пак да ја посетам Клара, и веднаш наоѓав изговор – во Виена имаше епидемија на пневмонија и шпански грип, и секојдневно умираа стотици луѓе, беа затворени училиштата, театрите, операта и кино-салите, се препорачуваше да се излегува од дома само кога тоа е неопходно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

— Сега? Што сега! му се врекна Шаќир. — Гледај да ги продадеме кожите поскапо. Тоа е сега.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Првото нешто што може да се рече тоа е дека ние не сега се одделуваме од Бугарија и со тоа раздробуваме едно создадено цело, туку сме одделни и живееме веќе одделно повеќе од 25 години.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е нашата свадба, тоа е сѐ, јас идам по твоите очи, прости ми ја мојата безмилосност.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Свртувајќи се кон посовремени автори, решив да ја насочам антологијава кон нашите простори, па затоа вклучив уште еден расказ од поблиските средини, тоа е расказот на Милорад Павиќ „Чај за двајца“, инаку расказ кој може да биде занимлив за младата популација со развиена визуелна имагинација, со интерес за чудното, а не само чудесното, образована/воспитана информатички за комбинаторики, за една специфична игра на можното и неможното, за семантички пресврти и изненади; - Расказот на Павиќ, покрај расказот на Кортасар, на Борхес и на Маркес, спаѓа и во групата раскази кои ја најавуваат постмодерната, со нејзините фрагментарни комбинаторики кои и реалното го прикажуваат како нереално.1

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа е постигнато со замена на семитските консонантни значења на одделните знаци со соодветни вокални значења на грчкиот јазик и со преобразба на некои консонантни значења од семитскиот систем.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Козаци во долги црни долами заскитани по рѓосаните штипски ридишта танцуваа смртни игри врз испотените плеќи на неоседланите коњи Но не од радост И не од среќа И тоа е пијанство.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Заборавањето не е лажење. Ќе речам дека не лажев. Заборавив, и тоа е вистината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тоа е добро, тоа е мошне добро“, рече стариот Елисон, седнувајќи на кујнските скали и триејќи ги своите бели мустаќи како на Шкотски териер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Овој културен мем вклучува интелигенција, личен пристап до информации, антиидеолошко потпирање на здравиот разум, ментални вештини, зголемена свесност, интелигентен консумеризам-хедонизам, лични комуникациски вештини.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Народниот певец пееше нови песни за туку што изминатите настани: „Силна ми војска идеше, тоа е војска ненаша, тоа е војска германска, германската и фашиска.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Тоа е распоредот на горниот крај на нашите мариовски куќи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа е еднакво на испорака на другиот кој станал совршено непотребен во програмираното управување со животот, бидејќи оди во прилог на автархијата на поединечната клетка.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тоа е типично старовремска германска куќа, со тесни и мали прозорци, дрвени скали, ли се извишуваат стрмно, на високо; со чардаци кои, додека одиш, скрцкаат; со големи одаи, приемни, спални и многу други простории.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На пример, Шелиевата поема Ozymandias прикажува за еден патник кој наидува на труп од статуа насреде пустина.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Све над 20 е веќе бајато. - Над 20 се више тешки ороспии. - Тоа до 20 шо ќе го фатам, тоа е сигурно.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Тоа е моја работа - одговори Горјан. - Ќе те научам.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Бојс одеше многу далеку: тој зборуваше со животни и камења.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Интересот на државата за дистрибутивна правда секогаш потешко добива легитимација - тоа е рецепта за изборен пораз.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ако ликот е безличен, можеби тоа е затоа што и авторот не се чувствува сосема добро - некој му го допира лицето, но прстите, тие долги ковчести и груби прсти на стварноста, пропаѓаат во меката кожа, која како глина го поприма нивниот облик.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Што е имиџ!? Тоа е стил на живеење преку кој се отсликува нашиот карактер.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И не постојат такви опасности, момите сами си се стопани на срцата, а и навиките и моралните обичаи се изменија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И имам нешто повеќе во дланката, нешто што веќе не е бестежинско како влачена волна туку сега тоа е како топка памук која добива тежина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но тоа е само моментно чувство, зашто сѐ заглушува она негово срце што бие и шуми.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дождливите пак, немилосрдно, ме потсетуваа дека треба да решам едно прашање што не е симнато од дневниот ред и кога немам нужда да мислам за него, - а тоа е прашањето за моите чевли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На пари мисли, на пари! Тоа е твое, не пелени!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Борхесовиот агностицизам се покажа како уште една фикција?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не верувам дека тоа е оспособувачки. Тоа може да биде така само во негативна смисла.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Под таа синтагма ја подразбирам состојбата за која зборував на почетокот на овој оглед, а тоа е доживувањето на стварноста како вистинитост не спрема она што се опишува туку спрема значењата кои се сугерираат во описот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

— „Ами чаре?“ — повикале селаните. — Чарето тоа е.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Шеесет германски марки на метро длабинско“, велам јас, „тоа е договорот“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа е факт што мораш повторно да го научиш, Винстоне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во нашево време - тоа е нормалност.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Лекарите од судската медицина велат уште дека во неговиот џеб од палтото нашле јагленосано клопче; тоа, според нив, била некаква тетратка, на која веќе сосема тешко се распознавале буквите; експертизата покажала дека тоа е некаква песнарка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа е сосема друга приказна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа е веројатно чиракот од казанџиската работилница, еден жив момок кој понекогаш го сретнуваше и секогаш му се насмевнуваше пријателски.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Тоа е моја работа, но ти не рече така. Ме лажеш. Што ќе ти биде, лебати, тоа луксуз?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Да, вие сте овде навистина како на еден долг одмор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сето тоа е уште една лекција која треба да се научи, а потоа од наученото се дава оценка.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но, ако го отвориш прозорецот, е тоа е веќе нешто друго, му ги допираш без проблем ливчињата, му ја чувствуваш одблиску миризбата, едноставно „го имаш“. Ете, така некако е и со мајка ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но не само што не можам да се вратам дома, туку и не смеам“, додаде таа. „Токму во тоа е проблемот!“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Збогум Моцарт, збогум Салиери, нема повеќе милост, но нема повеќе ни предизвик, тоа е решението на модерната наука за нерешливото очајување поради различноста меѓу луѓето. (160) okno.mk | Margina #8-9 [1994] 11

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сухов однекаде ви доаѓа од зад грб и ви зборува со таков тон како да ви прави услуга: -Овде почива правот на Михаил Матвеевич Херасков, угледен поет од епохата на дворските преврати...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сега ќе одат, мислеше. А имаат две добри пушки, и добро се облечени. Најпосле тоа е сѐ, што му треба на човек тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа е камен што Сизиф го турка кон спортска сала; селска погача со мирис на метална плочка зашрафена во облак.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Имаш ли брашно? - Имам. - Измешај го брашното со вода и намачкај ги петиците. Тоа е лепило.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Понекогаш единствен начин за опоравување од траумите на детството е повторното раѓање, кое ја рекапитулира траумата, но на човекот му дава и можност за нов почеток.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Добро. Тоа е, значи, решено.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Понекогаш тоа е сложувалка на расфрланите мисли и желби кои се тесно врзани за нашето его.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Свесно да се кажуваат лаги и истовремено искрено да се верува во нив, да се заборава секој факт што станал непожелен, а потоа, кога ќе биде повторно потребен да се извлече од заборавот за онолку време за колку што е потребно, да се одрекува постоењето на објективната стварност и за сето време да се води сметка за стварноста што се одрекува - сето тоа е неопходно потребно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со тоа е можно поимот „реално“ да се релативизира во таа смисла, што е нешто пореално, колку што е погусто, и толку попотенцијално, колку што е поретко.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Потоа ја зел чашата, ја благословил, им дал од неа да се напијат и им рекол: - Пијте од неа сите; зашто тоа е Мојата Крв на Новиот завет, која се пролива за мнозина, за опростување на гревовите.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Се насмевнуваше како човек што пред секој изгрев пие рицинус; ме удираше со белите прсти по темето и шушкаше низ змејските ноздри: - Со лева не се црта. Тоа е богохулство. Затоа луѓето ти личат на дибеци. Со десна, дибеку, со десна.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Доколку книгата поседува некоја убавина, тогаш тоа е онаа која поетите ја нарекуваат „погребна”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тоа е прашање на самодисциплина, контрола на стварноста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа смеа звучеше како смеа на гавран, толку крескаше што трговецот малку се тргна. – Ако не погодите, јас ќе земам нешто ваше. Тоа е коцка. Без оглед на тоа дали ќе погодите или не.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа е стар војник, многу често дете од рурален предел, кој што има потреба да ги малтретира гуштерите.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тоа е како нешто кое во некое ќоше на животот никако не привршува со умирање, како оној човек на Буцати кој, враќајќи се дома ноќе, поминувајќи низ ходникот, згазнува лебарка.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не е тешко да се пишуваат рецепти, но во сѐ друго да се разбираш со луѓето, тоа е навистина тешко.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

1. Распоредување работник Со ЗРО (2005) беше избришана поранешната појаснувачка одредба којашто велеше дека работник кој, и без негова согласност, привремено – значи не подолго од 60 дена, бил распореден на работно место за кое се бара понизок степен на стручна подготовка поради „исклучителни околности“ – има право на личен доход што би го остварил кога би ја вршел својата работа, доколку тоа е поповолно за него (чл. 10 од ЗРО/90).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Овде некрунисан крал е неприкосновениот Тим Хортонс. Тоа е ланец на (не знам како да ги кажам) точилници на филтер–кафе, со дополнително пригодно мезе у облик на крофни алиас „донатц“ и жидовски ѓевречиња попознати како „бегалци“.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Тие не им веруваа: - да имаш две кутренца речиси во центарот на градот каде што не може ни пиле да се чува, - е, тоа е неверојатно.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Се викавме вистина „Бугари” и „христијани” во национална смисла, но зошто тоа е и дали е навистина така – ние не се запрашувавме многу— многу.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Змијата им била и добрина и зло уште од далечни времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа е економично, чевлите подолго ќе траат и ...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа е убаво и потребно. Тоа е заслужено признание.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Времето нѐ посипува секој час со својата прав и тоа е единствената вистина што ја признавам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа е четвороспратна поставка која треба да возбуди и да раздразни, работена е по принципот на тематските паркови со тоа што во ова здание темата е прогонот, стравот, исчезнувањето, теророт, логорот, смртта.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но тоа е само молневито сеќавање.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но, идејата за уметникот како говорник, како проповедник: тоа е денди.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Можеби треба да се направи ова за да го разберат вжештените глави?

