негов (прид.) - лице (имн.)

Но, широката насмевка ни за миг не се симнуваше од неговото лице.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
КРТОВИЦА: Не ме гризете мене…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Потоа, ненадејно и во див грч, почнува да го прекрива со трескави бакнежи неговото лице, неговиот врат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
-Добро - вели Фјодор и насмевката е повторно на неговото лице.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како би било, по изразот на неговото лице Рада беше сигурна дека веќе се закачил на јадицата - како би било да се преселиш кај мене во станот, и онака по цел ден е празен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога се исправи со стиснати тупаници за првпат го виде неговото лице со ниско чело умни, повеќе потсмешливи отколку насмеани очи и усни, што не беа калап за забите, ни мера, рамномерност, соодветност за женскиот нос и меката брада.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не,“ му противречев, иако видов дека во себе и самиот си противречи, „сѐ повикува на живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури и Бредшо, продавачот во Фрио Сити, во чија продавница ги купи прехранбените продукти за ранчот, постојано го опоменуваше да ја плати сметката за последните шест месеци и му се закануваше дека веќе нема да му дава ништо без пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некој кашлаше, чудно, од самата утроба. Неговото лице умираше, потоа пак му се враќаше на животот, помодруваше и се грчеше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секако на овој човек му се слоши - вџашено ги врти очите и бледилото на неговото лице се крши во гримасите на преплашено изненадување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нешто во неговото лице неодоливо го навестуваше тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По изразот на неговото лице не можеше да се сфати дали е вкусно или не.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Никогаш во неговото лице не можеше да се наслути ниту трага од бес, лутина, омраза или неподносливост кон другиот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка му го гушна малечкото и го притисна неговото лице на градите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Строгоста на неговото лице, со црните крупни веѓи над сините очи, едноставно, беше исчезнала.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа започнува да се опијанува од мирисот на чудесните бои.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се викаше Густав Климт; сега имаше, како и јас, осумнаесет години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој застана, но не се врати. Неспокојните очи на мајка му беа втренчени во неговото лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше, без сомнение, неговото лице, но му изгледаше дека се променило повеќе отколку тој самиот во себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во еден миг на неговото лице се виде дека се откажува од своите обиди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од оваа мисла лутината брзо му поминува и неговото лице со наклоност се насмевнува кон гостинчето од село.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дури не ја интересираше ни изразот на неговото лице, после овие нејзини зборови.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше ли каење? Не, без сомнение, бидејќи ниту една црта од неговото лице не се мрдна. Тој стоеше како закован на место.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Боге од Бањи за момент се загледа во мене со онаа негова итарпејовска изненаденост која истовремено ти нашепнува нешто за одамна истрошената (барем кај него) недоветност, која наеднаш, можеби и против неговата волја се мачи барем уште еднаш да најде место на неговото лице.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Матвеј Николаевич стоеше бос, наведнат над заспаната ќерка; неговото лице беше вкочането сосема блиску до градите на Наташа; на Вадим му се причини дека тој мошне смрдливо и чкрипаво мласка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беа сретнати, со тој мал снежен простор меѓу себе, сковани меѓу тие стебла, со сета морничавост, што се точеше од очите на волкот и просто како да му полазуваше по секоја црта од неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нервен грч поминуваше по неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не потраја долго време, под лланината Пелистер се покажа Битола.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Течат по избразденото лице. Паѓаат врз овенатите лисја на пелинот што расте крај прагот на бараката...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По изразот на неговото лице сфати дека нема да зборува...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
