јас (зам.) - во (предл.)

И тоа по свој избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И кога велеше - белки ќе дојдат други времиња - јас во тие штури, навидум сиромашни зборови, гледам само бесконечно траење, а во бојата на гласот – триумф!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Колку да знаеш и јас во моето детство сонував да станам учителка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не го слушам ниту јас во оваа пустина во која ме засипуваат купишта сива, жешка, неподнослива песок.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
25. За несреќа, јас во тој период одев на работа во агенцијата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
— И јас во Битола, а бев во Скопје...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога мајка или баба ќе ме замиеја, веднаш чувствував олеснување, како некое пролетно ветре да ми поминуваше низ телото, ми го однесуваше огнот и јас во тој миг се чувствував веќе оздравен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога вториот ден рано наутро возот пристигна во Париз јас во рацете го држев ливчето со адресата на семејството каде што требаше да чувам деца.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јас во гној газам, ќе му речам, а ти женски лигушки собираш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
” само ми рече а јас во тонот на гласот сетив притаен немир што се закануваше да ме растревожи уште вака сабајлечки и да ми ги стромачка намерите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Откако убаво ме избакнува и ги натера и двете деца да ме бакнат по неколкупати во образите, ме доведе во дневната соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Очигледно јас во неговите очи сум будала.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Облак зелен во залез виолетов плови како во пристан млак Стојам под него Маглички утеха сина и бели нежни јадра – бледи јата – копнеж на живи вази Јадреат јадреам јас Во цветот на корењето земјата не се открива сино Гордо виолетово радосно плови над прозорците да ги легне очите на улицата на себе Шуми ми шуми приспивно за раното небо на тротоарот што во правот долго ги помни сините стапалки на ѕвончињата
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Биди доволно далеку за да најдеш среќа далеку од мене, а јас во илјадници погледи кои како имагинарни слајдови се губат во пепелта натрупана во моите очи ќе ги барам твоите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И посакав да влезам и јас во проектот, па би ја менувала мојата земја што ја поседувам, а ја собира во една саксија од поголемите, со поголема од негде далеку, до каде што се стига со авион за час-два.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не со банда, туку со илјада банди од најсилните тепачи нема да се осмелам да појдам таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во спомнатиот Културен преглед што ти го имаш подготвено присутни се дури и такви размислувања како она дека прозаичното и бирократско секидневие може да повлијае дури и некогашните борци за слобода да се преобратат во обични убијци.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој си беше одбивен самиот на себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тогаш Рајнер веќе студираше философија, и јас во почетокот верував дека таа промена е затоа што е премногу посветен на науката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А јас во весникот прочитав интересен текст - Деца екологисти, чист училишен двор - за ОУ „Димче Габерот“ во Демир Капија“ со текстот в рака стана Ивана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Еве ти сто – му ја подава Хорацио банкнотата на шашардисаниот таксист, необично лесно за човек од 111 килограми се извлекува од возилото и исчезнува во градскиот метеж.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но веднаш се тргна исплашен: Поарно што не ја фрлив и неа; можеше и мене да ме привлече да изгорам и јас во огнот. Co тие и уште многу црни мисли кадијата ја преседе таа ноќ и реши уште утре да ги испрати сужните за Истанбул, да му се симне еднаш тој товар од грбот и да се ослободи од стравот што го чувствуваше од Анѓиното присуство, убеден дека таа е вештерка, маѓепсницата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас во дупка не паѓам, сами во сон. Цела ноќ.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Какво е тоа гледање? - се прашувам јас во себе, се мачам да разберам што сака со тоа Билјана.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Заборови дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се сретнувале две раскрсници во градот на некој збор кога сме плачеле по црвената боја на небото ти во туѓина, јас во туѓина а секој миг сме се гушкале ко добромисли јас во твоето око, ти во моето Заборави дека засекогаш нè разделиле...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе се преселам и јас во реката.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тетка ми со шамиче ги бришеше солзите, а јас во тој момент, веројатно поради начинот и содржината на сето тоа што го нареди не можев да заплачам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се покажувам и јас во собата и шетам со очите: на една кожна фотелја седи русокос мајор, на бирото полковник, а онака, настрана, уште еден мајор со сипаничаво лице.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бог не сака да ме сретне, прориците тука го следат само Израила, а јас, и без народ и без земја, што барам јас во оваа пустина?