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„Тоа е, дошло, ќе се трае", си велеше Стале и гледаше како над сите момци стои отец Арсенија и само да трепне со левото око сите на нога се наоѓаа, Ништо не работи тој отец, им заповеда на сите и крка ли крка одделно од момците, во своето одајче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ќе направиме. Ние колку шо можиме, тиа по нас пак колку шо можат. Тоа е. Дошло, ќе се трга.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога би требало да погаѓа, би рекол дека тоа е тело на човек од шеесет години, кој страда од некоја тешка болест.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Прифати го тоа - тоа е живот! Вчера беше вчера, а денес е денес. Немај очекувања.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Знаеш и самиот, уште господ не ми дал чедо. Тоа е мојот таксират.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Насилство - тоа е обид да се ограничи слободата на другиот, да се примора да делува како што сакаме ние, но со крајно отсуство на грижа, проследено со рамнодушност кон неговото сопствено постоење и судбина.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само она што ќе го сетиш во раката само тоа е твое“.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тот е, значи, татковото друго, а едновремено и субверзивен момент на неговото надоместување: „Богот на пишувањето е значи едновремено негов татко, негов син, и тој самиот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 15

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ е така едноставно. Баш е буквалистички. Нема што да мислиме, тоа е тоа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Претставниците на современата медицина одамна во своите храмови не сретнале девојки. Девојка - тоа е само лирски поим. Ништо повеќе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Нели, тоа е всушност патот што води кон навиката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа е едно македонско село во Албанија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Спортистот ја имаше славата, овој ги имаше парите и тоа е добра формула за добар улов.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Со што се занимаваше тој и дали воопшто со нешто се занимаваше - тоа е обвиткано со превезот на темнината.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Животот во пустината! Ах, тоа е страшно, Ана! И Смарагда...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Десет години!!!“ извикаа учениците. „Па тоа е многу!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тоа е јасно и засекогаш запишано.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Северниот ветер сега имаше голем помошник во ноќта и во нејзиното заладување; седеше тој сега раскочоперен на заблескотените сртови во далечината, самоуверен и остер во синикавите, разискрени ѕвезди по високата цибрина, но јасно беше дека тоа е само еден привид.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа е фер плеј, беше мотото на нивната шизофренична другарка Шајчевска, која ставаше рака во оган за да ги одбрани ауспусите.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Низ воздухот одекна продорен знак на труба. Тоа е билтенот! Победа!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Што? Ти сакаш девојка една. Тоа е убаво. Само мал си, уште на носот ти се фаќа роса.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сега просечниот Американец седи пасивно седум часа дневно со очите и со носот залепен за телевизискиот екран. Тоа е грозно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа е револуција на „главата“: настан на проширување на свесноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дека ако воопшто некаде преживува, тогаш тоа е во малубројните цврсти предмети, без зборови на нив, како онаа грутка стакло онаму.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но тоа е веќе друга работа: всушност, тоа е спротивна работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тоа е многу важно“, рече Вестербург со тон на искреност.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Демек... - присторе Србин. - Демек, тоа е да не знаеш кој кога те држи под око и зошто. - Аха, - рече Србин и реши нешто да запамети. - Убаво богами.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Таа 1919 година, веднаш по завршувањето на болестите кои дојдоа по војната, исцрпена од војувањата, се распадна Австро-Унгарската империја, и ние останавме во она нејзино парче кое оттогаш се нарекуваше Австрија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бог, се разбира, можел да постапи како сака, тоа е во неговата моќ, и не знам дали заради тоа може да му се оспорува добронамерноста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во мејл-арт мрежата може да се вклучи секој, без никакви предуслови, и денес се смета дека тоа е најмасовното уметничко движење во историјата на човештвото.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

-Тоа е вечната борба во умот на човекот, борба за освојување на умот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Или тоа е свесен протест, чија сурова симболика е очигледна? - се прашуваше новинарот, од малата фотографија во горниот лев агол од текстот, што и покрај дебелите очила и насмевката, или токму поради нив, делуваше одбивно.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

„Денес треба и мажите и жените да работат, но и подеднакво да се грижат за децата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нема проблем со ликовите. Половина е завршено кога ги имаш личностите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа е негативната страна на првиот период од нашето национално самосознавање; тоа е причина за неуспехот на нашето востание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е мојата гаранција дека ти никогаш не ќе смееш да постигнеш на мене, та дури ни во вид на еден од оние твои фамозни куршуми што се наоѓаат таму каде што не им е местото.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тоа е прекрасно, навистина прекрасно: вашите браќа плаќаат за вашиот престој, вие уживате во слободата во овој затвор, како што ја нарекувате нашава болница, наспроти неслободата и присилата кои сте ги чувствувале надвор одовде, неслобода и присила далеку помали од оние кои ги чувствуваат вистинските болни, секако, вашата неслобода и присила се сведувала на семеен конфликт, а не на длабок раздор во себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да излезам одовде со врзани раце, зачекорен кон бесилото, или да избегам, тоа е сеедно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Некои велат дека таму во Њујорк, каде што се берат големците, донеле некое решение да ги иселат Македонците од нивните места. Дали тоа е вистина?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но ние не ги заборавивме нив. Ова се нашите непријатели. Тоа е сигурно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Арсо е гладен. Тоа е гола вистина. Зошто дојде овде?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Кога би можел да заспијам“ - си мислеше Бојан, но однапред знаеше дека тоа е невозможно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Тоа е патот по кој можеме да се приближиме до вистината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Па, драги деца, ако се возите во некој од црвените градски автобуси и ако видите дека некое дете седи до шоферот, знајте дека тоа е Цане.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се сети дека Христина оди на хор во хорското друштво „Кајмакчалан“ и дека тоа е секој вторник и петок од 16 до 18 часот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тоа е вашата кралска југословенска железница.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Не е предлог на кумот комшиски, тоа е злосторство против народот и казниво дело...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Туѓата жена е жена само на домаќинот, туѓите сестри се и наши сестри.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа е ноторна глупост, а исто така е глупа и европската импотенција и немоќ да се стори нешто конструктивно околу тоа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Тоа е единствената работа што не можат да ја сторат; можат да те натераат да кажеш што било - ама баш што било - но не можат да те натераат да поверуваш во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е воедно и можноста да се биде вечен.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Седиштето на Врховниот суд е во Скопје (чл. 26, ЗСуд).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Корисниците на компјутери учат како да си создадат приватни стварности, но најчесто тоа е осамен потфат. Седат сами и се ѕверат во „Сајберијата“.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Самоубијците не ги гибаме... тоа е табу - рече Николај.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не би бил неодмерен и одговорот: „Гледај си ја другар работата!“

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ги стисна забите. Не, грешам, се поправи. Тоа е гавранот со очила.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А таа рече: „Не грижи се, будалче мое; тоа е секаде смешно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Клементина коментирала: „Па тоа е балкански Вавилон!“ Мајка не знаела тогаш за вавилонското проклетство на јазиците.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тое е единствената можна искра надеж. Во овој метеж.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е состојба што не се распродава. Како и сочувството.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За жал, Мишко не е. А токму тоа е доброто.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

- Тоа е лесно. Ама јас прво би ве замолил да појдете со мене кај едни мои роднини.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пазарните стандарди исто така ја заробуваат имагинацијата на сиромашните; сите одбрани се поврзани со зголемувањето на потрошувачката моќ.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Значи, тоа е бетон, - разбра Ване, судирајќи ја својата танка чаша со неговата дебела кригла во подразбирлива наздравица.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не е ни на мојот, ни на твојот јазик, но бидејќи тоа е библијата, а бидејќи е и толку ретка и убава, мислев ќе те радува да ја имаш меѓу многуте други книги што ги чуваш кај себе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тоа е една посебна историја за најсреќните мигови во животот на Мајка, историја за нејзината италијанска пролет која живееше со Мајка, во сите други балкански годишни времиња, во војните и во преселбите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Третина од сите работи што сум ги рекол или направил веројатно се банални клишеи, третина е тешко срање а третина се полни погодоци. Тоа е добар просек.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Само печалбарката чека да ги остават своите сиви гнезда, чека дали ќе го види уште еднаш милото лице... А тоа е далеку, далеку!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ни покажа еден отпечатен сепарат по кој се одвива реализцијата на рекреативниот центар. Тоа е нејзино остварување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е макета на Ридот на задоволствата; мала заклучена фиока за бебиња. Тоа е крило на кое љубоморат пеперугите; прв наслов на мојот ѕиден весник.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Оди против себе. Ако ти се брза, успори, ако ти се оди, седни, ако ти се живее, умри. Тоа е бонтон.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Се сеќаваме на фразите „Некогаш дамна / во далечна Галаксија“!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е лична заповед на генерал Деникин и јас ни мртов не сум спремен да ја погазам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа е универзумот на Кафка, но евоциран според Волтер...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа беше и е работа на егзархистите, коишто се величаат “Бугари”, па следствено, тоа е бугарски маневар за да се реши македонското прашање само во бугарска полза; тоа е да се создаде една “Бугарска Македонија”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е вистински реферат, рече, - еден ваков реферат би бил чест за многумина наши постари другари.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Сега гледаш“, рече О'Брајан, „дека тоа е, во секој случај, можно“. „Да“, рече Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но тогаш мислев дека големата љубов што треба да ми се случи ќе биде Филип. Но се излажав. Сепак тоа е некој друг.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Та тоа е само една несреќна старица.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

„Мило момче, мило мое радосно момче, како ли те сакам!“, восхитено извика Авдотја Игнатјевна, „Камо покрај таков да ме ставеа!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Па тоа е, си велам, поголем срам одошто татко ти или мајка ти да те фатат како онанираш со оној животински израз на лицето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Вратите и прозорците морав да ги затворам поради Вардариште“ , тоа е гласот на мајка му.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Тоа е кондом“, рече таа, солзите ѝ навираа на очи, “докторот ми го набави... ги прават во Шведска.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Ете, тоа е Кукуш! - рече Грујо. - Убаво место, - одговори момчето. - Не само убаво, но и плодно - дополни Грујо.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се извинувам. Тоа е сосем игра на случајот. Ве нареков Орце затоа што ми сличите на...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Пред отприлика три илјади и пет стотини години (т.е. неодамна) е направен голем исчекор: тоа е пронаоѓањето на алфабетот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

На масите нашите луѓе се побучни и тоа е невообичаено за овдешните луѓе, кои гласот го повишуваат кога ќе голтнат повеќе пиво, или од она убаво чешко вино „Лудмила“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Тоа е физичкото здравје, кое сигурно со работа го одржуваш.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

„Тоа е тоа, тоа сме ние!“, пак се проби продорниот глас на П. Вулкански.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Потоа се слушна неговиот задавен глас: - Зарем да ја исфрлиме на улица?... Со детето заедно? Тоа е и мое дете... Изгледа заборавате!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И ти како мене, кроткоста своја тешко си ја даваш, а тоа е одлика на херој!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

„Не, мислам тоа.“ Благодарејќи ти тебе, тоа е токму она што е.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа е терезија на која се воспоставува лична рамнотежа спрема судбината.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Некој ќе победи. Тоа е Арсо. Арсо ја урива карпата. Во каменото тело ќе направи пробив кон универзалната слобода.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Старецот ги слушна зборовите некаде на површината на својата нежива свест; и одеднаш нешто во него се сепна, напрсна.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ЛУКОВ: Па тоа е вистинска свинштина. Што мислат тие?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Молам? Џубокс со само една плоча? Тоа е флагрантна контрадикција.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Исто така, тој сметал дека „Балканот мора да ја сфати глобалната смисла на оваа војна, а тоа е дека ние мораме да создадеме слободен свет во кооперација со трите големи сили во слободниот свет – Русија, Велика Британија и САД.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Тој пак се сврти. Само за миг погледна на колоната и рече: - Ете, гледате нешто од... како да ви кажам... од реалноста, ама овој збор не знам да ви го објаснам попростачки, Запамтете го - зборот реалност тоа е тоа што гледате сега...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Даме го фати Гоцета за рака, влегоа во одајата, клучот скрцна и тие се заклучија... - Тоа е поштата! - тивко шепна Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Шаховската партија е многу пластична работа. Таа се конструира. Тоа е механичка скулптура: со шахот се создаваат убави проблеми, а таа убавина се создава и со главата и со рацете.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Тоа е сѐ, - му вели таа и ја стиснува силно неговата рака и уште повеќе се припива до неговото рамо, така што тој пак се заборава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Онолку колку што војната денес има економска цел, тоа е војна за работна сила.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е септември, месецот кога земјата се проштева од плодовите, јасен, а оваа година толку тревожен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