САЗДО: (Просто паѓа во фотељата и додека погледот му е закован врз цвеќето во вазната, на неговото лице расцутува насмевка.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Од неговиот појас го откопча пагурчето и врз неговото лице истури цел грст.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многупати потоа го враќав во сеќавањето тој миг, таа несигурност не само во нејзиното, туку и во неговото држење, присилната воздржаност во погледите, зад која пронижуваа исчекувањето и љубопитноста, и онаа радосна непријатност, составена од среќа и срамежливост, што трепереше по нејзиното кревко лице, и по неговото лице кое се стремеше да изгледа секогаш сериозно, заради што уште во првите години од студирањето тој беше пуштил брада.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше едно едвај забележливо вртење со главата во оној старец до него, Змејко дури тогаш се загледа во неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, по малку време и сосема неочекувано насмевката му ја врати на лицето ведрината!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сетете се на човекот без очи во Птици - камерата нагло се приближува кон неговото лице - а скоковите потсетуваат на задржувањето на здивот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Уште кога го видов, неговото лице ми се стори познато, а кога почна да раскажува за себе, јас се сетив – четири години пред тоа јас седев до него на приемниот испит во Уметничкото училиште.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Шоферот на мерцедосот преплашено гледаше во долгите нозе на својата жртва; под неонската светлост на соседните згради, неговото лице беше посиво и пожолто од лицата што сме свикнале да ги гледаме кога се сведоци на една смрт.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Крупни, црни, со жолт отсјај, очите ги запре на Софронија, се чинеше дека ги проучува мените на неговото лице, дека во нив бара потврда за тоа како било разбрано и до каде допрело неговото зборување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Неговите внатрешни солзи беа толку силни што за прв пат се излеаја по неговото лице.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја премолчувавме таа мисла едни пред други, таа помисла ни се читаше само во очите кога ќе се загледавме во него, а тој само се насмевнуваше кога ќе ги забележеше нашите извитоперени погледи заковани за неговото лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Скулптурната маска на агонија на неговото лице не се стопи, но нова светлина дојде во неговите очи, а таа за неа беше како зрак сончева светлина што ветуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сонцето беше далеку од својот конак; подалеку од неговата секојдневна врвица бело блескаше месечината слична на парче валчест мраз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знаеше колку долго го гледала, можеби и цели пет минути и можно е изразот на неговото лице за тоа време да не бил сосем под контрола.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се стори дека на овој човек му е студено, зашто потреперува и од неговото лице удира нездрава бледнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Еден дел од неговото лице ми заприлега на Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
67 При средбата со него најнапред ќе се почувствувате малку непријатно, бидејќи тој, забележувајќи ве, ќе направи еден потполно ненормален израз на лицето; просто ќе имате такво претчувство дека тој човек токму сега ќе пријде и ќе рече нешто грозно, како: „Квинтилиј Вар, врати ги легиите!“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Солзи се слеваа по неговото лице како на мало дете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Отпрвин не сакаше да слуша за што зборуваат жените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На неговото лице, жолто како восок од липов мед, блеска сината зеница на здравото око...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
О'Брајан седна покрај креветот, така што неговото лице беше речиси на исто рамниште со Винстоновото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но она што вџашуваше беше изобличеноста на неговото лице. Тоа наликуваше на череп.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ми идат така имиња: едно ќе излезе, а друго ќе ми застане пред него. „Името треба да е претстава за неговото лице, за неговата личност, велеше Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Повеќето од шминката се беше размачкала по неговото лице или врз перницата, но лесна сенка од руменило сѐ уште ја истакнуваше убавината на нејзиното јаболкце.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некои од нив и тука продолжуваа да си ја извиваат својата клетва, застанати на првата височинка, исправени кон ѕвездите, исто како оној под него што беше впиен со муцката во неговото лице, кон неговата миризба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога платното од чад се расчисти од неговото лице, Френк без двоумење забележа сомнеж и збунетост во очите на татко му.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од многу негови причини, до кои не бев во можност да допрам, фацата на мојот брат беше расцветана во насмевка, а неговото лице растеше над сите граници на надмоќта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога го спомна Домаќин, таа забележа промена во неговото лице.