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Тие, пак, веќе биле во Полска, јас во Америка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа пак што не ми се чинеше, туку бев сигурна дека е така како што гледам, беше Игбал, седнат крснозе, Игбал за кој јас во тој момент уште не знаев ни кој е, ни дека така се вика, ни од каде доаѓа, ни каква значајна улога оттогаш натаму ќе има во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Одевме преку Ваташа и Кавадарци, јас во првите редови со коњите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И јас во името на народот ги чував народните непријатели добро да кршат камен, добро да го делкаат и со врвот на иглата мерев да видам дали добро налегнува камен врз камен ... дури - како што велеше командантот - воздух да не пропушта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти живееш во својот свет, а јас во својот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И одам јас во Романија, како висок службеник на Црвениот крст на Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бидејќи спиевме во иста соба, јас во тие часови повторно како да се враќав во годините кога бев мала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Што му ја мислиш, сѐ е измислено, сѐ е направено, стокмено и на свое место, само јас во безвоздушен простор, вакуум, ми фали кислород.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„... Седнав јас во тој автобусот да одам прво до Велес, а после во Велес да го фатам камионот од Битола со боровинки да ме однесе до Врање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе се преселам и јас во реката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Размислувам за Иван. За тоа како ќе се однесував јас во слични околности? Не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите црнци собрани околу нас ме молеа: - Бело момче со коса на еже...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Од тоа нејзино плачење и од тоа збркано што го чувствував јас во душата, ми се чинеше дека и јас брзо ќе заплачам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Никако! - одбив. – Јас во тој дел од паркот во живот веќе нема да стапнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Влегувам јас во собата, тие тројца, седат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така напиен, јас во себе баш посакав Јана да ја најдеме дома.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ме опфати необјасниво чувство на самопрезир и вина, но и увереност дека сето тоа е безначајно: зошто беше важно што чувствува Ема, каде се движат нејзините размислувања, што е таа самата во сопствените очи, што сум јас во нејзините очи?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Додека јас во продолжение на неколку недели го убедував Гарванов дека ниту Милан Арсов ниту Георги Богданов во времето на истрагата и пред Воениот суд не рекоа ништо што би го компромитирало, Иван Гарванов упорно продолжуваше со своето тврдење дека тој е жртва, дека настрадал поради предавство и сл.“ 195.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Вие се препознавте во мене или јас во вас?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Што јас работам овде во оваа балканска дупка?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога ќе помине сето тоа, наидуваат на мене: јас во стол за одмор.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ме поднаѕираат луѓе, ама јас во никој не гледам, куц, куц.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седнав и јас во клупата и зазборував за работи од училиштето, но не одеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Уште една победа, си велам јас во себеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дел од мојот свет исчезна со појавувањето на Марта Бернајс, исчезна мојата блискост со брат ми, исчезна и оној наш мечтаен свет уште пред да се појави, исчезна Венеција, исчезнавме и тој и јас во неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како што еден облак заспива во другиот така јас во тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Фантастична креација, создадена приказна со смели потези на судбината, која сама по себе е доволно мистична и застрашувачка, приказна која ќе живее под бисерната светлината на денот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А јас во песот гледам: Дали ќе заборави дека е спитомен кога ќе ви ги лизне рацете.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Времето ем растура, ем гради - упаднав јас во нивниот дијалог. -Тоа му е и добрата и лошата страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас во тоа време многу ја мразев баба ми и сите други зашто не сакаа да ми помогнат да ја откопаме мајка ми. Чувствував така.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од тој петок, Со години, Ти во твојата И јас во мојата пустина Кружејќи создадовме сонце.