КРАЛУПИ, тоа е еден од поголемите индустриски центри во Чешка, се наоѓа близу до Прага, на околу триесетина километри.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Дац ит“, вели тој. „Тоа е минато. Треба да гледаме за денес“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Тоа е Иринка. Слатко девојченце, - рече Бојан. - Ќе видиш колку е умна.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Она што печатот не го објасни, меѓутоа, е дека Борхес во текот на целиот живот беше убеден агностик.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пред нас кога блесна Кавала во зорите, Белина од праискони кога ни ги исчисти душите, - Нешто ни шепна морето О, благословени дечиња на мојата татковина, Шепнете го и вие неговото име и тоа е доволно Врвовите на вашиот глас низ иднината.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Винстоновото срце заигра. Тоа е билтенот од фронтот; инстинктот му велеше дека вестите што следат ќе бидат лоши.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во оваа смиспа тој не пишува за да ја замени својата жива реч туку поради тоа што постои несовладлива разлика меѓу човекот и напишаното: тоа е, пред сѐ, големата, егзистенцијална оддалеченост меѓу него и - записот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Лидија сега зема грутка снег, ја сплескува и ја става наземи. Тоа е шпорет.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Па, се чини дека тоа е практично. Кога...“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа е излегување од сцената, финале на славниот еп на твојот живот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

САВЕТКА: Ја бендисувал. А вели: „Тоа е и адет...“

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Благи питулици, веќе тоа е адет, токо ошче нешчо кажете!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Точно е дека сум јака, но и тоа е со граници. И најјакиот објект би се срушил после третиот удар. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Десет и дванаесет катници и повисоки – тоа е новиот лик на градот во најблиската околина на пристаништето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа е последица на наметната вештачки и артифициелни митологии родени од профитабилна лакомост и во функција на ништо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Со втората измена на ЗРО (2005), од декември 2008, се определи максималниот износ на хранарината и патарината којашто можат да ја добиваат работниците – имено, трошоците за исхрана можат да изнесуваат најмногу до 20% од просечната нето-плата по работник, исплатена во претходната година; а, пак, трошоците за превоз – во висина на стварните трошоци во јавниот сообраќај (чл. 4, ЗИДЗРО/дек.08); 23 стопанството на РМ (10.VII.2009) – туку тоа е оставено да се стори со колективните договори на ниво на дејностите (чл. 17).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тоа е она на што цути таканаречената пазарна економија што за суверен господар ни го наметна неговото величество Профитот...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Та, нели индиго бојата донесена од пазарот за мирудии во Гоа е длабока колку дното на Индискиот Океан, или далечна колку врвовите на Хималаи, а тоа е едно исто?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А денес, тоа е начинот на кој речиси сите работат. Дали таквата улога ќе биде релевантна за сите сорти на уметници?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа е и време на неопходна трансмутација на илузијата на поезијата во апсолутен владетел над сѐ.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Моите усни издаваат тажна насмевка, но тоа е искрена насмевка после толку долго време, а од гласот избива искрено покајување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Свадбено патување?! - се зачудија. - Да, тоа е период на нивното мрестење...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Иван спиеше на душекот. Тоа е најјасната слика што секогаш ќе ми излегува пред очи штом ќе си помислам за таа вечер.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го зема горниот и внимателно го разгледува. иставајќи го постепено колку што може да ја испружи раката. Тоа е цртежот со бронзениот бокал.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Еднаш тој дури можеше да мисли дека тоа е само едно обично запознавање, во кое можеше да биде направено и првото одмерување, или уште и првото бележење на прогонетиот и прогонувачот. Беше некоја утеха.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Другото значење беше дека нема што повеќе тој да чека од таа љубов, тоа е сѐ, тоа е крајното, најубавото и единственото што му го дава таа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Во тоа е мојот проблем; во тоа дека сето тоа е вистина, а не филм - велам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Делувањата на оваа моќ се преправаат или се маскираат бидејќи тие оперираат со одредени норми кои се означени со статус на „вистина“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Значи магепсаноста е само прашање на времето - буквално; тоа е минлив момент. = Момент = М. претставува разлика меѓу (најчесто) синхронизираниот тек на праволиниското (космичко, „научно“, објективно и.т.н.) време: допирна „точка“ („точка“ во наводници, затоа што најчесто моментот на бездимензионална точка од геометријата) на тангентата на првото време со кружницата на второто време.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Нема ништо за тоа што се случувало натаму со бродот, ниту пак тоа е важно за ова што го расправаме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа е реалноста на животот, партитурата се повторува како пејсаж осипан со оази на привидно блаженство во кое нема место за вистините на срцето, жед за вода во пустина и фатаморгана во која постојат само “вистински лаги”.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Лудувањето е моја муза, моја суштина. Тоа е лек за сите мои болести.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не само сакањето на една личност, туку сакањето на животинскиот инстинкт, на простата безлична желба: тоа е силата што ќе ја растргне Партијата на парчиња.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тоа е тешко, велам. И минатиот пат инсистиравте на тој ваш редослед па видовте колкави беа недоразбирањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа е затвор во кој ја напојуваме нашата свесност.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа е позната стара работа превркнам — препукнам прегач — особена унечка со телови прегос — денот после венчањето кога се пие блага ракија предотина — прежда преѕалувам — претерувам во нешто пресек —ѓутуре (спаилакот се зема ѓутуре без да се бројат снопјето) прид — пари за невестата без кои во Мариово не ја даваат родителите девојката прикрепник — мажот ми (мојот прикрепник) принова — новородено дете припрто — кусо време проведи ме (од кучката) — одбрани ме провирач — камен со дупка преку која се провираат болни и бездетни жени проводија — подарок во пари на невеста и мало дете пролетнина — пролетни посеви промрткам — не се согласувам, си пишманам проскомидија — дел од црквената литургија прочврча (сланината) — се испржи пцалт — црквен пеач пувка — врста печурка, габа која е мека и пувка кога ќе ја стегнеш со прстите пупулче — младо девојче, пупуљак пупурник — кржлаво дете, рахитично пурде — име на машко дете дури да го крстат пуст — ничии, без стопан.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Митко би ставил дрва, та тоа е барем лесно, но зошто да му се покори на еден Сашо, кој ни на школо не оди!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

При одлучувањето за раскинување на до- говор, односно за неговата измена, судот се раководи од начелото на чесност во прометот [bonos mores] – водејќи сметка особено за целта на договорот, за нормалниот ризик кај договорот од односен вид за општиот интерес и за интересите на двете страни (чл. 124, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Како ти е сега името?“ „Мурат-ага, ама тоа е привремено.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Не е ни на лекарски рецепт, а тоа е лекот што сите би го пиеле.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Зарем веќе! Мислев дека тоа е на крајот, кога гардистите се берат на афтер парти во градскиот парк... јуначиштето на Стојан очигледно не поднесува алхохол...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Водникот кој потекнуваше од неговите места, едно двапати му прости и го потсети дека тоа е забрането.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„ Извини“, рече тој, „ништо не ми е. Не ги сакам стаорците, тоа е сѐ.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зрнца пот ми избиваа врз челото. Не знаев дали да стојам или да седам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Господе, десет дена, па тоа е вечност. Како ли ќе ми поминат“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кукавица сум и не се срамам од тоа: тоа е мојата храброст.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По малку време некој чука на вратата. Мама отвора. Тоа е Зоки.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Исто како да ѝ речеш на пеперутката да не лета, а знаеш дека тоа е во нејзината природа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Тоа е испосничка ќелија која во стената ја изрежал и издлабил првиот искушеник и првиот пустиножител пред десет века.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа е огромна црква а вниманието ми ги привлече концертното изведување на „Миса Солемнис“ од Ф. Лист од хорот и оркестарот на Републиканската гарда, со кој диригираше познатиот париски диригент Жак Гримберг.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Не, не. Тоа не е за таму. Тоа е за да го тутка машка рака...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Одам кај него, а тој ми се насмевнува, како да му носам, на пример, највкусна супа – ах, сега ’ржат и двата коња; изгледа таа бучава настапила по некоја виша наредба за да го олесни овој преглед – и сега констатирам: да, младичот е болен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Штом не знаете точно, знаете неточно. Тоа е опасно.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тоа е треска, а тој си вообразува сенешто.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа е умирање со сопствено сведочење, направено во вид на ПИСАНИЕ.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа е проблем на постојано и истовремено вообличување на свеста и на управувачката група и на големата извршна група веднаш под неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да се лажеме самите себе си, каква небулоза, каков кукавичлак!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Канцелариски девојки на Спраул. (...) ТЛ: Создаде цел еден свет. ВГ: Впечатокот додека ја читаш книгата - импресијата е многу сложена, но сето тоа всушност е само едно делче од молекула.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ама, тоа е многу за кажување...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Потоа имав подолготрајна средба при неговата прва официјална посета на Тунис и Палестинската централа, но тоа е друго поглавје, од дипломатските години.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За тоа е задужена викендичката у Маврово, што се наоѓа у прв ред до езеро, на сама плажа. Нова, ганц. Дефинитивно, тука е рајот.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Тоа е она што ни ја стимулира амбицијата, ни ја храни суетата и не тера да бидеме уште поамбициозни.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тесните улички со дотраени и руинирани куќарки, со мандала, со порти, со тремови и чардаци, улици со турски калдрми, тоа е оној дел од Солун кој се извишуваше амфитеатрално.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ете, тоа е елитистички став и барање, сосема разумно, зарем не?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И така, тргнува да весла, без платно, научена дека љубовта нема ама баш никаква врска со гужвањето чаршави, па сама веќе си ги одвоила тие две категории исто како и „појаките“ и олеснета со сознанието дека на наткасната никој нема да ѝ остави банкнота (е тоа е понижувачки!), без прибор за лов и риболов, се фали јавно со уловот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тоа е означителот кој го претставува субјектот на науката (Павлов) за другиот означител - лачење лиги.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа е „старежот“, тоа е бит-пазарот на „Капали“, каде што се продава сѐ, дури и отпадоци - ѓубре, па се чини дека може да се тргува и со „ништо“ и тоа да се печали.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со шеговит глас, соодветен за големи измислици, ѝ ја раскажа ублажената верзија на нејзината дијагноза. – Тоа значи – заклучи – дека ти недостасуваат уште неколку дена за да оздравиш целосно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во врска со тоа, во една маргинална белешка за Boite Verte тој сомничаво напишал: „Да се редуцира годишното производство на редимејди (?)“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Јас би сакал и понатаму да возиш возови. Тоа е многу убаво, - рече детето.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И додека и кај самите работници и кај пошироката јавност има јасно изградена свест дека работничките права константно се кршат, тоа е далеку од точно во поглед на намалувањето на работничките права.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

— Тоа е ваша работа, велат, нашата е завршена.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Тоа е скршено парче од Бларни-камен. Дедо ми го донел од Ирска.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа е едно, зашто практичните причини земаат врв над естетските, а друго, зашто последниве се релативни и повеќе субјективни.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