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во друг кадар мажот телефонира од работа дома: од неговото лице се избришани сите траги на навредената измаченост: тој е насмеан, опуштен, сигурен (не трча секој час во WC).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сонцето било свртено кон грчот на неговото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледнувајќи го така стражарот, Пискулиев можеше да заклучи дека неговото лице не издава ништо грозно, ништо што би влевало во човека особено тревога, ами напротив, иако строго, што е во моментов сосем разбирливо, тоа изразува извесна мерка на правичност, а од тоа повеќе на Пискулиева ништо и не му треба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во меѓувреме Даниел се прашуваше дали брат му, во изразот на неговото лице, го забележува отсјајот на она што жареше во него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Почна да станува навистина горд на своето тело и да се надева повремено дека и неговото лице исто така се враќа кон нормалата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во таа насмевка имаше нешто старечко – не ни се насмевнуваше како што се смее четиригодишно дете, туку како што старче ослободено од страв се потсмева со смртта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сончевиот зрак на неговото лице и мазното тело на девојката што го допираше неговото, му создадоа силно чувство на сонливост и доверба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Светлината што изгледаше посилна од обично, паѓаше врз неговото лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А тој ми рече: - Господинот офицер те прашува дали си од ова село. Реков – да.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Неговото лице одново стана сериозно и тој ја крена чашата: „Мислам дека би било пригодно да почнеме со здравица. За нашиот Водач: за Емануел Голдштајн.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ги изговараше последните зборови, низ неговото лице се слизнаа две, три солзи, кои уште повеќе го зајакнаа значењето на она што го говореше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Низ неговото лице се истркалаа неколку солзи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се силеше ништо да се дознае од изразот на неговото лице и од навлажените очи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Очите му беа светли и бистри како водата на неговото лице.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Струи во неговото лице забрзаното дишење на девојката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Фодулчето не е многу восхитен, како да не му се верува дека е излекувана, ама на неговото лице забележувам и малку радост што најпосле мајката може да гледа како ѝ расте ќеркичката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
О, колкава радост имаше во сето тоа небо, во тоа сино, богато небо, што почнуваше веднаш од неговото лице и траеше постојано, без ниеднаш да се сврши, многу подалеку од допирот на неговиот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги имаше урнатините на цел еден свет во себе, со едно проклето чувство за својата бессилност за спротивставување, со еден впечаток за себе, како сега во времето додека беше буден, да се загубиле од него сите маѓии за животот, кои му ги правеле онака негови и онака вистински сите дотогашни негови денови, и чиниш сега, тука, на тоа тврдо легло, да почнала да никне на неговите рамена, по неговото лице, во неговиот поглед, една тешка тупа муцка на коњ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мајсторот Ратко ја забележа озареноста на неговото лице и леснината со која се движеше Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вратичката од жица беше само една или две педи од неговото лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дејан ми кажува дека носот му бил најубавото нешто на неговото лице.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И тоа сега како да насети нешто и се смири крај него, воопшто не покревајќи го погледот кон неговото лице, а сепак со онаа постојана подисправеност на својата главичка и со една чудна питомост во својата стојка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Полуотворените усни ѝ трепетеле и ја ослободувале рамната белина на забите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговото лице, движењата, формата на рацете, бојата на косата, па дури и гласот можеби ќе бидат поинакви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше Претседателот со онаа негова мека карирана кошула со големи црвени шарки, и со неговата пустина на местото од машкоста на неговото лице и во очите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во ретровизорот го гледам налутеното лице на возачот кој луто се заканува со тупаници и од мрштењето на неговото лице и движењето на огрдените усни, сфаќам дека ме пцуе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го доживеав неговото лице како кај Пикасо со извесна асиметрија.