признание (ср.)
Кон крајот на 1905 год. Другарството е неутрализирано, а од 1912 г. се појавува под нови имиња, но не успева да добие официјално признание од руските надлежни власти.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Можеби комитетот успеа во самата Македонија да биде општомакедонски, само не доби признание од надвор, во Европа? – Одвај ли.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Веќе е време нашите државни социјалисти, кои се подложни на заслепување од убавиот принцип, да разберат најпосле дека во Германија монополите никогаш немале за цел и не довеле до таков резултат да им носат корист на потрошувачите или барем да ѝ даваат на државата дел од капиталистичкиот профит, туку служеа само за тоа на државна сметка да ја санираат приватната индустрија, која речиси дојде до банкротство.
Такви драгоцени признанија можат да прават буржоаските економисти на Германија.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Ова признание од Шулце-Геверниц повторно и пак доведува до прашањето – во што преминува најновиот капитализам, капитализмот во својот империјалистички стадиум.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Признанието на практичарите звучи сосем поинаку одошто официјалното воспевање на убавините на „организираниот капитализам“ од страна на неговите апологети од типот на Шулце-Геверниц, Лифман и ним сличните „теоретичари“.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
„Ќе те присилам да признаеш. Ќе те одведам одовде со готово признание.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој пепел ќе биде неговото признание.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Му одаде Павле достојно признание на палтото и ѝ кажа на жената да не го става в орман - отсега ќе го носи само покуќи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На неговите гради се редеа ордени, признанија, пофалби, знак за праведно живеење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ете, да можам да добијам некоја белешка- признаница, писмено признание.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Саздо со стравопочит гледа во Мишко, очигледно одавајќи му признание за вештината во свирењето.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
И пак потоа помилување за Трајан и признанија пред целиот строј за неговата покажана храброст.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тоа сознание за него е најголемо признание, тоа го исполнува со вистинска радост.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Тој верувам, кога би го опсипале со признанија и благодарници, не би се чувствувал убаво.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Замислете го тој добродетел ако бара признание, ако бара за неговата крв сите што ја добиле да му се оддолжат! Тоа веќе не би било добродетелство.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Единствено калуѓерите, велам, не бараат признание на земјата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој ќе му донесе светско признание и слава.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Би сакал да ја започнам мојата дискусија за деконструкцијата со едно признание - јас не сум академик туку, додека да најдеме подобар збор, терапевт.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Прифаќањето на ваквите појдовни точки и заклучоци можеби не би било можно кога не би биле свесни дека Кејџ своите ставови секогаш ги изнесуваше со свест дека ги изнесува своите ставови и кога не би ја имале во предвид познатата забелешка на Костеланец дека “во Америка, за разлика од поголемиот број европски културни средини, не постои утврден пат за постигнување на интелектуален и уметнички успех, еден единствен културен естаблишмент кон кој младиот и амбициозен човек ќе може да се насочи, нема одредена публика која донесува конечен суд, институции кои издаваат конечна потврда за успехот, признание или награда која ужива општо почитување“. 174 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Гронинг: Јас го носам товарот на успехот и одговорноста за „Живот во пеколот”, додека за „Симпсонови”, јас го добивам сето признание и ништо од одговорноста. (се смее) Не, „Симпсонови” се резултат на групна работа и за „Симпсонови” можам да зборувам само со ентузијазам.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