1. Патувам и тоа е сѐ, Патем зборовите ги позлатувам И кон вечното се упатувам, Вечното да се спознае, Патувам - тоа е сѐ, Светот да ме препознае Со сета светлина во мене, Патамува и тоа е сѐ.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Мајка тогаш му прати скришни мунѕи и му рече: - Тоа е дека не веруваш во вапери.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас сум уверен дека ќе ви понудам појасна слика на настанот ако дозволите да го сторам тоа според дотокот на сеќавањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Супер, тоа е восхитувачка глетка! – возвратив без двоумење.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Денес, тоа е една од запуштените згради во модерниот град.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Ех, малку се збркав, но тоа е уште поголем доказ за мојата љубов – се правдаше Ц. – А сега ќе ти купам прстен.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тоа е, како што самиот изјави на собирот на историчари на уметноста минатата година во Courtauld институтот, слика за „гужвите и архитектурата... огромно богатство, блескавост, предмети, светло... еден вид насликана енциклопедија на човековото движење, на материјалните животни задоволства, каде темата е периферализирана“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Секоја куќа со воденица, рекла игуменијата. - Тоа е многу.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Камилски инсистираше на нови наслови, но Татко остана на своето нагласувајќи: Ако ја најдеш книгата на Вајсман, тоа е како да донесеш цела библиотека за јаничарите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Се разбира, тоа е најлесното.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Од надвор допре брмчење на кола. Домаќинката погледна низ прозорецот и рече: - Тоа е син ми. Најмладиот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мојот потпис да го имитираш - тоа е исклучено! Не мачи се! - И навистина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Се разбира тоа е затоа што Том не е дома“, рече г-ѓа Парсонс неодредено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што ако сето тоа е само плод на нејзините стравови?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не, тоа е само сон, лош сон.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Делез зборува за уморното, старо, забавено тело, тело што ја откажува послушноста, како единствена адекватна филмска репрезентација на тело (пример за тоа е протагонистот на филмот Париз-Тексас).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во создавањето на грчкиот алфабет по пат на прилагодување на феникискиот систем на писмо кон грчкиот јазик во целост е сочувана парадигматиката на протосемитскиот систем, при што под парадигматика го подразбираме редоследот на графемите, нивната бројност и нивните меѓусебни односи во рамките на дадениот систем на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

– Ами чаре, дедо попе! – повикаа во еден глас сите присутни. – Чаре, не чаре, тоа е!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ете, тоа е најмногу што можам да се сетам. Еден фартинг, тоа беше една мала бакарна паричка, што изгледаше како еден цент“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За тоа е потребен чин на самоуништување, напор на волјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Здогледувајќи го татка си во тој секојдневен амбиент, на светлината на сѐ уште неисчезнатиот ден, Наташа одеднаш инстинктивно сфати дека тоа е стварност а не „халуцинација“ и онака истоштена викна со сета сила што ѝ беше преостаната: -Татенце, татенце, што правиш?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Печатот час поскоро објасни дека тоа е затоа што Борхесовата мајка била католик, додека баба му по мајка била протестант.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа е една од маѓесностите на нашата држава за чие создавање и јас го имам дадено својот скромен удел без кој таа ќе беше невозможна.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Тоа е кафе“, промрморе тој, „вистинско кафе“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Проклет да бидам, муза. Мислевме тоа е некоја Оливера што друго, а тоа признавам, беше најдоброто во таков ден.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

За жал по првиот мандат власта се смени, а опозицијата веќе не сметаше дека тоа е добра идеја. Штета. Затоа што само тој ден ти ме сакаше.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Или можеме директно кај него дома - тоа е на два чекора. Како претпочитате вие?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Вистина сонце нема, не се гледа, но според светлината што струи од небото, и тоа е на заоѓање.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А можеби сето тоа е само плод на мојата фантазија.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Според тоа, по двете основи би требало да очекуваме дека доколку навистина имаме работа со следење на правила, оној кој го следи правилото мора, барем во принцип, да биде способен да ги препознае барањата на правилото и да биде свесен дека ги задоволил.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Таа крвава трага на ѕидот беше сѐ што ми остана од нероденото дете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Камилски иронично се насмевна на оваа шега, но Татко продолжи со сериозен тон: Јазикот ја има главната функција во зборообразувањето, но и во утврдувањето на вкусовите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но, фала му на бога, сега, кога сме слободни, сето тоа е минато.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И треба да се знае: ерген и мома залагаа ли да си даваат и земаат, тоа е сериозна работа. Тука веќе нема назад.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Одвреме-навреме помислував и на Лудвик, но тоа беше само потреба да се сетам; секој човек има потреба да се сети на некого или на нешто, оти тоа е потврда дека живеел, дека имал минато.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А ако машките геј- возачи пројавиле склоност кон фолксваген голф и кон форд проуб, како што се тврди, тоа е така затоа што – како што тоа еднаш го срочи еден мој особено надарен стрејт- студент, упатувајќи на една од оние популарни формулации во кои сексуалните и родовите норми на нашата култура си добиле најјадровит и најрезок, иако одбивен, израз – тоа е така затоа што, вели, тие автомобили се „коли за пички“.330* ‌Па, тогаш, што има да се прави таква мистерија од логиката на машката геј- култура?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На врв на сѐ, католичкиот свештеник во својата беседа рече дека бил со Борхес ноќ пред овој да умре, го исповедил и му дал простување на гревовите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Поделен манастир не може да биде... - рече игуменот. - Тоа е како кога ја делеле птицата двајцата луѓе што ја уловиле: секој сакал да добие половина од неа и пак да му пее птицата... А може ли поделена птица да пее?

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Можеби, тоа е висина на духовен растеж до која сѐ уште не сум стигнал, но јас, ако задоволството од прочитаното, виденото не го споделам со други, се чувствувам како да не сум исполнил суштествена обврска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

По таванските скали се искачи прво на терасата што служеше за сушење на алишта, а потоа на покривот од куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако, пак, работата беше особено тешка, тогаш тој имаше обичај дури и воопшто да не ги завршува речениците, така што мошне често, започнувајќи со зборовите: „Тоа е, навистина, сосема онака...“ – а понатаму веќе немаше воопшто ништо, зашто и самиот тој забораваше, мислејќи дека кажал сѐ што било потребно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

( - А што е воопшто, тоа сатира? - ја праша Преведувачот Помошничката, која си лежеше покрај него. 212 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тоа е нормално, рече од своја страна тој.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа е срецелото. Оградено е, од југ, со авлијата на Јанчевци Талевци, од исток со авлијата на Мицковци Трајановци, некогашното училиште и некогашната општина, од север со гумното на Дамчевци Џаџовци, од запад со источниот ѕид на чифлигот Трпоски, дуќаните Акиноски, кои уште од Второто србско зјаат пусти, со откорнати врати и прозорци, и со авлијата на Ризевци Софревци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И, мои деца сте, греота е да зборувам, ама тоа е огниште што пак ќе се распали.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Впрочем, не се жртвуваат брак и деца за да можеш да ја изразиш својата креативност, ти веќе си создала нешто, си создала деца и тоа е твојата креација за која си се определила.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тоа е гајба со забранети јаболки; ливада за пасење стадо мисли; речник што не го содржи зборот „диета“.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тие предизвикуваат љубопитност кај терапевтот и кај клиентите, за алтернативните модуси на постоење. Тоа не е било каква љубопитност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа е: зошто еднаквоста меѓу луѓето треба да биде одбегната ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Барем овде во посмртниот живот тоа е јасно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

За велосипедот пред тато и мама ниту збор, а јас вечер ќе ти го донесам право дома.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тоа е проблемот и на Маргина: постои ли, па барем на ниво на два молекула, свест за прикопчување, комплементарност, интерференција?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа е една сугестивна музика што делува непосредно на потсвеста, иако не се слуша.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Факт е дека Дишан ја одбира еротиката како тема која е апстрактна за неговото творештво, така што природно го нагласува впечатокот, бидејќи ако и постои нешто што не ја поттикнува рамнодушноста туку, напротив, ја возбудува длабоко продирајќи дури и во митот, тогаш тоа е човечката сексуалност заедно со инцестот и смртта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Произведувачите нема да ги преплават пасивните гледачи со конечни производи. Тоа е многу важно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа е борбата на Ѓурчин со еден одметник - јаничар, кој вршел зулуми меѓу народот од Солунскиот крај, каде што Ѓурчин одел на зимување со своето стадо. Јаничарот се викал Алија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Прекрасен човек е Иван Иванович! Тој многу ги сака дињите. Тоа е неговото најсакано јадење.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мојот другар специјалист за чудни болести, спокојно ме ислуша и на тоа рече: „Тоа е тешко заболување, но сепак, надежно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- И што мислиш, дали еден првоборец може да се престори обичен убиец, или така нешто, или тоа е забрането?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа е балонче со хелиум заврзано за страк трева.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Таа јаде и коментира колку е фантастично јадењето, како досега не пробала такво нешто, како тој феноменално готви и како тоа е толку извонреден квалитет кај еден маж.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не може човек да сфати нешто што не го чул а камо ли видел. Тоа е како да се обидеш да го сфатиш Бога.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е предимството на сите одредби кои доаѓаат од другата страна, при што е небитно дали се нечитливи и недостижни, битно е да се прифатни чудесниот облик на било кое случување, било кој објект, било кое ненаместено суштество, бидејќи на секој начин никогаш нема да знаете кој сте вие.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ние немаме никакви други вештини коишто не би ги вклучувале специјалистичките услуги.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Можеби заради тоа што никогаш до сега не бил 19 октомври, токму оваа година, а сега е, и тоа е така; можеби затоа што овој датум значи повеќе отколку било кој друг датум во историјата; затоа што е оваа година токму ваква каква што е, во сиот свет, и токму затоа е ова крајот.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа е еден атавизам што во современа Германија доби нова ирационална идеолошка обнова.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А дека викаат по него и дека тој не им одговара – тоа е, се разбира, само затоа што тој не ги слуша!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Оди бе прошетај се! Тоа е подобро!... Не се мешај во ништо!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нашите хирурзи се во состојба толку да ги изменат луѓето, што никој не може да ги препознае. Понекогаш тоа е неопходно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е доста конзервативно размислување.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тоа е секој ден во Караорман и бере дрва.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Во иста положба продолжува да клечи уште неколку минути.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но кога се вели: прекрасен си ти Господе и чудесни се делата твои, тоа е така речено затоа што секоја плот, твар и ствар е во својот род совршена, и затоа што секоја се наоѓа во тесна врска со другите створови и сотворена е за извесна неопходна цел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сум бил таму. Пред шеесет години, велиш. Тоа е многу.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сето тоа е јасно и справедливо од бугарско гледиште.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но, вистинските ангажирани и автономни „синдикати без лидери“ треба да се обидуваат да бидат што е можно повеќе хоризонтално и непосредно демократски организирани, па преку ефективни директни, ненасилни, непоколебливи и кохерентни акции, како и преку индивидуални лични примери достојни за почит, да го мотивираат своето членство, а и неодлучните работници – и на тој начин да работат на остварување на своите агенди во корист на работништвото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа е дефинирано како „негативно однесување од поединец или група кое често се повторува, најмалку во период од шест месеци, а претставува повреда на достоинството, интегритетот, угледот и честа на вработените лица и предизвикува страв или создава непријателско, понижувачко или навредливо однесување – чија крајна цел може да биде престанок на работниот однос или напуштање на работното место“.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„На врв бука чекутка, на чекутка метла, над метлата пештера, над пештера воденица; два плота, на плотот соленица, до соленици две погачи, над погачи две кандила, над кандила две пијавици, до пијавици два лилјака, над лилјаци бел тарун, над тарунот честа гора и во гора диви бравци...? А?” „Хмм, тоа е... Тоа е: снагата човекова, потоа главата, брадата, устата, мустаќите, носот, образот, очите, веѓите, ушите, челото, косата и вошките...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

— Па тоа е само така, вели, како „разбираш“, „ме разбирате“.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

О'Брајан продолжи: „И запамети дека тоа е засекогаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

СТЕВО: Тоа е бабина деветина. Празно верување дека ако некому му влезе влакно во грлото, околу коренот на влакното ќе се створи месо кое не е човечко и кое ќе расте и нарасне толкаво да го угуши човекот.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тоа е знаменитата и монументална Келнска катедрала, која, со своите кубиња, високи 155 метри, речиси и ги распарува облаците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Често се обидувам самиот да испитам што сум пишувал, да ги корегирам грешките, ако сум ги направил. Тоа е можно.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ние - тоа е заменката на повторно пронајдената автентичност, а отсега тоа е име за обврзувачката хомогеност; беше тоа топол простор на братството по оружје, сега е празна падина на која бледнее и се замрзнува јавниот живот; беше тоа раѓање на една заедница самата од себе, сега тоа е исчезнување на секакво растојание, па затоа и на секоја можност за соочување на нејзините членови; беше тоа крик на револт, сега е солилоквиј на моќта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Тоа е неинтелигентно, Винстоне, неинтелигентно!“, рече тој. „Мора да бидеш поумен.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Текст - тоа е игра, слобода, концепт, вештина, дух, а не раскажување што му се случило на овчарчето Климе (структура: ред ресентиман -плач, детство, ред наци романтизам, ред “лирски пејсажи” дегутантни барем двесте години, ред политиканство, ред безвредно недуховити алегории што кобајаги се критика, и на крајот ред поуки и морални заклучоци).

