она (зам.)
Како што Евреите, кога воведуваат дете во училиште му велат: „Учи се! “ - како она што значи алеф, така и Грците го примија алфа.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Говори она: „Не боите ли се вие Бога, да ме убиете без кабахат?
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
А она не му отговорила ништо, ами текле је слзи от очите и учинила ишарет да ја поможат нешто.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
И ја фанал за косите и ја испадил сос детето. И она отишла у еден роднина.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Со одвратност од себе сонот го оттурна она, мислите црни ги гони; но пак ја обградија мачните слики од сонот ноќеска што ѝ се сони. Штом шушнува нешто - смуртеното чело го крева сигурно синот ѝ ќе е!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Кој ќе го раскаже она што жените,кога ќе тажат над мртов, го редат? ....
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И Сулејман, којшто го продал имањето сето, гонет од младиот порив; за сабја дамасклија немаше веќе на светот она што не би го сторил...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Жена ет, но ет младоженка И за селски момак хубавец, Она моминска дала вејка И дала му момински венец.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Шт' она барат в такво доба, кога сегде тихо, глухо сегде, т'мно сегде, сичко ношт покрила, и планини и долини, шуми и пољани, и широките градини, сичкиј бел свет божиј, кога сичко сја починват од печалби дневни, как зверове, так и птици питоми и диви.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Може ли да се мисли оти на конференцијата ќе има поголемо едногласје од она што го гледаме сега во постапките на двете заинтересирани држави?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Грците со црквата нѐ експлоатираа нас и сакаа под турското владеење да го направат она што не можеа до него.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Освен ковањето нов премудар збор, со заменувањето на еден латински префикс со друг, напредокот на
„научната“ мисла кај Кауцки се состои само во претензијата да се сервира како марксизам она што Хопсон го опишува, всушност, како лицемерство на англиските попови.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
А силата се менува во зависност од економскиот и политичкиот развиток; за да го разбереме она што се случува, треба да знаеме кои прашања се решаваат со измените на силата, а дали тие измени се „чисто“ – економски или вонекономски (на пр., воените), тоа е второстепено прашање, кое ништо не може да измени во основните погледи врз најновата епоха на капитализмот.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Но она што е подлога на тоа преплетување, – она што ја прави неговата основа – тоа се општествените односи на производството кои се менуваат.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Белки од мајка начул за она... На радост иде...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ПАНДЕ: Ете тоа не ви чини; Коте што рече: Кој трга наваму, кој трга натаму; јас сум ова, ти си она...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ФРОСА: Ама, вистина, што ќе беше бре, луѓе? Јас се разбудив околу полноќ и излегов надвор да видам кое време е, што ќе видиш: она небо ведро, месечина грее како ден, милина да ти е.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Со Хегел навистина заврши блескавата епоха на филозофскиот идеализам и сите филозофски идеалисти по него само се голи интерпретатори на она што е дадено од Кант до Хегел; филозофскиот идеализам по Хегел стана излишен и своето огромно филозофско наследство му го завешта на дијалектичкиот материјализам.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Додека француските материјалисти го подложија на најбеспоштедна критика сето она што не му одговараше на здравиот човечки разум, прогласувајќи го разумот само за еден составен дел од механички сфатената објективна природа, — Кант со прониклива критика на тој разум дојде до заклучокот дека природата и разумот се две изделени „ствари за себе“ и дека формите на познанието му се дадени на разумот “a priori”.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
