оваа (зам.)
Расплакана Албанка, косите што си ги куби, фалби на Кузман му плете, бидејќи во оваа слава и подвиг ѝ убил можеби маж или дете.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
– „Шоана, али навистина е ова, али на соне; види сега и децана да ме познават и на име да ме викаат, чудна оваа работа ќе биде; ај да видиме Господ што ќе каже“, си велел сам во себе и влегол у човекот дома.
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ах, татко, татко, зошто толку лошо ме колна за да дојдам во оваа пустелија! "
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Ете вака, синко Марко, се сторило со Силјана од Мало Коњари; знам оти тебе ти е како лага; арно ама мене ми е навистина, оти од татка ми е прикажана оваа приказна“, вака ми рече татко ми кога ми ја прикажа со прво.
„Силјан Штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Прочитано на 21 септември оваа година па 1-та седница на петроградското Македонско научно-литературно другарство “Св.Климент ”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
149. Српскиот цар Урош (1355-1371) владее во времето на интензивното распаѓање на оваа веќе разединета феудална држава; неговата смрт го означи крајот и на привидната централна власт на државата. 150.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
106. Дека оваа анализа на Востанието е правдива, дека Мисирков не можел да биде противник на ТМОРО, туку само поборник за една поизјаснета нејзина национална програма, покажува и фактот што тој и во Софија основува Македонско научно-литературно другарство (1903), чии членови станаа и некои истакнати македонски револуционери.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Е, сполај му на бога, син ми некако се откачи од оваа работа.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
МАНОИЛ: Јас сум должен да заминам, а ти ќе останеш во оваа куќа сѐ додека јас сум жив! (Тргнува кон вратата) Збогум!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Не си ли ти истиот оној кој се заколна, а ги заколна и другите, да умираат еден за друг додека не изгрее сонцето на слободата над оваа ропска земја?!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
За оваа епоха не се типични само двете основни групи земји: земјите што имаат колонии и колониите, туку и разнообразните форми на зависни земји, политички формално самостојни, а фактички заплеткани во мрежите на финансиска и политичка зависност.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Оваа дефиниција апсолутно не е за ништо, зашто таа еднострано, т.е. произволно, го изделува само и исклучиво националното прашање (иако е тоа извонредно важно како само по себе така и во својот однос спрема империјализмот) произволно и неточно сврзувајќи го само со индустрискиот капитал во земјите што анектираат други нации исто така произволно и неточно истакнувајќи ја анексијата на аграрните области.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Слободната конкуренција е основното својство на капитализмот и на стоковното производство воопшто; монополот е директна спротивност на слободната конкуренција, а оваа на наши очи почна да се претвора во монопол, создавајќи крупно производство, истиснувајќи го ситното, заменувајќи го крупното со уште покрупно, доведувајќи ја концентрацијата на производството и капиталот до тоа што од него израсна и израснува монопол: картели, синдикати, трустови и капитал на десетина банки, кај кои се вртат милијарди, капитал што со нив се спојува.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
РАЈНА: Пак и оваа, нашава чума, фрлила мерак по него.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Уф, сестро Кево, се зазборувавме, а не е време. Оваа работа треба денес да ја свршиме.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
СПИРО: А, Анастасијо, Анастасијо, нека ти е алал лебот што го јадеш во оваа куќа и уште од малечка името што го носиш: измеќарка на чорбаџи Теодос!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
МИТРЕ: Како да не, сме зеле. Маживме, ќерка, купивме некое нивче, оваа куќа ја направивме...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
На десната нога, лудо, Голем нишан има! Ов, аман, аман!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Кога си го виде Јана Своето момче... Ов, аман, аман!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Но да се пренесе вселената, објективниот свет, една реалност што постои надвор од човекот да се пренесе во него самиот единствено со мистиката на самоспознатиот дух, а оваа реалност да биде сметана и понатаму како прост привид, како обично олицетворение на логичките категории и „идеи на апсолутниот дух“, значеше и да биде „укинат“ апсолутниот дух, да се пренесе во друга состојба, да се објасни „духот“ со појавата на материјата, а законите на дијалектиката — со законите на развитокот, настанувањето и условите за неговото познавање од страна на човекот.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