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Нејзиниот поглед само за миг ја фиксира оваа слика: на крајната масичка до излезот седи старица, од глава до петици закукулена во црно - да, тоа е бабата што одвај ја качија на авион во Истанбул.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не се обрати до Трудовата инспекција затоа што тоа е државен орган во состав на МТСП, а исто така и АД „Охис“ е во државна сопственост – така што Величковски вели дека и доколку евентуално би се обратил, тоа би била ситуација во која „кадија те тужи, кадија те суди“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- О, тоа е најлесно, - рече Зоки, - еве, веднаш!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А. Денет: Чувствувате ли дека кај Британците постои отпор кон вашата работа?

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во истиот хируршки оддел постоеше еден човек на четириесет години, кој боледуваше од она што тогаш се нарекуваше myositis ossificans progressiva (fibro dysplasia ossificans), состојба во која мускулите се преобразуваат во коска. Тоа е многу ретка болест.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа е некоја посебна доба во која грдоста и убавината се искинати и измешани, потоа врзани како алки на синџир, доба кога на човекот, стиснат во лушпа на треска, му е сеедно дали е во окното на сонот или на јавето, или најпосле, лежи помеѓу нив како меѓа на која 'рти од коренот на минатото една сегашност, секако поинаква отколку што тој можел да ја замисли.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Тоа е повеќе чувство одошто здрава размисла“, се обиде да ми објасни таа.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Куќата му ја запалил некој што се исплашил дека вдовецот со две деца ќе ја земе како втора жена Фиданка Кукникова и ќе ги остави селските мажи без можност да се надеваат на своја среќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа што мислиш дека го сакаш, не е вистинското, тоа е она што мислиш дека треба да го сакаш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Овошјето од еден обичен плакат го поместува тлото под душникот го лизга ровко и несопирливо и ве пренесува во детството - небаре тоа е на едниот, а вие на другиот крај небаре сте биле еден без друг вие, кои не сте смееле - повторно ја доживувате возбудата на окото и моливот кога сте цртале гроздови, круши и јаболка и сте го наслушнале разговорот меѓу мечтата и раката во којашто се влевал еросот на иднината.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тоа е ситен човек во бел берберски мантил. Носи кожнена чанта.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Цветот што прв ќе ороне, треба по секоја цена повторно да расцути, ама тоа е како новороденчето да го враќаш назад во утробата на мајката, како откорнатикот да го засадуваш во родината.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тот не само што го надоместува живиот јазик, туку освен тоа е задолжен за мачната работа на мерење на срцата и душите на мртвите; тој е бог сметководител, кој освен тоа е изумител на игрите на среќа и криптограмите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Нема здодевност со убави жени“ - тоа е геслото на „Вапенхоф“, Влезот е бесплатен, но затоа гардеробата е задолжителна и таа се наплатува како двојна влезница.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Произлезени од некоја замислена комбинација (макар и генетска), скусени за сексуален и наследен алтеритет, удрени од наследена бесплодност, тие се осудени само да си изградат одново алтеритет отстранувајќи ги сите Други (Франкенштајн - но тоа е и проблемот на расизмот).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

БОЖАНА: Со него...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тоа е центарот, од кој се делат улиците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Партијата на власт (меланж од Хард-рок тепачишта до тнр. „елитисти“), либерали-ротаријанци што не им пратиле ни пет кила леб на нивните сограѓани од Шутка, на пример, потенцијални нови центри на моќ збутани во екстремно жолти списанија, второкласни спортски клубови, море пиратирани филмови, телевизии ко видео-клубови - инертни и предвидливи, најнепрофесионалиот балкански државен весник „Н.Макетонија“ („Темница“ - популистичка глупарија, „Мртовечки здив во огледало“ - „независен“ лист со компактно најступидните колумни во историјата на новинарството) - тоа е духот на оваа средина?! Се препознавате?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

КЕВА: (Предвреме остарена и свената од тешки напори се да му угоди на својот маж со маченичка ревност која оди, до ропска покорност, сметајќи дека тоа е нејзина должност и нејзина судба. Облечена е сета во сив тон.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Со тоа е можно поимот „реално” да се релативизира во насока дека нешто е дотолку пореално доколку е погусто, и дотолку потенцијално колку што е поретко.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тоа е, ни помалку ни повеќе од искушеница. Тоа е нешто што е најмногу подложно на искушенија.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не размислував воопшто дали тоа е вистина.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Беспрекорна тишина лебдеше во воздух алкохолот во мене да делува почна да, тоа е мојот најдобар пријател ја знаеше мојата дијагноза точна

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Сталинград. Тоа е нешто за катарза!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Парадоксот беше во тоа: тие, надвор од циркусот имаа сѐ, ја имаа целата планета, милиони и милиони квадратни километри; ние, во циркусот имавме круг со радиус од одвај дваесет метри, а сепак го имавме целиот свет (сум пресметал дека, според формулата πr2, тоа е само површина од 1256м2.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Изгледаше дека зборовите на добродушниот брат ги зеде како шега. – А за вратка, ако погодам, многу ќе ви бидам благодарен за овие расцутени растенија. – Добро. добро.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можното изостанување на естетската реакција на рекламата се контролира со строги и недвосмислени слогани: „Тоа е убаво“ (This is beautiful!) Но како е со другите емоционални реакции?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Добро, тоа е конвенционално писмо, порака во неколку реченици.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

За жал во целата таа ситуација постојано се провлекуваше најголемиот порок на моето постоење, а тоа е немањето пари.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

9 НЕ САМО ЗОШТО ПСЕВДОНИМ ТУКУ И ЗОШТО Е ПОДОБРО ДА СЕ ПОТПИШУВА МНОЖИНА ОТКОЛКУ ЕДНИНА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Колку?” - тивко прашува Јомтов Јакоел, правен советник на еврејската општина. „Тоа е потешкиот дел од решението.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И кај појди, што се вели, и тоа е со мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Тоа е нашата Жана Дерминџиева, сликарка од Гевелија. Сликарка од плоштатката.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е огништето каде што се вали оган, пече леб, погачи, булиња, се вари манџа, топли вода и каде што во зимните студени дни се греат домашните на пламенот и жарот од сувите дабови и букови дрва.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Првата и основна етапа на овој процес, јасно е, претставува расчленувањето на фонетската страна на јазикот во одделни фонетски единици, кои би требало да бидат изразени со особени графички симболи на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„А со она, со мажачката, што сѐ ти следува, што сѐ ќе ти биде одредено да носиш и да трпиш, тоа е сосема друга работа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сета нејзина бунтовност, сите нејзини измами, сета лудост, сета расипаност - сето тоа е откорнато од неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Пиво? Тоа е едноставна работа. Чаша или кригла?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Нашите постари ја одбија поделбата и тоа е нормално...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Му одговорија градските жители: Тоа е гробот на божјиот човек, кој дојде од Јудеја, и го навести она што ти го правиш сега...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој се противеше; велеше дека не сака да ме остави сам, се плашеше да не налетам во Велес на Фисот и Луција, и Фискултурецот да не ме претепа; јас му реков дека тоа е моја работа и дека немам што веќе да изгубам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа е нацртаниот стап што го бара Лидија.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И тогаш веруваме во некаква моќ во нас, во некоја сила, можеби тоа е Бог! – Убаво речено, мила! – И почувствувано, мили!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но ако има дефект некаде, тој сигурно не е во НИВ туку во нашите очекувања за нивните можности.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А ти, зошто црташ? Ете тоа е бесмислено.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како да велеше, „тоа е неизбежно, нешто што мораме да го правиме.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Прилеп - то е име славно, тамо е живејал некога си крал ни Марко, в него е царувал.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

КУМОТ: Песна ја признавам онаа што кога ќе ја чуеш, дури и срцето ако ти е заспано да ти се пробуди. Ете тоа е песна!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

На почетокот си мислеше дали да го слуша Болеро, но реши дека тоа е веројатно големо клише за Французинката и дека - иако нему страшно му се допаѓаше - не треба да го пушта.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

-Поведи сметка, ти, како се викаш... старецу...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога стигна до купчето, Винстон виде дека тоа е човечка рака откината кај глуждот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Малечките шеги разлеваат голема топлина“, викаше татко ти, паметиш?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми зачука, тука ми заигра... Цела вечер сон не ме фати. Мајка, и таа вели, тоа е...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

- Тоа е пример, глупче! Господе, како не можеше да го разбере тоа, сите се чудевме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ќе зинам пак да викам, вели, и тоа е некое празно место, кај што никој не поминува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А овој бисер! - Тоа е нашиот заеднички „лотос“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кандилцето пред Богородица светеше сѐ до изгревот и кога големата светлина на сонцето влезе во одајата, пламенчето се изгуби во неа, ама одблеснуваше малечко - малендаво и на Фимка ѝ се пристори дека тоа е раздвижена солза на Божјата мајка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Потрагата по таква сигурност ги води луѓето кон сѐ подлабокото паѓање во зависност.  Но дали тоа е репресија?  Тоа е „кадифена репресија”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

