свој (прид.) - јато (имн.)

Ветерот дише. Заминувам без свое јато.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ти личиш на изнемоштена птица, Која тажно гледа во своето јато, кое оди и се враќа, а таа останува сама.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Сега се чувствувам како птица која се вратила во своето јато.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше зачуден што штркот не беше одлетал со своето јато.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И птиците не се делат од своето јато Кога газиш, погледни , ќе се осакатиш од тло со трње животот е полн со веројатности Остануваш, ко изгубено кутре сред густа шума Лавови бездушни ќе те распарчат и нема да пуштеш ни солза...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Издржи, издржи! Стигни го своето јато!“ викаше во мислите Бојан, загрижен за судбината на осамениот жерав.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Додека Пелагија беше зафатена со малечката и трите внучиња на Петра, Танаско го цапаше длабокиот снег низ градот и успеа да призне во сите местенца по предградијата на Скопје каде имаше засолнато Егејци и на крајот одлучи своето јато да го пресели под Калето, во Фестивална, односно, во задниот дел на Фестивална имаше едно слепо место што гледаше кон кривината на Вардар и голите дрвја на Паркот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Жеравот го следеше патот на своето јато.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Човекот сепак е човек и го бара своето место меѓу луѓето. Како птица своето јато.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)