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Си ја затворам устата со него, со неговото лице го покривам своето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега веќе можеме да мислиме за целосно средување на проблемот – реков – без да водиме сметка за времето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Глигор љубопитно ги залепи своите очи врз рапавината на неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пред зори, слушајќи шушкање, Вадим се разбуди.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ја сокри својата иронична реакција, во благата насмевка која постојано го озаруваше неговото лице.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ниту еден човек не можеше да биде херој за неговиот отседлан коњ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа додаде: - Не се памети некој од Кејтенскиот род некогаш да крадел, Аритоне Јаковлески, гледаше право во негово лице, како чист, праведен човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И сите нивни подоцнежни средби ги имаа тие нијанси од првото видување, таа радост и таа непријатност, тоа исчекување, тоа љубопитство, тоа воздржување, таа несигурност, сите тие нешта кои се мешаа со зборовите, а сепак завршуваа во некаква неизговорливост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Глигор одвај ги распознаваше истенчените црти на неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Одзади се издолжува нагоре главата на татко му и Арсо забележува на неговото лице радосно растопување на брчките.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Збогум“, рече тој. Мавташе благо, нежно. Потоа неговото лице исчезна, исчезна и сламената шапка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Сфати дека за тебе сум само Ведран! - и почна лудо да се смее, но смеење за кое и самиот не се надевал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А со деновите што одминуваат, одвај забележливо се враќа во нејзините очи онака како што на каменот се појавува лишај и како што коренот се пробива низ кремени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уживањето му се гледаше на лицето; некои букви му беа фаворити, до коишто кога ќе стигнеше, тој просто се избезумуваше: и си се поднасмевнуваше, и подмигнуваше, и си помагаше со усните, така што од неговото лице, би се рекло, би можела да се прочита секоја буква што ја извлекува неговото перце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оној што беше со неа (неговото лице беше безбојно и без знак, брчка или насмевка, за да се запамети) рече нешто.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На неговото лице беше одразено се она што со векови му се случувало на човештвото и јас дотогаш не бев видела човек со толку брчки на челото и толку болка во очите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Раскошно расплетената коса на жената бие во неговото лице и му ги заслепува очите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И за првпат откако е дојден во Прењес на неговото лице само за миг се појави насмевка; му ги разбразди брчките, му ги издолжи усните и врз челото и образите му фрли малку ведрина и згасна како блескотот на светулката што одеднаш се губи во крајпатните грмушки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Твоето приближување за среќа го забележало лицето што е одредено да внимава на Јана!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколкупати, откако ќе си легнеше Карл, уште не длабоко заспан, осеќаше дека мајка му Марија се доближува до неговиот кревет и нежно, со очи полни со љубов, гледа во неговото лице...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, потоа на неговото лице се појавува некаков стратешки израз, потоа засилено-рамнодушен, и вам како да ви е полесно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Погледнав кон Денко Самоников и веднаш забележав дека ништо не се случува на неговото лице!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Крилестата телепатија што го предупредувала кога кулите, дрвјата и бреговите му се испречувале на патот, суптилното сетило и чувството што го водело низ лавиринтите од шуми, падини и облаци, сето тоа било засекогаш согорено со оној удар по неговото лице, она синкасто електрично пржење и саскање.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ми се стори уште постар, пожален. Господи, мислев, неговото лице еден ден мајстори ќе го цртаат в црква.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Обично, тој не зборуваше, молчаливо, тромо и тмурно си ја вртеше својата работа и во изразот на неговото лице секогаш лебдеше некаква мрзоволна стутканост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Градите ѝ бабреле, веќе биле допрени до неговото лице со многу врелина и морници на себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Според изразот на неговото лице, тој како да открива некоја страшна вистина.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Ме дотепаа, ме фрлија повторно во очај; дојдов дома, ја отворив вратата и почнав да го молам Висара да стане од постела, да излезе надвор, да трча и шета колку може, да нема страв и да не се плаши од ништо зашто со Зенула е свршено; но неговата глава не се креваше од перницата, тргната беше да оди надолу, а неговото лице да венее и да гасне како скинат цвет....
