Дека растеме со нив, несвесни за нивното присуство, додека не почувствуваме, после збор, или сон, или смрт, дека ни недостасува нивното лице? ***
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Газам распаран конец, премин од будност во несон или сон; не знам што е пострашно; Се сакам кога ми доаѓаш Постојано, развидрена моја Мајо; Има само една временска пукнатина кога навечер ќе легнам- спокоен, зашто тогаш и ти ме заобиколуваш.
„Омајнина“
од Афродита Николова
(2010)
Или сон беше сето тоа? Какво изненадување, боже мој … Зошто не ја сослушав? (Мисли) Да, да...
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
И кога ќе се врати, три или четирипати годишно, тоа воопшто не е тој, тоа е само едно мало пријатно сеќавање или сон.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Дали реков сѐ за Елена? Или сонот ќе го догради привидот кога ќе седне сенката во чунот?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Зборовите негови ми светкаат во мракот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Некој ми зборува дека сум пораснат.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не, лицето не му го гледам.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не знам зошто, но повторно, и пак повторно… доаѓа сонот, потоа она што го викаме живот; или сонот веќе е крај нас а ние и вистински сметаме дека сме будни.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)