НЕДА: Нема ништо. Денес нешто ме боли главата и тоа е сѐ.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тоа е мода: го прогласиле „Зизи топ”, за прва лига место за забава и сите млади таму навалуваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како да сакал отец Мида да каже дека човек треба да застане на местото од ѓаволот, во ѓавол да се престори за да го разбере словото; тоа е цената на читањето на скриените значења!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Писателот вели: „... На дебел пергаментски лист кнезот со руско средновековно писмо ја напиша реченицата: ‘Смирениот игумен Пафнутиј си ја приложи раката’. 102 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Веднаш ќе ви кажам, тоа е мојот бодигард.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Леле!“ извикаа присутните. „Па тоа е цела првата четвртина од 21 век!!!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тоа е оној стар патор, мултимилионер кој што својот базен го наполнил со зелени долари и омилена забава му е да плива во нив.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Врховниот суд на РМ е надлежен: 1) да решава во втор степен против одлуките на своите совети кога тоа е определено со закон; 2) да решава во трет и последен степен по жалбите против одлуките на апелационите судови; 3) да решава по вонредни правни лекови против правосилните одлуки 138 на судовите и одлуките на своите совети кога тоа е определено со закон; 4) да решава за судир на надлежност меѓу основните судови од подрачјето на различни апелациони судови, судир на надлежност меѓу апелациони судови, судир на надлежност меѓу Управниот суд и друг суд, судир на надлежност меѓу Вишиот управен суд и друг суд и да решава за пренесување на месна надлежност кај овие судови; 5) да одлучува по барање на странките и другите учесници во постапката за повреда на правото на судење во разумен рок, во постапка утврдена со закон пред судовите во РМ, во согласност со правилата и принципите утврдени со Европската конвенција за човекови права и тргнувајќи од судската пракса на ЕСЧП; и 6) да врши други работи определени со закон (чл. 35, ЗСуд).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа е сигурно поинтересниот дел... - се насмеа Томо, кој веќе го порачуваше вториот литар црвено вино.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Тоа е лага! – букнаа усничките на куклата – Тоа е вистинска лага!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Па тоа е душа растргната на сто делови, ситна сирота душа која тоне сѐ подлабоко и подлабоко во темниот лавиринт на очај и агонија.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Геј-луѓето едноставно постојат. Некои луѓе се геј. Јас имам геј-идентитет. И тоа е тоа. (Имаш некој проблем со ова?) Е па, да знаете, имам проблем. Се разбира, немам проблем со фактот дека некои луѓе се геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако некаде мириса на ориент во Солун, тогаш тоа е токму на пазарот, оној што граничи со „Виа Егнатија“, со „Цимиски“ и уште со некои главни солунски магистрали.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И само тоа е од зборување. Само наредби, што се вели, само команди.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Раскажуваа како сето тоа е направено од чисто благородни побуди.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Решетките се силни, тоа е слабо, колата продолжува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

За овие прашања на подготвителното рочиште можат да се изведуваат докази кога тоа е потребно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Можеби тоа е полесниот начин да се помине низ сенките од минатото.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тоа со солта знам што е, вели, тоа е дека многу мислиме на солта, ама пропаѓањето не знам што е, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

МИРА: Истегни се и чекај. Тоа е модерно. Ти си исто мал Борис. Само уште да пуштиш стомак и да оќелавиш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Срање. Можеш да ја земеш истата таблета 100 пати и таа 100 пати ќе биде различна. . . и тоа е прекрасно!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ѓорѓија забележа дека дури готвеа таа постојано зборуваше и како што го правеше тоа граматичките конструкции сѐ почесто и почесто ги грешеше, но тоа како воопшто да не ја сопираше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„И тоа е точно“ - Глигор ги наполни градите со воздух.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Луис беше вон себе од бес: „Мислам, еби го, тоа е вистински вестерн. Дивиот Запад навистина така изгледал“.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ќе те убие тоа што треба да те спаси. Мерка во сѐ и дисциплина. Тоа е конечната мудрост. Кој ти дозволи да спиеш на под?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Сето тоа е уништено во текот на првата светска војна, но веднаш потоа обновено.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но за тоа е потребно да се засака сѐ што е македонско! Ама баш сѐ!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ете, тоа е волшебното во оплодувањето и раѓањето – заборавањето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дојдовме да го земеме... Тоа е наше дете, а не ваше...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

— Тоа е омаловажување на братскиот бугарски народ, црка Панделеев, сапуница му се полни устата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа е задоволство што сексуалната исполнетост не го застарела.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е прашањето: „Зошто веќе да не дојдат играчките и – темјанот?“

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тоа е Пловдив, втор град по големина во Бугарија, синоним на прочуеното бугарско овоштарство и градинарство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но секогаш може да се најде таков круг на луѓе, за кои безначајното во очите на другите со самото тоа е веќе значајно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И тоа е естетизација, ако сакате - кореографија на анархизмот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Причекај малку“, мистериозно изјави и исчезна во бањата. Се попалив. Тоа е тоа. Конечно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

БОЖО: Тоа е неодговорен песимизам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Се чини дека можам да се справам со сите пет најдобри, ако не и со секој од нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зошто се смешка оваа? што е толку смешно?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За да ја заведе својата невеста до местото каде што работеле ѕидарите, тој се преправал дека бурмата му паднала таму и, кога таа застанала таму и нејзината сенка паднала врз темелот, ѕидарите бргу ставиле малтер и го размачкале и врз него го ставиле бетонскиот блок, знаејќи во своите срца дека тоа е фатално за нејзиното живо тело, исто како да ја заѕидале жива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината: те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Поетскиот хуманизам (а тоа е чинам вистинскиот збор за она што ја покренува и усвитува прозата на Чинго) во името на кого авторот толку дискретно и толку ненаметливо прозборува за човечките судбини на својата избраздена пасквелска земја е само еден од видовите на растреперениот и честопати трауматизиран сензибилитет на модерниот човек пред сето она што таа иста современост во својот незапирен победнички настап го донесува како перспектива и ослободување но и како страв од нови опасности и беспаќа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Господин и госпоѓа Смит (Mr and Mrs.Smith), 1941г. •Хичкок: „Овој филм го снимив заради Керол Ломбард. Ме молеше да го снимам. okno.mk | Margina #22 [1995]

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Како прекувремено центрифугирање Тоа е одраз на тренинг за идентитет на студ.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Од малото рондо се дели широко отворена улица и продолжува долж морскиот брег. Тоа е градското шеталиште.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не можеше да стори ништо против тоа, што рисот беше побрз од него, а знаеше дека тоа е некаков заенички лов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Тоа е против законот! - рече старата ластовица.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тоа е крај на првиот дел од перформансот. Публиката мора да ја напушти салата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Па ти, човече, имаш 35 години, тоа е време за рекапитулација, а не за чкртање!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Какви јагниња, бре недоделкан, ми вели еден даскал, тоа е кусок на соли и на минерали.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не треба и штуро е да се бега од она што треба да се случи и ќе се случи зашто тоа е потребно и чесно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А не можевме ни насоне да претпоставиме дека тоа е последната зима од нашето време со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Овде-онде има и по некој коров, но тоа е за кратко.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

„Прости, тоа е навистина глупаво од мене.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но со тоа да се претставува како модел за другите земји, и да се претендира да се решаваат нивните проблеми, е тоа е друго прашање!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

- Мачка? се зачудив. - Тоа е лесно. Ако сакаш веднаш...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тоа е момент кој во нашите глави трае вечно, нешто како кога застанува часовникот и сите наоколу се скаменуваат во вакуумот од простор и време, а постоиме само јас и тој.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ах, Љубушка... Тоа е, ми се чини, твојата бивша акушерка?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

2 О ти оставаш да зборувам за љубовта како што верувам а тоа е сепак повеќе одошто умеам Оставаш да го возобновувам мигот кога излегуваш од својата насмевка и остануваш толку осамена што бршленот почнува да живее на твоите глуждови.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Марија, обиди се еднаш. Тоа е слатка болка, сѐ друго е горка суровост. Обиди се.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Тоа е кафе на Внатрешната партија. Овде има цело кило“, рече таа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Фрустрации Кастрации Но од каде постои толкава мотивација За една ваква здодевна нарација И потреба за патронизација На тема што бара будна опсервација Човештвото подлежи на вечна деградација Есхатологија - неминовна девијација Ќе речете - тоа е - модернизација Чекорење во простор без гравитација Кај владеат закони за левитација Без можност за поинаква визуелизација Без концепт за креација И само манипулација...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Силна ми војска идеше, тоа е војска ненаша, тоа е војска германска, германска та и фашиска.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Знаев дека тоа е невозможно, па сепак, кога третиот ден по смртта на дедо ми Баџак тато нѐ однесе во дедовата куќа во Влае, одев од соба в соба и внимателно разгледував да не најдам некоја трага од присуството на дедо ми што би значело дека тој сепак е жив: некоја недопушена цигара во пепелникот, тукушто соблечена кошула, чорапи свиткани и ставени во „беж“ еспадрилите што најчесто ги носеше, очила врз отворениот весник на канабето во дневната соба, недоиспиено, сѐ уште топло кафе...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А таквото многугодишно упорно работење е пополезно, помачно и поморално од револуционерното. Тоа е поразумно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но никогаш не смееме да се плашиме од погрешни избори, тоа е како правење затвор за друг, а самите влегуваме во него, ако не изгубиме ништо, ништо нема ни да добиеме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тоа е парадигма на современиот капитализам, која допрва ги чека своите одговори и која нужно не е цел на овој проект, иако низ него таа, на една релативно чиста општествено- економска заднина, може полесно да се воочи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тоа е времето, кога според Камиј Демулен, револуционерите- фанатици го оживуваа култот на масовното и крвожедно жртвување, како некогаш мексиканските свештенички кои барајќи нови жртви, во Монтезума извикуваа: Боговите се жедни!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Косата е леплива и долга. Тоа е главата на мојот другар. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 69

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Ајде, ти си сериозно момче, не туку тропај - ме предупреди Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ами тоа е исти што и против власта да одиш, голтар да бидеш.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

МЕТОДИ: (Му ја подава на Луков хартијата. Сега дури гледаме дека тоа е всушност писмо.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Заклучокот од тоа е – дека самите пропаганди признаваат оти во Македонија има само една словенска народност; значи, утврдувањето дека Македонија не претставувала етнографска целина противречи на нивните постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие се можеби, чекори на случајни минувачи, а можеби тешките скорни од чуварот на овој одвратно глупав поредок. Да! Во тоа е сѐ.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не толку поради нејзината опсесија со вируси и зарази, туку заради тоа што по толку време таа не ми веруваше. Бев чист. До сржта чист.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Всушност, тоа е прегнантна определба на координатите на еден фасцинантен имагинативен простор што е омеѓен од двата спротивставени пола на немиметичката книжевност: фантастиката на натприродното, што им се потсмева на природните закони или пак наполно ги игнорира и фантастиката на идното, сфатена како социјална критика.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Другите будалштини дека животот е краток и верна копија на сонот ги препознавам во нејзиниот силен глас но отпосле, години потоа низ песокот на истеченото време и за да ја стиши мојата возбуда, пресметано и смерно, ептен нежно ќе рече: не би го гребнала ни со мисла твоето достоинство, сигурно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едно ќе те молам...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Па дури и тогаш ѝ се чинеше дека тоа е само нејасна алузија од Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа е сѐ што останало од некогаш големото царство.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За оваа фактичка состојба С. С. смета дека сето тоа е смислено направено – бидејќи, во тоа време на промена на власта, постоеше партиска нетрпеливост и очигледна недоверба кон оние кои беа од „спротивниот табор“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, до нив допирале и информациите за неискреноста на соработката меѓу ЕАМ и СНОФ бидејќи “словенските жители“ сметале дека тоа е „само стар волк во јагнешка облека- грчки добитен национализам толку добро познат и застрашувачки, лажлив и преправен во ликот на ослободувањето“.338

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Секако тоа треба да биде така, тоа е некоја нова, досега непозната игра.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