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не верувам дека се лажам: кај вашиот син разумот се враќа.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Кибритеното дрвце пламнува точно над рошкавиот врв на фитилот, пламенот скокна мигновено на него и злобно засаска во неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дури сега можеше да знае дека она, што го зрачеше токму тој ослепувачки светол далечен диск, зафрлен во синевината, беа и сите овие допири по неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Не ли ти ме учеше да не истрчувам како прле пред магаре - објасни малку подоцна. – Сепак добро си постапил.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Трајко ожолте како восок, свеста му се заврте, пак ја лепна цигарата од кај огнот и пак ги насмеа агите, но тие ништо не можеа да забележат во забраденото негово лице.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Сакав да му се извинам, ама сега е доцна не може да ме чуе, продолжи да ми објаснува низ солзи. - Затоа се расплакав.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сигурно го побараа она, што го бараа сите, но тој сега мораше да се обѕрне кон неговото лице, мораше да го одличи, бидејќи тие раце на неговиот тезгав беа нешто ново.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа направи еден чекор кон неа и ја прегрна, а нејзините раце направија едвај видливо движење, како да се обидуваше да го возврати прегрнувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но изразот на неговото лице беше ужасно смешен, спореден со она на неговото пони.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Изгледаше како заедно со новоговорните зборови се ослободил и од дел од официјалниот изглед, но изразот на неговото лице беше понамуртен од обично, како да не му е мило што го вознемируваат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тогаш ненадејно, без ниту еден изговорен збор, без забавување на чекорот, без помрднување на ниту една црта на неговото лице - маската ненадејно ќе падне и трас!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека зборува, од неговото лице незадоволството исчезнува, се појавува насладата од постигнатата цел: „Дојди вечерва во театаров - ќе се потрудам да ви раскажам кој бев и кој сум всушност!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Посакав пенкалото да ми го извадеше окото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој се наведнуваше над Винстон. Неговото лице изгледаше огромно поради близината и необично грдо гледано одоздола.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од неговото лице се слеваше солена пот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Проклет да бидам, сеедно говореше; повтораше, бладаше: - Мајко, мајко, мајчице моја! - непрестајно ја бараше, видов, видов, проклет да бидам, на неговото лице повторно се јави онаа негова неизбришлива, голема смеа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Крај Пандо нешто блесна. Погледна. Меѓу два страка висока и исушена трева - пајажина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не е изречено но може да се види испишано на неговото лице а згора на тоа и на секој предмет во просторијава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Фарук Кадуми ја насети алузијата во која можеби се криеше и суштината на Арафатовата владетелска стратегија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште додека ги изговараше тие зборови, од изразот на неговото лице видов дека се кае за она што го кажува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја сети радоста на неговото лице.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од тоа првин почнаа сосема тивко да му потреперуваат мускулите на натколениците, за потоа тој трепет да почне да се всадува во неговите дамари и, па колку и да си го криеш и од себе си тоа, ова старче Језекил, сепак, она секогаш испливуваше во бледилото на неговото лице, при секој опорит и скочанет чекор, при секое движење, врзано од невидливите јамкишта и јазли на страот, кои го обраснуваа, обраснуваа и така прежилуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Наеднаш Ана се свртува кон неговото лице. - Ти си растроен! Побргу в кревет!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На неговото лице му се беше појавил толку значаен израз, каков што Акакиј Акакиевич уште никогаш не беше видел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Фјодор го врзува неговото истоштено тело за столицата и му ја запушува устата со чорап.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сега неговото лице се разведруваше, се враќаше јасната синевина на неговите очи што и нас нѐ смируваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бидејќи, што вие всушност правите?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но, повеќе од сè ме збунуваше промената на изразот на неговото лице, кој ни најмалку не личеше на оној поранешниот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На неговото лице, со силно изразени јаболчници и густи веѓи, разделени со длабок засек вертикално избразден до средината на челото, се читаше оптовареност од трагичниот настан.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакав камерата да се приближи до неговото лице.