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Јас во овој момент имам предвид само две можни објаснувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вие знајте дека јас во статус не вервам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сега кога ова ви го соопштувам, мртвиот тој и мртвиот јас во еден мртов агол па небото, молкум спориме дали зборовите или самољубието беа причина за нашата смрт која нѐ засолни во овој мртов агол.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таквите направи, значи виртуелните машини, не се релевантни само во смисла на новата антропологија на некомуникативното јас во 80-ите и 90-ите, туку исто така усмеруваат кон нова онтологија на коопстанок, на (паралелни?) алтернативни и виртуелни светови и кон нови анализи на (раширената и технолошки моделирана) сетилност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Немаме морален код што би претендирал да биде апсолутен и универзален.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама јас во последно време почнав често да правам прекини во работата од причини што јас се лекував, а за тоа причина беа моите нерви и алкохолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас во мигот молчам, но сигурно нема да останам без коментар, без да го искажам моето мислење зашто поинаку кажувањето на К.К. би било разбрано како одобрување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Остап со сомневање го погледна и му рече: - За противпожарната заштита, која јас во сегашниот момент ја претставувам, тоа нема никакво значење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Понекогаш, кога ќе се сетев како ме поздравуваше пред да се појави Марта Бернајс, минувајќи со врвот на својот показалец прво по моето чело, па по врвот на мојот нос, па по моите усни, го кревав показалецот нагоре, како да покажувам кон небото, а потоа си минував со него по челото, по врвот на носот, по усните. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не гледав ни јас во него кога му реков: - Ако лавот навистина ти ја изел сенката, јас не можам ништо.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И мене тоа ме боли. И јас во тоа не верувам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Какво е тоа гледање? - се прашувам јас во себе, се мачам да разберам што сака со тоа Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тие стигаа прободени, никогаш живи; нивните тела составени од мали прстени бакарна прашина којашто јас во мракот на долниот кат воопшто не можев да ја видам; а биле мртви и превртени на грб кога се материјализираа, бидејќи токму во тој момент нашата мачка, и самата темна, невидлива, ќе скокнеше и ги спојуваше шепите околу вистинската душа на бубачките: душа толку статична и снажна, толку бесмртно уредена, чувствував, лежејќи како школка превртена наопачки, терајќи ги мислите, исто онолку мрачна како душата на самиот свет - и токму од тоа прекрасно и застрашувачко чувство што конечно ме обземаше, изигрувајќи господар на моите соништа, се втренчив како да сум просец крај својот маж.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А.А. сакаше уште по првите изговорени зборови да ме прекине, Х.Х. и К.К. беа тука да му се придружат, но тој сепак сакаше да слушне до каде оди мојата смелост, јас во тоа не доцнев:
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
…ако малечката но впечатлива епизода со дебелиот е пример par exelance за пресметка со дистанцата како неприкосновена одалеченост зарем и јас досега не размислував премногу додека пишував наместо да доживувам не сокривајќи се зад зборот зад законите на добрата реченица зошто да не го излијам несигурното созревање на чувството во линијата на ракописот користеноста на дистанцата е научена од родителите од почитуваните учители кои со лесна иронија но убедени ја негуваа скапоцената логика на аргументите а што ако така сум вовлечен во не- -јас во светот преземен толку е тешко после сета умешност да се заглушат ушите да се отфрли мрежата да се признаеш себе си внатре сонцата жежат ли жежат усните немоќно сами се потсмеваат гнездото се урива веќе ме облева летото илјадници плави нестрпливи звуци ја оставаат зад себе молчеливата погрбавена сенка...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Седнавме на тревата. Јас во средина, сите другари околу мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа е празник на мајка ми и јас во никој случај немам намера да ѝ го расипувам тоа задоволство заради некакви привиденија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А Ведран бил еден од борците кој одамна не бил жив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Според Лајбниц, услов за постоење на еден од безброј можни универзуми е сите негови елементи да се „конпосибилни”, што значи да можат едновремено да постојат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Подоцна, меѓутоа, видов, дека тие истите, кои меѓусебе очите би си ги извадиле и, многупати, и си ги вадеа, кога бев јас во прашање, беа истомисленици.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Набргу прснаа и онака кревките врски меѓу мене и останатите членови на групата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Чинела – нечинела, што да правам, јас во тој момент лошо се чувствував и мислев дека ништо не може да ме утеши..