ПРОИГУМЕН - Еден продуцент му рекол на еден проигумен: „Да не сакаш да глумиш човек-игуана во еден проект?“ „Ти си некој проклетник, провокатор, простак?! Што проломоти, брат, само протојереј може да ти прости!“, рекол проигуменот. „Не ми држи проповед, попе! Можам да те промовирам! Пропаганда и за тебе и за протојерејот!“, рекол продуцентот. „Противприродно е тоа! Ако ја проиграм (т.е. проневерам) довербата на протојерејот - тоа е пропаст!“ рекол проигуменот. „Јас не ти фурам пропедевтика; ако сакаш да бидеш протагонист, пеки; ако не, простум нека ти биде, проследувам понатаму!“, рекол продуцентот. „А да ми пронајдеш некоја друга улога? Не можам игуана!“, рекол проигуменот. „Може Боргес во Името на Ружата 2?“, прашал продуцентот. „Пророк да бидам? Имаш прокламација за таа улога и од протојерејот и од протоѓаконот и од целата црква!“, рекол проигуменот. „Прокоцкана шанса...“, прошепотил продуцентот. 46 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Се фатив како давеник за сламка и си реков: „Добро е, и тоа е нешто, нема да ми отиде сега“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

„Тоа е веќе добро“, рече О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најпосле, сепак, ги извадив тие бедни три долари. Еве, реков, тоа е сѐ што имам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имајте на ум, секогаш зборувам за слободните потрошувачи.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И тие сонувале. Мислев, сето тоа е случајно.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа е така. Му кимнувам на семејството. Неговите членови ништо не знаат за тоа, а и кога би знаеле, не би верувале.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја претчувствувале главата пред жртвеникот на прегладнетоста: пред пенливи ноздри виси побелен јазик и се допира до нејака тревка; тоа е преживарска смеа над човечка алчност - лапајте и цицајте крвца, еднаш билјето со корен ќе ја смукаат и вашата крвца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа е сѐ. Седнав со олеснителна воздишка.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Непромислена работа. А знаеме дека тоа е казниво.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Претпоставуваш тоа е долната прва чакра на најниско ниво, на ’рбетот, позади органите за оплодување.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

„Задоволството во текстот“ (Р.Барт) на Александар Прокопиев овде не завршува, туку започнува.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Фатените ин флагранти се оправдуваа на ист начин: „Да, учителе, тоа е мој цртеж, ако не ми верувате, прашајте го и ученикот што ни ги црташе!“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога ќе исчезнат конкретните облици, кога ќе се случи да блесне песната во нов замаглен предел, дамнешното кога ќе се престори во некој притаен порив по нешто што не се преповторува, видливото кога ќе се преобрази во одблесок на невидливо, ете, и во тоа е смислата на поезијата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тоа е првиот ден на моето свесно детство.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Каде ви беше умот бре, анатемњаци, кога го сторивте ова!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Иако презирам провокација заради провокација, сакам да го избегнувам академскиот жаргон, секогаш кога тоа е возможно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Тоа е јуначки подвиг! - рече Горјан.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

7. На луѓето коишто чувствуваат дека им е грабнат нивниот сопствен социјален идентитет, прафашизмот им доделува една единствена и најчеста привилегија: дека се родени во иста земја. Тоа е извор на национализмот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Дај ми ти чист есап, брату. Кажи ми зошто сакаш да ми алалиш, инаку нејќам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Со време ќе научат да се грижат и за ранетите. Јасно? Тоа е сѐ!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Саздо уште еднаш го удира по рамо својот пријател, се исправа и се упатува кон групата луѓе пред локомотивата.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Што претставува ова? Тоа е концизна сублимација на знаењето и праксата, не само од сопствените, туку и од туѓите видувања.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Љубов - тоа е да се остави другиот на мир, но со внимание и грижа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

— Одмазда, Андоне, одмазда за виа, пци. За пљачката — пљачка, за ќотекот — ќотек, за крвта — крв. Ете, тоа е спасението од ниј.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ти и нема што да забораваш“ - му вели жената. А тоа е најстрашно обвинение за уметникот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Вие само пренесете така, дека, божем, тоа е ваша идеја, а не моја.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Имаше во него нешто старо, некаков печат на прерана старост, иако под брчките (особено често го брчкаше челото, што заедно со очилата со ефтини рамки му даваше изглед на млад старец) се гледаше дека тоа е лице на дете.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во црквата Свети Вид, градена во разни стилови, се наоѓа саркофагот на Карло Велики, творецот на модерна Чешка, а во криптата се и гробовите на неговите четири жени. Сето тоа е внесено длабоко под земја, во темелите на црквата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Презимето на тој човек беше Сухов - така барем го нарекуваа манастирските чувари.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Не смеете да ми го сторите тоа“! извика со висок прекршен глас. „Не смеете, не смеете, тоа е невозможно!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бидејќи тоа е од мене, мене така и ме погребаа, во закован сандак”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Лично, имам вистинска фобија од момци слични на нив кога ми се приближуваат на улица... ТЛ: Тоа е моќна сцена!

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Брзам да го најдам старото, но веќе го нема. Тоа е мојата положба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И ако е така, тоа е не ли шовинистичка заслепеност да ни се наврзува сега нам на сите Македонци, па и само на северните наши сонародници, наместо бугарското име?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ова Известување – со право – тој го третира како отказ, бидејќи во суштинска смисла тоа и е.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ами вака, ќе земе осум гуски – ќе направи осум ручеци. И тоа е фајде.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А кога тој сакаше да ја убие, мајка му му рече: „Немој, чедо... Тоа е душата на баба ти... Нѐ посетува...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Леонид: Гордост е да се учителствува тоа е убава и чесна задача, но јас ќе бидам негов воспитувач и водич: Ќе го сторам најмудар и најсмел, затоа што смелиот е подобар во сѐ.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Сега само верувам дека среќата ми била многу поблиску мене и сакам да ја испитам уште еднаш, тоа е сѐ, што ми останува, и јас еве доаѓам по тебе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но некои видови неуспех се подобри од други, во тоа е работата.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

1 Деструкциската уметност сведочи за тенката, слаба, безначајна условеност на опстанокот: тоа е визуелен дискурс на преживеаниот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Наместо деца, клонови. Тоа е сликата на новиот поредок.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ги опишуваш девојките како копитари, животни со високи потпетици. ВГ: Да.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Слободата нуди многу прекрасни нешта, но таа не нуди едно нешто коешто е клучно за индивидуалната благосостојба, сигурноста - то ест да бидете сигурни во тоа дека она што го работите е правилно, дека одлуката што сте ја донеле не е погрешна.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ако дадеме некому нешто, сакаме да се пофалиме дека сме дале и сакаме да ни се изрази благодарност. Тоа е грдо.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Тоа е, - објаснуваше кнезот со огромно задоволство и одушевување, - тоа е личниот потпис на игуменот Пафнутиј според отпечаток од четиринаесетти век...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Врати се, мора да го најдеме нашиот заеднички јазик кој веќе не е ни нашки, ни странски, ни кинески, ни есперанто (затоа ли го губиме). Тоа е значи јазикот на глувите.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Тоа е совршен пример за идеолошко спарување на фамилијарното и туѓото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Во документите. Тоа е запишано.“ „Во документите. И..?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сето тоа е само смислена игра за создавање конфузија на умот за да се заборави најбитното. Квалитетот на сопствениот живот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа е природна поделба која постоела од почетокот на човечкиот род – мажите како посилни повеќе можеле да заработат, жените останувале дома со децата.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа е миг кога окото човечко е под опсада само на едно делче на светот пред кое другите нешта престануваат да живеат - светлоста се повлекува во темница, звукот се затвора во школка на тишина, мислата останува скаменета, нема небо, нема земја; сѐ е магла во која, дури и без тебе телесен, живее единствено предметот на твојата еуфорија со која само среќните старци и се предаават на смртта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Па што, си вели тој, тие имаат она што немаме ние, а ние пак она што немаат тие. Па, тоа е прекрасно!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Смеа, рапава и придушена смеа. Тоа не е смеа на циркуска публика, весел кикот на прснати стакла. Тоа е потсмев.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не, не, сепак раѓањето е поедноставна работа. Детето излегува, или на сила го вадат. Се јадат мекици. И тоа е тоа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

И вистина, одвај ли има нешто поарно од ваквото свршување на македонската криза: за народот тоа е арно, бидејќи ќе се ослободи и од интригантите од разни народности и ќе се откаже од разни поддупувања што го одвлекуваат од неговите мирни работи: црквата ќе го помири неоснованото непријателство меѓу разните народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ете, тоа е човекот - грамада, смеа и плачење, борба. А едно грутче земја го надживува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еве уште едно прекрасно и оригинално писмо... Тоа е руско писмо, писарско, или ако сакате, воено-писарско.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Еј, бисеру - Киев! Немирно си место!.. Но тоа е, впрочем, мечтаење, самрак, спомен...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

77. Тоа е г. Ристиќ. Сета своја дипломатија си ја искажа г.Цоков во разговорот негов со кореспондентот на Ројтер.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Анатема

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тоа е војување со ограничени цели, меѓу борци кои не можат меѓусебно да се уништат, кои немаат материјална причина за борба и кои не ги дели никаква суштинска идеолошка разлика.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Иако програмот може да ги воспроизведува податоците, истражувачот сепак не може да биде сигурен дека тоа е и најкусиот програм, а ако податоците се доволно сложени не може да биде сигурен ни во тоа дали воопшто се доближил до најкусиот програм.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Костас Гаврас, синеаст Времето на козите претставува идеална реализација на бунтот на Мирослав Крлежа против канонизираната иконографија на соц-реализмот, тоа е дело кое настанува во процепот на таа идеологија, дело кое успева да се извлече од премногу ограниченото помнење на реалноста, на првата реалност, онаа што е наоколу, помалку и здодевна во својата рационална димензија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој има само убави зборови за Никифор, но јас знам дека тоа е така дека нема соперник во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мислам дека е добро да се фантазира, тоа е еден вид јога на умот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа е сета арнотија што ја добивме од Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е само инстинкт, кој не може да не биде послушан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е моја работа. – Ај да си одиме заедно – со молбен глас рече малиот.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тоа е борба за вистинитоста на нештата на повисоко рамниште, без оглед на фактичката состојба.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Е, тоа е долга приказна!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Се собрале на она место каде што се допирал нивниот имот, а тоа е овој, денешниов пат, па се смириле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

УЛИЦА - Улис (т.е. Стефан Дедалус; в. Џојс - Ulissis) не е уличар туку момче што ули (напаѓајќи ги „светите“ нешта!) чар! И тоа е неодоливо заводливо. Тој оди по улица гледајќи секакви лица; ту со поглед ќе улови некаква улка (луда “; или: жена), ту некој улог (инвалид), длабоко улогорен во својата улога. За тоа всушност се работи во тој ултимативен („ултра- модернистички“) роман, клучен во 20 век.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Морав сам на струг да ги направам и двете дванесет-калибарски чаури, а потоа и сам да ги наполнам; морав да ископам еден прастар микрофилм со инструкции за полнење на чаури; Морав да направам преса за да ги подесам капсулите -а сето тоа е многу зафркнато.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Тоа е Белуш“ - си помисли Бојан. - „Сигурно не ме заборавил!“ и слободно чекореше кон колибата, иако оздола, откај трлото кучињата настрвено тргнаа кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јас само молчев и се смеев.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Па тоа е прослава“, вели тој. „Дојде водата. Се стори“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ова луле е постаро од старецот. Му го оставил татко му.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Милдред Пирс е „женски филм“, а најмногубројните и најпредадените обожаватели на Џоан Крафорд се жени од работничката класа. („Отсекогаш била поголем хит за жените отколку за мажите“, забележува Дејвид Денби).329

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Што ти е тоа во ракавот? - му забележуваш во шинелската манжетна: тоа е уште на линијата од твојата размисла, зашто се работи за книга, а од друга страна го прекинува неговиот монолог за мезето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оти има денови чиешто сонце пред да помине над нас се распрснува како жито и како зрнесто благо над главите на сватовите И грдо е тогаш со поглед заводлив да гледаш во невестата Додека среќата во нејзините очи танцува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа е езеро со најголема длабочина регистрирана на Балканот: со максимум од 288 метри.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

На насловната страница на Wall Street Journal пишуваше дека виртуалната стварност е „електронски LSD“. Тоа е глупост.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мојот адвокат ми рече: Не зборувај ништо, тоа е несреќен случај.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа е единствениот обид на сериозно сидрење на визуелните уметности во технологијата и психодинамиката на стварното и виртуелно исчезнување, една од ретките културни пракси која се обидува да го исправи општото отсуство од дискусии за деструкцијата во општеството.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Очите на Отец Симеон станаа темни и длабоки до дното на едно несфаќање. „Се спремате за циркус“, рече невесело. „Или пак тоа е наследството?“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Казнета сум покрај овој дуќанџија!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

САЗДО: Сигурни ли сте дека од петокот?