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ги чувствуваше налепените погледи на неговото лице, одвај зафатено од златникав мов.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но нејзините очи сѐ уште бараа да најдат некој мал знак на расположение во изразот на неговото лице, кој беше јасен, а сепак ништо не изразуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзината тајна му бега под прстите. Неговото лице ѝ бега од погледот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Сине, ти си тука?! - излезе Татко од сиџилите, со благиот глас којшто, како некогаш, го ублажуваше изразот на енергичност од неговото лице.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се потпрев на дирекот. Си помислив: „Господе, зар и таа?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Светлото се одсјајува од неговото лице.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
А сепак, тоа што беше напишано на неговото лице можеби и не беше неисправност, туку едноставно интелигенција.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговата цврста фигура ги надвишуваше и двајцата, а изразот на неговото лице сѐ уште не можеше да се дешифрира.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Највесел е, но неговото лице е згрчено.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Станавме; тој ме фати за рака; но одеднаш, се случи нешто чудно: мене рацете сами ми тргнаа кон неговото лице, и веќе во следниот миг јас го гушкав и го прегрнував.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе го видеше неговото лице ослободено од сите белези на неправдите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Цел рој муви по неговото лице, по мевот, по рацете и отечените стапала...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Додека гледаше во моќните раменици на О'Брајан и во неговото лице со груби црти, толку грдо а сепак толку цивилизирано, му беше неможно да поверува дека тој може да биде победен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Да“, рече Дипен; „и кога го прашав момчето на кој начин го постигнува тоа целосно идентификување, во што и се состоеше неговиот успех, го добив следниов одговор: ’кога сакам да погодам колку е некој мудар, колку е глупав, или колку е добар или лош, или пак што мисли во даден миг, го сообразувам изразот на лицето што е можно поверно со изразот на неговото лице и тогаш очекувам какви мисли или чувства ќе ми се родат во главата и срцето, слични или соодветни на тој израз.’
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не ги познавам сите негови лица.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Воздивна многупати и брчките на неговото лице се продлабочија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од неговото лице и од неговите постапки сами од себе исчезнале сомнежот, нерешителноста – со еден збор сите колебливи и неодредени црти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа можеше да го протолкува секој трепет на неговото лице, секое бранување на внатрешната тишина, на светлината во очите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во тој дел од мигот во кој насмевката го деконцентрираше вниманието на соговорникот, Ема го ловеше изразот на неговото лице, се обидуваше да му ја прочита мислата и од сознанието во тој обид зависеше текот на нејзиното натамошно однесување и кажување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Друштвото со кое беше Томо таа вечер не ја познаваше Рада, но гледајќи ја озареноста на неговото лице заклучи дека станува збор за некоја сериозна врска проткаена со многу љубов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Меѓутоа дека тука сепак има нешто, покажува една фотографија во боја на Dr. Ack­ erman, кадешто неговото лице е маскирано а тој во едната рака држи едно сценарио а во другата кукла.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Малку потоа, зад витрината, од вратата што не ја забележав, изникна сајџијата, неговото лице се одлепи од ѕидот што трепереше под секундите на часовниците.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во отсјајот на огледалата ги забележа мустаќите и брадата кои сношти, за време на големиот танц, ги немаше на неговото лице.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јас сакав да го прашам што е тоа што го израдува, а и тој како да сакаше да ми каже нешто, но неговите родители, кои седеа на блиската клупа, ја забележаа промената: “Рајнер се насмевна,” викна мајка му, татко му дотрча, но тагата одново беше паднала по лицето на нивниот син, и неговиот поглед се изгуби во празнината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Ха, ха, ха, - продолжуваше Претседателот. Беше тоа едно јадро човечиште, само за неколку прста понизок од Змејка, со широки раменици и со нешто несигурно сковано и на еден чуден начин колебливо во секоја црта од неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По лице, по очи. Го бодеше неговото лице, неговите раце што се обидоа да си ги заштитат очите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неговото лице, видено од долу, изгледаше грубо и истоштено, со жебурки под очите и со уморни брчки од носот до брадата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зрак на радост помина по неговото лице и ја тргна тагата оттаму.