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој свет околу мене го правеше уште пооскуден тоа што јас во дворот излегував околу пладне, кога горештината ќе стегнеше и кога животот замираше до крајна граница.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стоеше колебливо еден миг, правејќи несигурни движења со рацете, а јас во тој краток момент, со онолку прибраност колку што беше можно, успеав повторно да го навлечам фустанот на себе и да си ја вратам сигурноста.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас во Стрелеско горе, тој во Долнец, долу.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А јас во оваа клета балканска крчма чувствував необјаснива потре­ба да го продолжам разговорот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас во меѓувреме заминав, но слушам дека таа сѐ уште е таму, насекаде околу сивата зграда на булеварот „Партизански одреди“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А јас во животот сум забележал дека постојат и машки и женски души; на машките душата им излегува по желба, а на жените им ја вадат...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Јас сум задоена со мирисот на хотелските соби на Вацлавак и, разбери ме Ема, ова овде е нешто друго, работата носи пари, но јас во оваа работа не сум јас.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И можеби е најправилно така, ама не сум ни јас во некоја посебна состојба за да бидам глумица улога: „ма, можам да бирам меѓу стотина".
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сигурно затоа што тегобата што ја чувствувам е повеќеслојна и јас во сите тие слоеви така што не можам да знам што е што.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Прокази! Ниту коб, ниту прослутие не ви помагаат, не верувам јас во вас?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Знаев или малку се надевав дека ќе го најдам жив, а тоа куќиштето потонато во штама и јас во него сам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа подобро да и го кажам на тетка Рајна, која денеска сигурно ќе дојде, бидејќи и Вера и јас во исто време одиме на училиште.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Не верувам јас во тоа, рече работникот. - Што не веруваш?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се разбира, мислев на сè она што веќе го спомнав: на гласовите; на претрчувањата; па дури и на сите оние коридори што одвреме навреме заличуава на темни сокачиња од некое не осветлено гратче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И господи, боже мој, Верочка, помисли си: Лења е сега само неколку улици понатаму од нас и јас во мислите постојано натаму се свртувам и ништо не гледам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Значи уште воденицата работеше а и јас во неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја меревме терасата и јас во едно тефтерче запишав колку е долга и широка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Без ироничен занес го гледам секој метар од патот што го изодев, центарот на светот е далеку, а јас во таа потрага тргнав низ невремето на судбината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Куќата сега ми е само од хоризонтали така што јас во неа сум како парче месо што секој час може да се најде потиснато во сендвич.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но не, јас не го изневерував него, јас во прегратката на Оливие веќе бев сигурна дека нема да можам пак да бидам ниту со Филип, ниту со било кој друг маж.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој беше на работна задача, а јас во улога на негов преведувач.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Види, види - избувна Јана - уште малку па да нè убедиш дека времето е истовремено и злосторник, и спасител па дури и утешител!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Немее птицата меѓу ребрата вгнездена, Тивнеам и јас во ноќта ѕвездена, Што сум јас без птицата, што таа без мене, Двајцата замолчени, онемени, приземјени?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Јас во категоријата на жени кои секогаш чекаат, домашниот „дозер“ кој опслужува и усреќува некои други перачки на веш и постелнина во машини „Горење“, затоа што така нѐ учеле, си молчев и не прашував.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го молам Судот да ги земе записниците и таму да види што сум рекол јас во однос на обвинетите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Јас во себе рачунав. Кога работев о пер во нивното семејство јас имав осумнаесет, а тој дванаесет години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Надвор, светот се вртеше околу себе, но јас во себе носев цел еден свет.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тие во своите партали, а јас во униформа, ама сега без шмајзер.