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Мислејќи дека спијам, внимателно ме погали по челото и му рече на тато, кој веројатно стоел зад неа: „Да се надеваме дека ништо лошо нема да дочекаме од него.“ „Да се надеваме...“ рече тато.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа е така, но не треба да се заборава оти организаторите на движењето во повеќето случаи беа чиновници егзархиски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи тоа е антропологијата, антрополошкиот и хуманистичкиот егзистенцијализам којашто Бојсовиот опус го разлучува од јазикот на бивствувањето, или анализите на јазикот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Додуша манастирот е срушен, езерото исушено, но и тоа е нешто.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Мислам на тоа како светот е само екран, а ние глумци или гледачи, сеедно, некој сигурно нѐ режира, и тоа е, впрочем, сеедно.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Крвта под железните војнички шлемови не е ни посветла ни потемна од ноќта. Тоа е ноќ во ноќ.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не престанав да сликам. Секоја слика мора да постои во главата пред да се стави на платно и секогаш нешто се губи кога е преобразена во слика. Повеќе сакам да ги видам моите слики без таа кал.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако сме ние сликари- скитници, овој што иде кон нас - тоа е наш реквизит - тоа е поет- скитник, - објаснуваше Кире.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сега ќе помине синџирот и нејасно ќе блеснат златните еполети, сега ќе заигра во нечуен кас извидницата во топли капути, во капи со црвени опашки, сега повторно поручникот со монокл и со крут грб, сега пристоен полски офицер, а сега со громогласни бесни пцости пролетуваат сенките на руските морнари, размавнувајќи со широките панталони.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ќе дојде татко ти и не ќе има што да вечера. Да оди да купи леб. Па тоа е страшно!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тоа е тоа, моите дечковци газ и гаќи со моите најблиски другарки.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

А тоа ќе рече, дека кога помагаме, кога даруваме, не даваме од човечки побуди, од добрина, туку со сметка и интерес. Да си признаеме, тоа е себичност.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Објаснето им е дека тоа е поради нивна вина и заради ненаплатата на извршените услуги, па дури од страна на работниците е барано и самите тие, лично да се погрижат за наплатата на испорачаната топлинска енергија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На другата страна од селото, во една таква штала со сламен покрив живееше Кире. Тоа е мојот татко.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

За да се прашам себеси: имаме ли ние, Македонците, своја автентична национална и културна татковнина? Јас велам - колосална! Како ретко кој друг народ во Европа. Но, тоа е тема на мој посебен есеј...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Доколку дојде до мешање на облеката и стилот на музика, тоа е лош спој.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ете тоа е Шурда. Упорен. Тврдоглав. Јужњак. Индивидуалец со тапија.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Не е тоа мочкање крв. Тоа е природна појава кај жените што се нарекува менструација и се јавува кај девојчињата во перииодот на пубертетот, па трае сѐ до доцните години на жената.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Верувате дека на луѓето лошо им се пишува? Кога сите луѓе би одбиле да одат во војна, тоа е мошне просто, би рекле: „Јас не одам.“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Раскошна архитектура, мермерни шедрвани, бавчи и цвеќиња и двор опашан со висок ѕид, босфорски води, огромни мермерни столбови. 14.500 кгр. злато, кристал, хареми, тешки персиски килими, мермерни бањи, уметнички слики, фрески, полилеи, едно баснословно богатство - тоа е „Долма Бахче“...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Белиот секогаш матира, помисли тој, со некаков магловит мистицизам. Секогаш, без исклучок, тоа е така приспособено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Разбирам, велам јас, риспект, почит, тоа е многу важно!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Едно затоа што ако направат нашите беља сега кога валијата е тука, тој може да си рече оти тоа е и против него, а второ, уште полошо ќе направат ако бегот ги побара терачите а селото да нема да ги даде.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Во Бојсовата еколошка скулптура направена 1982 г. за Касел, тврди, неподвижни, мртви камења лежат стркалани на земјата, а живи дрва се посадени во земјата за да ги надоместат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа е јасен доказ оти нејзината среќа не зависела само од Србија и Бугарија и оти високите планини што ги заобилколуваат македонските котлини уште не се таква опасност за заедничкиот политички живот кај нивните жители.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Лицето ѝ се намурти и почна да плаче.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најпрвин беше замислила еден сосема класичен и глупав почеток: директорот на училиштето да им се обрати на учениците и родителите со свој говор (сите знаевме дека тоа е неверојатна глупост, оти Фисот не знаеше да срочи повеќе од два збора на хартија, и тоа под услов да бидат напишани во два различни реда; тој имаше страст за решавање крстозбори и анаграми и сите имавме впечаток дека допрва ги учи зборовите како средство за изразување).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Впрочем и млакиот допир на тагата е пијанство И твоите зборови исправени пред ѕидот на срамот И раката што ни мавта преку водите е пијанство И разбудените мравки на надежта растрчани од заборавените гнезда За да нѐ пресретнат Само за да нѐ пресретнат се пијанство И не прашувај дали среќата танцува И какви се нејзините чекори Времето ќе го престигне неоседланиот коњ и ќе го впрегне во колата на животот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ги прислушкуваат сите разговори и потоа ти се смеат зад грб. Епа, нека се ебат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И така, првото нешто што ќе треба македонската интелигенција да го извојува тоа е: отстранувањето на недовербата меѓу интелигенцијата со разно национално и религиозно образование; обединувањето на таа интелигенција како во самата Македонија така и зад нејзините граници; заедничкото опсудување на општите интереси на Македонците; отстранувањето на национално-религиозната омраза; воспитувањето на Македонските Словени во чисто македонски национален дух; задолжителното изучување на македонскиот јазик и литература во средно-учебните установи во градовите со словенско население; обучувањето во селските училишта со словенско население на македонски јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа вклучува мислење со своја глава.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Печалам за семејството, а друго што ми останува. Се навикнав на овој живот. И тоа е сѐ...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Тоа е точно. Со нашата терминологија велиме: сѐ уште не располагаме со адекватен мериторинг систем за следење на аерозагадувањето, па затоа сме свесни дека проверката на квалитетот на воздухот не е ниту ажурна, ниту квалитетна.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Поради тоа е вообичаено учесниците на ЛСД сесиите со себе да носат музика која најмногу ја сакаат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„Тоа ме збунува“, рече Едо. „Тоа е знак“, со замисленост рече интуитивната Летка.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Не, не е она на што помислуваш ти. Таа болест нема видлива рана. Тоа е болест на душата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тука Пискулиев најпосле се извести дека има едно создание што го следи со љубов, а тоа е неговата хазјајка, ќерка му на дедо Ивана.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа е како да живееш на висока карпа и да бидеш среќен, таму горе.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа е веќе едно ново време, време кога и конференциите и Месната и Тацко Настејчин и малите селски агитатори наеднаш како да потемнеле, заостанале зад животот кој навлегол во нови колотечини, кога виталниот сој на жителите на Пасквел започнува масовно да ја напушта долината, не обѕрнувајќи се на минатото и итајќи кон својата иднина.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ако се случеше на пример да го прашаш кого го чека во овој ходник тој можеше да одговори дека може да го чека кого сака и дека тоа е негов личен проблем.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Работава не напредува, си мислам, не само по вина на природата, зар може да биде вина тоа што е лето и што е земјата сува и горка, та тоа си е нормално, лето е и суша и тврдо е камен, а тоа е и предноста на еден ископан бунар, предност на бунар ископан во најголема суша, тоа значи дека во иднина ќе има вода во секоја сезона.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Осум деца, се свртел кон најблиските.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Буенос Аирес е друга улица, онаа низ која не сум поминал, тоа е тајно средиште на блокот и крајните дворови, тоа е она што го кријат лицата на куќите, тоа е мојот непријател, ако воопшто го имам, тоа е личност на која не ѝ се допаѓаат моите стихови (ни мене не ми се допаѓаат), тоа е скромна книжарница во која, можеби, сме влегле па сме ја заборавиле, тоа е отсвиркано делче од милонга*, што не го препознаваме а нѐ допира, тоа е она загубеното и она што ќе настане, тоа е она следното, друго, туѓо, странично, кварт кој не е ни твој ни мој, она што го знаеме и сакаме. * Милонга - аргентинска пучка мелодија. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 117

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го вадам светкавиот, метален предмет од ногавицата и гледам дека тоа е memory stick, ама со скинато синџирче.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ќе речете: Величествена гозба: Вдахновението Совршенството Смртта и Ти: Принесениот На Трпезата. зборовите Пеат и молитват Во мојот храм Зборовите што ги Оживувам. тоа што ќе пропее Тоа што ќе пропее И тоа што ќе полуди Тоа ќе да е мојот глас Тоа е ќе да сум јас? засек Остер нож. Убод. Рана.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

За јужната република повеќе не постои проблемот на козите. Тоа е сигурно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Меѓу нашите артикли на убава метална стока, ја препорачуваме славината која престанува да тече кога не ја слушаме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

АРСО: Тоа е приказна за дечиња, коџабаши, прикажувај ја ти на внучињата твои, а нам ако сакаш една песна да ни испееш, ама весела, бујрум!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

- Лесно ти е да ја дадеш кога ја немаш? - А ова, што е, а? - Уф, да... тоа е вистинска жолта.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Можеби тоа е можно како хипотеза во теоријата, но во практиката, во животните текови во кои ние егзистираме, тоа е апсурд.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ете тоа е она што другите не го увидуваат кога станува збор за овие реки.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не се ни мачеше да им ги полни главите на сите други, но за себе си тој продолжуваше да знае дека тоа е само еден од начините на она старче да се провлече, да мине крај сѐ и меѓу сѐ, без притоа да остави нешто само свое.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа е еден обдукциски простор каде што телото не се претставува туку функционира како чист материјал, без какви било повторувања.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Тоа е мојата касела, - му се пофали девојката на Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако религиозните пропаганди се постараат да му попречат на здружувањето на македонската интелигенција и македонскиот народ меѓу себе, тогаш првото нешто што ќе потреба, тоа е да се образува во Македонија: Едина, Соборна и Апостолска црква, т.е. да се востанови Охридската архиепископија што ќе биде „Архиепископија всеја Македонии“.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Извини, бате“, рече. „Не можам да издржам. Тоа е од чекањето.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Тоа е сосема сигурно - Лошо нам не може да ни се случи. Ако сакаш сметај го тоа за суеверие.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

тоа (зам.) - е (гл.)