Но оној благ и толку кроток изглед на Пискулиева, на кого стариот гледаше преку главата на Ордета, покажувајќи така дека просто не го зема предвид малиот, ја сломи коравата душа негова и тој се реши да ги прибере земјаците.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
- Не си ги горам јас децата, велам, не им ја грдам душата. - Па душата оди без тело, вели клисарот, само душата негова патува, а само сликата останува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Од здивот, од душата негова.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Уште ѝ ѕвонат во душата неговите зборови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Плачеше отец Стефан со оние кои плачат, но душата негова не се радуваше со радосните.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Мажот ти е мртов, велат, сметај го за мртов. Можеш и за душа негова да раздаваш, велат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Потоа ќе раздадеме за душа негова, рече баба.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но знам дека отец Стефан таму беше и дека ми се спротивстави; знам дека или јазикот или ушите на отец Стефан неподобни му се за душата негова, чиста и благородна, и дека ова недоразбирање е плод на таа неподобност.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)