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој се наоѓаше некаде далеку од оваа сала и тука беше само неговото тешко опуштено тело и маската на неговото лице, безизразно замрзната и свртена кон Глигора.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кртот седи на својата маса.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Градинар во сите годишни времиња. Во неговото лице, со избраздено чело, беа напластени повеќе слоеви време на страдање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ниту еднаш во животот тој не обрнал внимание што се одигрува и што се случува секој ден на улица, на што, како што е познато, секогаш ќе погледне токму неговиот брат, младиот чиновник, раширувајќи ја до таа мера проникливоста на својот немирен поглед, што ќе забележи дури и кога некому, од другата страна на тротоарот, му се подраспарале панталоните,  што секогаш предизвикува подмолна насмевка на неговото лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Строгите линии на неговото лице се накршија и низ возбудливото занесно шепотење прстите на оптегнатите раце фаќаа во просатранството нешто необично, меко, нежно, податливо...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Срцето му тропаше како тапан, но неговото лице, од долга навика, веројатно беше безизразно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се гледа среќа на неговото лице.) Госпоѓо, знаете ли дека од минатиот петок Мишко повеќе не мисли да се фрли под мојот воз?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
На неговото лице се гледаше задоволство и кутриот одвај успеа да не смири.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А на крајот, пред да го направи својот последен обид со влакното, видов во неговото лице израз кој како да не припаѓаше таму.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Восочното бледило на неговото лице го зашемети неговото тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со десната рака го зграпчи неговото лице, а прстите од левата се стегнаа во менгеме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И уште веднаш потоа како беше подуено уште повеќе она неговото лице од таа пченица, по која се поврати уште еднаш со раката оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Брат му не ја издаде својата нестрпливост; печатите на неговото лице останаа исти и со иста боја. „Крвните врски не се никаква квалификација. Ни потсмевањето.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Неговото лице сега беше црвено од потта и на места лилаво и модро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Секако.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нешто се напнуваше, нешто не можеше да биде задржано, а после, сосема наеднаш, по сета негова внатрешност избликна од некој скриен вир во него и се плисна по неговото лице, едно чувство, од кое сега почнаа да му лазат некои меки, едвај осетни допири под очите, тоа го зајазлуваше неговиот здив, сѐ додека сиот не се згрчи и не препукна во едно придушено липнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Косата му беше целата залижана нагоре, а големиот орловски нос беше главен декор на неговото лице.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога татковиот укор ќе го жегне, тоа негово лице се залева во нечиста црвенина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се наведна кон Отец Симеон а овој погледна и откри дека во сенка неговото лице не е толку стуткано и зелено.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Она повторување, повторување, повторување: Факт е, повторува иследникот, или предметите од собата, откако ќе ми се внесат во лицето, факт е дека во среда попладне, точно во 17 часот, си виден како и се приближуваш на Јана, ќерката на Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На неговото лице, издупчено од голема сипаница, штрчеа мустаќи остри како рокчиња на млад бик.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Доце Срменков веќе молчел. Тешките сомневања пак му ги свиткале рамениците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Овој напор го огрди, уште повеќе го остаре неговото лице, уште повеќе му ги избразди и му ги искриви брчките.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Убавите жени, егзотичните јадења, скапите бутици, огромните лимузини - ништо од тоа не може да измами возбуда на неговото лице.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Посматрајќи го, не се интересираше за поединостите на неговото лице туку сакаше да го добие и изразот општиот впечаток што неговиот лик го имаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И жален е, тоа неговото лице јасно го кажува, иако неговите очи се стиснати в мрежа, брчки на далечина, непрекината смеа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во мислите Арсо го изучува неговото лице со продорен поглед и нешто, налик на страв, му поминува во крвта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Неговите пријателства, неговите забави, неговото однесување со жена му и со децата, изразот на неговото лице кога е сам, зборовите што ги изговара в сон, дури и карактеристичните движења на телото, љубоморно се испитуваат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)