душа (имн.) - човечки (прид.)

Прсна како душа човечка од стакло сочинета. Се разби, се сломи во парченца безброј кои се разлетаа по одајата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Помолча отец Иларион, отпива од виното и продолжи: - Свети Јован Златоуст вели дека душата човечка е дух умен, беспримерна и неописива убавина, самовласна, света, суштина сродна со небеските и бестелесните битија, вечна, бесмртна; слична на бога, зашто го носи ликот на својот Творец. А животните таква душа немаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тогаш јас прв пат почнав да прашувам за душите човечки, дали животот продолжува во смртта или смртта во животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Нека си пеат и третите петли... Велипеток е - ден за молитва и молчење. Отповеќе работа не се работи. Ама саде за душа човечка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Побрзо да ни оздравиш. Што ќе правиме без тебе? Нели си ни водач...“ реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Оти во злото мерка нема, како и во милосрдието и добрината; по тоа тие две подобни се и тешко ги разликува слабата душа човечка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби и се сеќавале за неарни мисли, зашто грев е и грешно да мислиш... Ех, душа човечка, низ какви сè темни вилаети поминува! ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Само стрпливо лежи и слушај сѐ што ќе речат лекарите.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Душава човечка е како крпа. Сѐ издржува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)