руча (св. и несв.)
Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Еднаш ручаа кај еден, вечераа кај друг, а често замркнуваа по реката и ливадите да ја преспијат вечерта во некоја оставена слама на некои гумна или во капиците сено, за да се разбудат утре и ја продолжат својата вообичаена „работа“ — играта по врбите или вириштата, капењето и риби ловење.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Токо ич не ми е гајле. Кој мал се жени и рано руча — не е лаган.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тогаш дедо Геро му смислил: „Добро, штом сакаш смешка, смешка ќе ти кажам, туку дај да седнеме да ручаме, па нека ти биде“.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Митре седнал да руќа и го поканил и деда Гера.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пред да почнат да ручаат, Митре му се стегнал на деда Гера смешка да му каже.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- О, тоа ли била молбата! - се зачуди мајка ѝ, а потоа се замисли. - Седни да ручаш, - рече, - па потоа ќе видиме.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Остани да ручаме, да видиш каков комат направи Садие, го задржува жената поштарот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Молчеливо седат крај трпезата. Ручаат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таму Гоце беше затворен меѓу четири ѕидови: по команда стануваше, ручаше, вечераше, по команда дури мораше да учи.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Се изморило, бабиното јуначе! Баба ќе ми ти даде да ручаш.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Трајче седна. Бабата му даде да руча зелниче, а чичко Тале зеде игла и конец и излезе надвор.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ги растоварија дрвата и Тале рече: „Дури да го закрпам самарчето, ќе ручаш и ќе си починиш.“
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Ајде, одиме да ручаме, - велам.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Ќе застанеме, ќе се измиеме, ќе ручаме и ќе пиеме вода.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Тој ден чичкото и Билјана ручаа заедно.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Последно што ги прашаа беше дали сакаат тука да ручаат или да им дадат сува храна и да тргнат.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Кај првата чешма застанаа, ги отворија торбите да ручаат.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Војската седна да руча. Готвачот им донесе и на нив. Прво на нив, а потоа на стражарите.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
„Та тие не знаат за поарно" — си заклучи Толе и ги покани да ручаат од ладната леќа и 'ржаните коромани.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