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со неа мислењето го делеше и Лима, која посебно се изначуди од каде па јас во врска со Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога влегов во "мојата" соба, забележав дека е всушност собата на Никола и дека поради тоа тој мора да спие на друго место, а јас во неговиот син кревет, опкружен со слики од колички, авиончиња, и за мене непознати херои од видеоигри.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но сѐ што реков јас во нив ќе си остане без добар фундамент ако не се разгледаат некои теориски прашања, од чие правилно поставување ќе зависи успехот во нашето општо работење во полза на нашата татковина и нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Каков ќе бидам јас во иднина?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А јас во студентското, во шатори поврзани со јажиња помеѓу себе, се малтретирав секоја вечер зашто кога ќе се занишаше еден шатор, сакаш не сакаш мораш да фатиш ритам...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но, јас во оваа книга не го ставам тежиштето врз начинот на кој луѓето стануваат луди, туку на проблематиката на „нон-конпосибилниот”, неконзистентен универзум.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој отиде во неговиот хотел, јас во домот на моите родители.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ќе служам јас во домот божји, и во црна руба ќе бидам вечно тажна јас.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Групата веќе се соочуваше со својот крај, односно со заминување на нивниот фронтмен, остана да се влечка само она Мизар, а заедно со него и јас во потрага по нешто ново.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- А јас во најмилото се колнам, дека не ги видов и дека мислам дека за тоа е виновна оградава која понекогаш се труди да нè исмее - рече Загорка Пеперутката и ми ја зачепи устата со пердувестата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев спречен да присуствувам на погребот на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одговор­носта поместена од индивидуите сега им се враќа - Вие и јас во голема мерка сега сме си препуштени себеси при донесувањето одлуки.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас во тој период во Скопје работев во Македонската авиокомпанија и имав право на карти со голем попуст, но на листа на чекање.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Некое време се зборуваше дека некој го предал, но јас во тоа не верувам, турците од Турско Рудари го предадоа! – го повиши гласот баба ми – А Господ го откри гробот, кога сакаа да си ги земат моштите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
МЕШАЕВ ВТОРИ: (На Љуба) Знаете, чудно нешто: ете - обидот на тој господин, и уште една прекрасна средба, која тукушто ја имав, ме потсетија, дека јас во свое време од немање што да работам се занимавав и со хиромантија, онака, аматерски, но понекогаш многу успешно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
11. Фустанчето на дрво, ти во трева а јас во облаци.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Без сина наметка со жолта постава, и без својот нечист дух, кај талкам јас, што барам јас во оваа пустина?
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Ако некој сака тоа да го прави, - се јавил друг, - тогаш нека повели, а јас во мојот живот тоа досега не сум го сторил, па и натаму...“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- ...млад, млад, на 53... од толку мисли... - ...мисли, мисли... мисли, мисли... - ...му се истрошил мозокот и толку ... и јас кога ќе се нанервирам, оваа жила во главата ми чука... сѐ од мисли... - ...мисли, мисли... мисли, мисли...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можеби таа резерва беше поизразена кога бев јас во прашање, иако, и спрема мене, сега, откога почнаа нападите и интригите од страна на селаните, се држеше послободно и, на некој начин, подрско.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Значи да повторам, без некое чувство на вина: јас во повеќе куси мигови имам дружено со привидите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А каде бев јас во вторникот? - Беше овде. - А кој ден сме денес? - Петок. Еден од петоците што се готви да си замине.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Возот зад мене збифташе со здив на рането животно, а јас во обете раце држев патнички торби – во една книга, а во другата чиста облека.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Замисли си, батка, ми дојде во празнична ноќ и ме викна да легнам со неа само за да ми соопштила дека не ме избрала мене за маж бидејќи добила подобра понуда, и тоа лично од оној кулак, Вражалецот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А јас во тие моменти не можев реално да разберам што се случуваше, а уште помалку што ќе се случи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа мене конечно ме увери дека сум јас во право.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едно претпладне ми рече: „Време е да одиш, ќе ми започнат предавањата.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)